Анатолій Балуценка
4373 ГОРКI СЛЕД
Праз час з усiм прыходзiць развiтанне,
Так збудаваны нетрывалы
свет,
Сыдуць ў нябыт
сяброўства i каханне,
I часам нават не пакiнуць след.
Згарае знiчка
i згасае зорка,
Не шкода мяса, засталася б косць,
Ды на душы ад смутку вельмi
горка,
Што, нiбы
знiчка, згасла маладосць.
23.10.2000
4594 АДЗIНЫ ШЛЯХ
Ёсць вельмi
розная маркота,
Ды з часам скончыцца
яна,
Як сталь, трывалая самота
Душу напоўнiла
да дна,
Яна бясконца горка плача.
Дзе выйсце добрае
шукаць?
Адзiны шлях, дзе ёсць удача:
Ўдваiх быць можна,
як кахаць.
18.11.2000
4720
ЗДАВАЛЬНIЦЦА ВОСЕННЮ
У вечнасць адыходзiць, што
мiне,
Па-iншаму нiколi не здарыцца.
Чаго бясконца плакаць па вясне,
Калi яна ужо не паўтарыцца?
Тым болей, што i лета ўжо прайшло,
На скронях рэдкi iней
серабрыцца,
Цяпла менш стала, горшае святло,
I восенню патрэбна здавальнiцца.
5.12.2000
4730 АСЕННI СМУТАК
Не пладаносiць
болей сад,
Не каласуе болей нiва,
Не вернеш маладосць назад,
Яна пранеслася iмклiва.
Сукi на дрэвах – як крыжы,
Не ззяе золата
на пожнi,
Асеннi смутак на душы
Пануе сталы i
апошнi.
7.12.2000
4765 РАКА
НАПАСЦЯЎ
Вецер лiсцяў
зрывае абрыўкi,
Дожджык сее абрыдлай
мукой,
Вельмi сумна, як робiш памылкi,
На бяду, сваёй ўласнай рукой.
Замест цiхага,
сцiплага шчасця
Нарабiла маркоты рука,
Дапякаюць бясконца напасцi,
I бяжыць iх плынь, быццам рака.
16.12.2000
4774 ЧАКАННЕ
ЖУРАЎЛЁЎ
Як птушка, радасць хутка паляцела,
А я з
надзеяй ёй услед гляджу,
I стома запаўняе
маё цела,
Як змей, ўпаўзае сум ў маю душу.
Ператрываю холад i
завею,
Хачу, каб днi вясновыя прыйшлi,
Ў душы каб
месца не знайшлося змею,
Каб з выраю
вярнулiсь жураўлi.
17.12.2000
4799 НАЧНАЯ
ЗАВIРУХА
За шыбамi
злуецца завiруха –
Сяброўка доўгiх
снежаньскiх начэй,
Як рана, у душы вiруе скруха,
Бяссонне не дае стулiць вачэй.
Бо думкi
завялi ў часы кахання:
Квiтнелi вiшнi i
была вясна...
Мне завiруха
сыпле снег да рання,
Ад дум зусiм
стамiлася адна.
24.12.2000
Апошні
верш тэмы Home Page Змест