Анатолій Балуценка
4009 НIБЫ ЗНIЧКА
Згарае знiчка
за адно iмгненне,
А зоркi
свецяць стала безлiч год,
Падзенне знiчкi
– дзiўнае здарэнне,
Шлях знiчкi – смутны шлях на эшафот.
Празмерна хто у свецкiм коле ззяе,
Як мода цалкам на яго прайшла,
Раптоўна, нiбы
знiчка, прагарае,
Ды ўспышка не дасць сталага святла.
24.07.2000
4019 ДАБРО
АД ДАБРА
Як добра ўсё, заўжды прыйдзе пара,
Што iншае
становiцца цiкава,
Тады дабра шукаюць
ад дабра,
Iмкненне моцна вабiць, як навала.
I абароны ад яго няма,
Звычайны рэчаў стан руйнуюць смела,
Бо Ева грэх рабiла нездарма,
Як з дрэва
забароненага ела.
27.07.2000
4087 СВАЕ
ТАЯМНIЦЫ
Я ад сябе схаваю таямнiцу,
Хоць толькi
асабiстая яна,
Ды ў думках
нават хай не паўтарыцца,
З ёй разам згiне
i мая вiна.
Заўсёды вады ёсць
у маладосцi,
Бо п'еш
не з чыстых, як сляза, крынiц,
Калi душу хвалюе надта штосьцi,
Сваiх не трэба ведаць таямнiц.
14.08.2000
4212 ВАЕННАЕ
ДЗЯЦIНСТВА
Пажарышч незлiчоныя
сляды,
Ў лясах снарады,
гiльзы, порах, мiны,
Дзiцячыя галодныя гады,
Нялёгкiя ваенныя ўспамiны.
Дзяцiнства нас пазбавiла вайна,
Хаця для шчасця ў свет прыходзяць дзецi,
Шмат лёсаў ўшчэнт
знявечыла яна,
А колькi войн iдзе на белым свеце.
18.09.2000
4213
АДМЫСЛОВЫ
Ад хвалявання ў сэрцы боль нязгасны,
Пад лыжачкай няспынна цяжка ссе,
Здаешся сам сабе зусім няшчасны,
Бо адмысловы, не такi як ўсе.
Падчас таму, што
адстаеш ад моды,
Але ад гэтых кпiнаў – не бяды,
Калi здарацца вады ад прыроды –
Катуюць. Дзецi
жорсткiя заўжды.
19.09.2000
4305 ЗВЫЧАЙНЫЯ
ВАРОНЫ
Вялiкi хутка можа
стаць малым,
Як нечакана зняць з яго
пагоны,
Адразу пыха пройдзе,
нiбы дым,
Калi на галаве няма кароны.
Людзей пасада здатна
папсаваць,
Для iх
тады не пiсаны законы,
Былi арлы, ды
калi гонар сцяць,
Становяцца звычайныя вароны.
11.10.2000
4311 ЗАЛАТАЯ
ДУША
Як масла, вельмi
тлустая зямля
Пясчанай выспе з
пыхай гаварыла:
«Ўсiх
даражэй на свеце буду я»,
Ды ў выспе
была залатая жыла.
Здавалась, бедны жоўценькi
пясок,
I чалавек здаецца нiштаваты,
Як звонку назiраць
за iм здалёк,
Ды залатой душою ён багаты.
14.10.2000
4313 СУРОВЫ ЛЁС
Гулялi ў паднябессi
аблачыны,
Блакiт навокал iм
iшоў да твару,
Але прайшлi
цудоўныя часiны,
Яны сабралiсь
ў жудасную хмару.
Заўжды малыя дзецi – як анёлы,
Што ўвышынi
ляцяць на аблачынцы.
Адкуль да iх прыходзiць
лёс суровы?
Адкуль, як хмары чорныя, злачынцы?
14.10.2000
4344 СЯЧЭ
СЯКЕРА
Прайшлась сякера па бярозе,
I сок пабег, як быццам кроў,
Дапамагчы нiхто
не ў змозе,
Сячэ сякера зноў
i зноў.
Сячэ сякера, нiшчыць зброя.
Невiнаватых ў чым
вiна?
Ды гiнуць нiзашто
за тое,
Што трэба некаму
вайна.
19.10.2000
4443 МРОI ЮНАЦТВА
Ў мiнулае
пайшлi i вальс, i танга,
Цяпер ў пашане
не падобны стыль,
Паводзiны зусiм другога
рангу
Ад моды рэжуць свой уласны скрыль.
Спяваюць песнi зместам
у два словы
З пяцi
зусiм несумяшчальных нот,
Змяняюцца жыццёвыя умовы,
У мрой юнацтва
iншым стаў
палёт.
3.11.2000
4446 ГОРКI ВЫНIК
Шляхi капыты коней бiлi звонка,
Жыццю тады у
грош была цана,
Гiсторыi ганебная старонка,
Ёй назва – грамадзянская вайна.
Час доўгi
ганарылiсь перамогай,
Не разумелi
жудаснай бяды,
Што крочылi
зусiм не той дарогай,
У вынiку
прыйшлi у нiкуды.
4.11.2000
4457 ПЫТАННЕ
Не разабрацца у вялiкай хеўры,
Душу людзей адразу не адчуць,
Ствараюць рукi
генiя шэдэўры,
I рукi
ката голавы сякуць.
Не ўсе, вядома,
жудасныя каты,
Але стаiць
пытанне не дарма,
На кожным кроцы вады, вады, вады…
Чаму высокароднасцi
няма?
5.11.2000
4522 ЛАВIНА
Лепш не кiдаць
каменьчыкаў з гары,
Тым болей, нельга iх кiдаць
няспынна,
Бо схiл
спакойны будзе да пары,
А потым пойдзе
страшная лавiна.
Лавiна выклiкае боль i жах,
Ўсё цалкам на сваiм шляху змятае,
Але ў таго
жалобным будзе шлях,
Хто ўнiз
з гары каменьчыкi
кiдае.
12.11.2000
4543
ЖУДАСНАЕ ТЛО
Ўсе маняць, хто
хлусiць з
дзяцiнства звык,
Не трэба баранiць сваю iм годнасць.
Як можа паварочвацца
язык,
I дзе згубiлась iх высокароднасць?
Перамалола ў жудаснае
тло
Ў семнаццатым ушчэнт айчына долi,
Бо годнасці, напэўна, не было,
Не будзе i
далей ужо нiколi.
13.11.2000
4585
МАРЫЯНЕТКА
Сябе паводзiш
– як марыянетка,
I сэрца напаўняецца
журбой,
Як быццам бы вакол стальная клетка,
Амаль заўжды нязгодны
сам з сабой.
З складанай сутыкаешся задачай:
Жадаў на горку, а iдзеш
з гары,
Хацелась так, а робiш
ўсё iначай,
Няма свабоды звонку i ўнутры.
17.11.2000
4590
РУЙНУЮЧАЯ СIЛА
Адкуль руйнуючая сiла
Свае сiлкуе
каранi?
Знiшчае жорстка i
гуллiва
Усё навокал ў нашы днi.
Сваё заўжды цанiлi продкi,
Але прыйшоў iнакшы час,
Аб лепшым успамiн салодкi,
Бо выхаванне даў калгас.
18.11.2000
4591 НЯМА
ВЕРЫ
Хоць не украў, няма мне веры,
Не схлусiў
– веры няма зноў,
Бо ёсць драконаўскiя меры,
Бо страцiў
сэнс парадак слоў.
Калi папаў да воўчай зграi,
То трэба ведаць
яе стан,
Таму ад iснасцi
канае
Не злодзей i не хлус баран.
18.11.2000
4593 ДАРОГI
Дарогу б'юць каней
капыты,
I шын жахлiвыя сляды,
Хоць ўсiм
яе абшар адкрыты,
Яе шануюць не заўжды.
Як папсуецца яна трохi,
Не хочуць дапамогi даць,
Шукаюць новыя дарогi,
Каб жорстка зноў
iх разбураць.
18.11.2000
4607 МОРА
ПАДМАНУ
Страчаць бязглузда любых i сяброў
У бурным моры гнюснага падману,
Паток iх
горкiх i хлуслiвых слоў –
Душы пакута, нiбы соль на рану.
Адных адкiнуць
сэрцу дарагiх,
Не нудзiла
ў адносiнах каб гора.
Але дзе можна
напаткаць другiх?
Навокал хваляй б'е
падману мора.
21.11.2000
4614 АЛЬТРУIЗМ
Альтруiзм. Яго даўно
забылi
Ў класавай знiшчальнай барацьбе,
Эгаiзму вiрусы набылi:
Кожны пад сябе
цяпер грабе.
Не знайсцi
са свечкай мецэната,
Iх няшчадна знiшчыў ленiнiзм,
Скупасць больш цяпер ужо – не вада,
Бо без следу згiнуў альтруiзм.
22.11.2000
4618 ДУБЫ
Травiнка вырасце у
лузе цi у полi,
Увосень шмат мiльёнаў
гiне iх,
Дубы i мёртвыя
не падаюць нiколi.
А колькi
iх панiшчылi жывых!
Травiнку вецер без натугi гне да долу,
Ды буру здатны вытрымаць дубы,
Таму i маюць
ў жыццi
волаты адмову,
Заўжды знiшчалi
моцных без журбы.
22.11.2000
4628 ЗМЯНIЎСЯ ВЕКТАР
Хаця быў тэлевiзар чорна-белы,
Вясёлкай ззяла яркая мараль,
Ў шок не прыводзiў план занадта смелы,
Ды час дзiвосны скончыўся, на жаль.
Экраны каляровымi
ўжо сталi,
Але чамусьцi
моцна вабiць дно,
Зусiм змянiўся вектар у маралi,
Бо круцяць толькi чорнае кiно.
25.11.2000
4735 ФАНФАРЫ
ПЕРАМОГ
Прыемна бачыць зарапад,
Як феерверк дзiвосна ззяе,
Але для iншых
ён, як кат,
Жыццё на тло у iх знiшчае.
Гучаць фанфары перамог,
Ды з твару
горкiх слёз не сцерцi,
Ваенных шмат прайшло
дарог,
Дзе зоркам лёс даў шанс памерцi.
7.12.2000
4764 ЖОРСТКI СВЕТ
Не трэба упiкаць Пiлата
За безлiч
кпiнаў i нягод,
Яго душа не вiнавата:
Жадае жорсткасцi
народ.
I без вiны
iшлi за краты,
Бо здрадзiў
сябра цi сусед,
Усё не ведалi
пiлаты,
Але вакол быў жорсткi
свет.
16.12.2000
4794 СТАДНЫ IНСТЫНКТ
Белыя аблокi,
як анёлы,
Радавацца можна iх красе,
Ды iх
выгляд грозны i суровы,
Як яны збяруцца
разам ўсе.
Чорнымi адразу стануць
хмары,
Настрой сапсуюць зусiм, на жаль,
Стадны iм
iнстынкт знявечыць твары:
У натоўпу жорсткая мараль.
24.12.2000
4836 ТУМАН
ШЧАСЦЯ
Для каго мне сябе зберагаць?
Шмат гадоў я была недатыкай,
Ды не бачу, каго
пакахаць.
Якi толк ад ахвяры вялiкай?
Мараль часам – ганебны падман,
Недаступнаю была пяшчота,
Расплываецца шчасця туман,
Але ёсць непатрэбная
цнота.
31.12.2000
4884 МАЛЕНЬКIЯ АНЁЛЫ
Вясной вакол буяла
зелянiна,
I не было амаль зусiм трывог,
Здавалась, жыта вырасцi павiнна,
Ды разам з жытам
моц набраў быльнёг.
Як на раслiнах
адцвiталi кветкi,
То саспяваў iнакшы ураджай,
Маленькiя ўсе, як анёлы,
дзеткi,
Але не ўсiм
жыццё гатуе рай.
7.01.2001
4923 ЦЁПЛЫ
ВЫРАЙ
Снег сумёты намёў, прыйшла ў госцi зiма,
Не знайсцi
больш вясновай патолi,
Зусiм корму жывёлам i птушкам няма
На балоце, у лесе, у полi.
Таму ў вырай
увосень ляцяць жураўлi,
Бо iначай
i быць не павiнна.
Мо калiсьцi накормяць лугi i палi?
Паляцiць ў цёплы
вырай краiна.
13.01.2001
4994 ВЫДАТНА
РАШАЦЬ
Пранеслась жыццё, як маланка, ў iмгненне,
Ды помню яго перуны,
Апошнiя сведкi – маё
пакаленне,
Маленькiя дзецi вайны.
I Дзень Перамогi, як сёння, я бачу,
Крывавы закончыўся вiр,
Выдатна заўжды рашаць
трэба задачу,
Каб ўстойлiвы
радаваў мiр.
24.012001
Апошні
верш тэмы Home Page Змест