Анатолій Балуценка
1014
ЗОРКI
Заўсёды пры нагодзе зоркi рады
Сябе усебакова паказаць,
Каб iншым сваiм ззяннем даць парады,
Як добра i прыгожа выглядаць.
Бо зоркам падабаецца свяцiцца,
Бясконца красавацца на вiду,
А iншым да спадобы прытаiцца,
Каб не наклiкаць лiшнюю бяду.
Па-рознаму сябе паводзяць людзi,
У кожнага характар ўласны свой,
Нахабны з часам вельмi сцiплым будзе,
Калi ўжо развiтаецца з красой.
Ў час зорны зоркi любяць вызначацца,
Мiльгаць чароўна ззяннем залатым,
А iншым лепш ад мiтуснi схавацца,
Ды ў зорак знiкне прыгажосць, як дым.
Ўсе розныя, i быць iнакш не можа,
У стос вялiкi склалiся гады,
Але ад зорак на душы прыгожа,
Ад iх iмпэт у сэрцы малады.
19.08.1995
1022
ДВУХБАКОВАВОСТРЫ МЕЧ
Прыемна вельмi бачыць прыгажосць,
Яшчэ цудоўней ёю карыстацца,
Калi з красой сустрэцца не прыйшлось,
Абавязкова трэба закахацца.
Бо прыгажосць каханай – вабны дар,
Яна нi з чым не можа параўнацца,
Каб шчасце атрымаць ад светлых мар,
Каханню трэба рэалiзавацца.
Ўзаемнае каханне – як вiно,
Хмель моцны ад яго бяжыць па жылах,
Мажлiвасцi дае заўжды яно,
Якiя без кахання не па сiлах.
Калi адказу вабнага няма,
Уплыў пачуцця для душы нязгасны,
Ды радаснай пары чакаць дарма,
Бо ад кахання, як iзгой, няшчасны.
Краса каханай – лепшая з украс,
Але кахаць – працэс не вельмi просты.
Наперадзе якi чакае час?
Кахаць красунь – меч двухбаковавостры.
24.08.1995
1032
ЖАНОЧАЯ КРАСА
Спакою не дае i даць не можа
Маёй душы адметная краса,
Люблю глядзець, калi вакол прыгожа:
На белы грыб ў квяцiстых верасах,
На лес сасновы i на яблынь кроны,
Калi на iх, як снег, бялюткi цвет,
На сенажаць, дыван яе зялёны,
Чаруе прыгажосцю Боскi свет.
Люблю глядзець на месяц i на сонца,
На плынь ракi i вабнасць берагоў,
Душу у змозе хваляваць бясконца
Блакiт i купкi белых аблакоў.
Натхняе залатое поле ў жнiўнi
I чырвань лiстападаўскiх лясоў,
I чэрвеньскiя радасныя лiўнi,
Хачу красу зямлi пабачыць зноў.
Душа быць абыякавай не можа,
Як ззяе дыяментамi раса,
Бясспрэчна, у прыроды ўсё прыгожа,
Ды мне мiлей жаночая краса.
29.09.1995
1153
ПАБАЧЫЦЬ КРАСУ
Глядзеў проста i нават будзённа,
У яе не адзначыў красы,
З ёй знаходзiўся побач штодзённа,
Ды змянiлiся раптам часы.
Замест будняў адчуў ў сэрцы свята,
Непаметна каханне прыйшло,
Прыгажосцi пабачыў багата
Там, раней дзе яе не было.
Рэчаiснасць каханне змяняе,
Прыгажосць можна ў ёй адшукаць,
Той не знойдзе, хто проста шукае,
Каб знайсцi, трэба толькi кахаць.
Бо каханне красу праяўляе,
Не кахаеш – не бачна яна,
Яе бачыць, хто палка кахае,
Бо не целу краса аддана.
Прыгажсць у душы захавана,
Каб другую душу адчынiць,
Каб пабачыць яе, як з экрана,
Трэба толькi каханне дарыць.
28.10.1995
1444
ЧАРОЎНАЯ ТРЫЯДА
Рубiны губ, вачэй тваiх валошкi
I броваў тонкiх вабная дуга,
Калi цябе не бачу, нават трошкi,
У сэрцы хваляванне i туга.
Пабачыць палка любы твар жадаю,
Ў душы выразна чую неспакой,
Пяшчотна ўжо даўно цябе кахаю,
Зрабiла ўсе сезоны ты вясной.
Пазнаў знянацку я кахання дзiва,
Ураз ласкавы позiрк паразiў,
Ты мне ў душы паходню запалiла
I узняла надзеi ветразi.
Надзею ў сэрцы маю i каханне,
Але i веру хочацца прыдбаць,
Што прыйдзе час пяшчотны мiлавання:
Рубiны i валошкi цалаваць.
Каб шчасце мець, адна iснуе мера,
I да мяне шчаслiвы час прыйшоў:
Каханне i надзея ёсць, i вера –
Чароўная, як цуд, трыяда слоў.
15.03.1996
1473
КРАСА ЖАНЧЫН
Краса жанчын! Што можа быць мацней,
Каб прыцягнуць мужчынскую увагу?
Зрабiць не здатны лепей чарадзей,
Не падуладна моц такая магу.
Але чаму прыгожыя не ўсё?
Краса – заўсёды тэма мар высокiх,
Мужчыны пакараюцца красе.
Краса жанчын! Яна згубiла многiх.
I у адной ўсё ёсць, што i ў другой,
Не кожная ўсё ж здатна спадабацца,
Мужчыны ўсе палююць за красой,
Краса пртрэбна iм, каб закахацца.
У кожнага адзiны выбар свой,
Ды непрыгожым нос не трэба вешаць,
Прыгожай можна добрай быць душой.
Краса жанчын! Яна iм ўсiм належыць.
Краса – найгалаўнейшая з прычын,
Спатканне прыгажунi каб прызначыць,
Чаруе моцна прыгажосць жанчын,
Ды здатнасць трэба мець яе убачыць.
12.07.1996
1518
ЦIКАВАСЦЬ
За звыклы гарызонт пайсцi цiкава,
Каб новы краявiд пабачыць там,
Што бачым стала, нам даволi мала,
Iмкнемся к незнаёмым берагам.
Калi глядзiш з цiкавасцю на ножкi,
Ёсць сэнс яшчэ убачыць шэраг змен:
Каб карацей была спаднiца трошкi,
Яна хай будзе не нiжэй кален.
Калi на пляжы тыя ж ножкi бачыш,
На поўную, аж болей, даўжыню,
Цiкавасцi цудоўнай не адзначыш,
Павiнна быць разыначка ў меню.
Ў жанчыне вабiць пэўная загадка,
Бо без сакрэту спакушаць дарма,
З цiкавасцi былой лунае згадка,
Бо гарызонта новага няма.
За звыклы гарызонт пайсцi цiкава,
Ды, каб было каханне на гады,
Цiкавасць моцна, як ланцуг, трымала,
Жанчыне новай трэба быць заўжды.
17.08.1996
1624
АМАТАРЫ ПАЭЗII
Жаночая душа бялей бярозы,
Хоць многа адмысловых ў ёй прыкмет,
Але заўсёды значна меней прозы,
Ў душы жанчына кожная – паэт.
Таней i паэтычней адчуванне,
Расчуленасць, бляск крышталёвых слёз,
Жаданне мець чароўнае каханне
I рэўнасць, або цень яе пагроз.
Пачуццяў шмат, бяры пяро паэта,
Пра ўражаннi свае хутчэй пiшы,
Але не ўсiм па сiлах справа гэта,
Чытаць жанчыны любяць больш вершы.
Бо вабiць iх прыгожае чытанне,
Аматары паэзii яны,
Жанчыны любяць вершы пра каханне,
Такiя душы Богам iм даны.
Душа пяе цi разальецца звонам,
Агеньчык яркi у вачах гарыць,
Душа жанчын быць здатна камертонам,
Па годнасцi каб вершы ацанiць.
26.09.1996
1746
ЗАКАХАНАСЦЬ
Мне радасна, як цуд, красуню бачыць,
Час не прайшоў яшчэ мой залаты,
Каб прыгажосць чароўную адзначыь,
Дасюль запал у сэрцы малады.
Патрэбна толькi нейкае iмгненне,
Адчуць каб сiлу ад жаночых чар,
Не замiнае нават i адззенне,
Убачыў – i ў душы гарыць пажар.
Бо дзiўных мар, як хваль, бушуе многа,
Ўдалечыню нясе кахання плынь,
Чаруе невядомая дарога,
На ёй сустрэну мёд або палын?
Ды прыгажосць у шлях упарта клiча,
I з губ збягае шмат пяшчотных слоў,
Заззяе сонцам радасць на аблiччы,
Хоць закаханасць, пэўна, не любоў.
Прыемна па душы красуню бачыць,
I закаханасць радасна адчуць,
Ад прыгажосцi не магу iначай,
Красунi мець спакой мне не даюць.
23.10.1996
1796
СПАТКАЦЬ ПРЫГОЖАЕ
Мы лепшае дакладна адзначаем,
Яно пяшчоту у душу дае,
Звычайнага амаль не памячаем
Цi думаем: яно не для мяне.
Бо лепшае даруе асалоду,
Уражаннi цудоўныя нясе,
Яно – як нагарода, i нагоду
Сустрэцца толькi з iм шукаюць ўсе.
Ды лепшае да болю асабiста,
Няма сяброў на колер i на смак,
Што для адных цудоўна ды iскрыста,
Другiм не падабаецца нiяк.
Красунi прыгажосць – жыцця украса,
Бо без красы б свет цалкам шэрым стаў,
А шэрасць для любой душы – абраза,
Прыемна, як цудоўнае спаткаў.
Краса жанчын бясконца вабiць вока,
З душы здымае горкiх дум iржу,
I мары узнiмаюцца высока,
Ўдалечыню вядуць маю душу.
6.11.1996
1856
КАМЕРТОН ПРЫГАЖОСЦI
Калi сустрэць удасца позiрк хцiвы,
А кожнаму сустрэцца з iм прыйшлось,
У сталасцi ён сэрцу вельмi мiлы,
Бо сведчыць, што не знiкла маладосць.
Краса чаруе, i няма прычыны
Сябе нiяк бабуляю лiчыць,
Калi цiкавасць вабiць да жанчыны,
Ў яе душы каханне здатна жыць.
Хай позiрк, i працягу хай не будзе,
Жаданы позiрк люба адчуваць,
Як у юнацтве, ён хвалюе грудзi,
Як ў маладосцi, хочацца кахаць.
Заўжды быць ўдзячны позiрку павiнны,
Для маладога сэрца важны ён,
Вачэй не могуць адарваць мужчыны,
Iх позiрк – прыгажосцi камертон.
Красуням позiрк адчуваць цiкава,
Бо ў сталасцi не звяла прыгажосць,
Бо позiрк сведчыць: старасць не настала,
Калi бушуе ў сэрцы маладосць.
29.11.1996
1857
ЧАС I ПРЫГАЖОСЦЬ
Прыйшла зiма, наўкол краса якая!
Зямлю пушыстым снегам замяло,
Шкада, бо паступова ён растае,
Час пройдзе, i красы – як не было.
Вясной сады прыгожа расквiтнеюць,
Але мiне зусiм кароткi час,
I знiкнуць кветкi, толькi фрукты спеюць,
Вясновых болей не знайсцi украс.
А летам колер па душы злёны,
Ды назаўжды не зберагчы красы,
Скiдаюць жоўты лiст дубы i клёны,
Бо надышлi асеннiя часы.
Запалiць восень дзiўныя пажары,
Гарыць лiст дрэў чырвона-залаты,
Ды пройдзе дождж, зацягнуць неба хмары,
I стануць на зямлi, яе бруд, лiсты.
Страчае з часам прыгажосць жанчына,
Змагацца ўпарта за яе дарма,
Бо час руйнуе прыгажосць няспынна,
Ды абароны ад яго няма.
30.11.1996
1980
ПРА НОЖКI
Жаночых ножак як не бачыць?
Неверагодна! Проста смех!
Прыемна прыгажосць адзначыць,
Хоць хцiвы позiрк цяжкi грэх.
Але ж куды ад iх дзявацца?
Яны заўсёды ёсць вакол,
I мусiш моцна хвалявацца,
Бо час спакою не прыйшоў.
Занадта хочацца жанчыне
Зрабiць паказ сваёй красы,
Цудоўна, што iснуюць мiнi
I не праходзяць iх часы.
Iдуць красунi, бачаць вочы,
Ды час мiнуў мой, вельмi жаль,
Цудоўны сiлуэт дзявочы,
Венера кожная амаль.
Шкада, што ўзрост падводзiць трошкi,
Снег ў скронi кiнулi гады,
Але, калi хвалююць ножкi,
Яшчэ душою малады.
14.03.1997
Апошні верш тэмы Home Page Змест