Анатолій Балуценка
57
ПАДЗЯКА
Удзячны вельмi Вам, што позiрк хцiвы
Адвесцi ўбок ад Вас нiяк не змог,
Хвалюе сэрца выгляд ножак мiлых
I стрэлачкi капронавых панчох.
Удзячны я, што постаць дарагая
Жаданне выклiкае зноў i зноў,
Маё жыццё чароўнасць аздабляе,
Хаця яна – не палкая любоў.
Жыцця дарунак – моцна хвалявацца
I радасна з пажаднасцю глядзець,
Як прыгажосцю здольны захапляцца
I здатны не абы-чаго хацець.
Ў душы пяшчота пацячэ ракою,
Адновiцца у сэрцы маладосць,
Дзiвосны цуд, калi няма спакою,
Жаночая хвалюе прыгажосць.
Становiцца на свеце жыць цiкава,
Як ад красы ў душы узнёслы стан,
Спарней iдзе ад весялосцi справа,
Знiкае раўнадушнасць, як туман.
Цудоўна, што на позiрк пажаданы
Усмешкай адгукнулiсь Вы ў адказ,
Натхнення ўзлёт адчуўся нечаканы,
Я дзякую за шчодрасць палка Вас!
2.12.1992
158
МАЯ ГЕРАIНЯ
Прыемна маладосць хвалюе,
Хаця мая даўно прайшла,
Вясны натхненне сэрца чуе,
Пакуль не стрэлася зiма.
Ад прыгажосцi асалода,
Калiсьцi ты такой была,
Няўмольны час, i вельмi шкода,
Што хутка маладосць прайшла.
Хоць надта вiдавочна змена,
Мiнае сталасцi мяжа,
Для маладосцi неадменна
Ў грудзях юнацкая душа.
Як маладосць яшчэ рэальнасць,
Яе патрэбна зберагаць,
З ёй не згасае актуальнасць:
Бясконца хочацца кахаць!
Прыемна маладосць хвалюе,
Ёй след належнае аддаць,
Але заўсёды не чужую,
Сваю каханую кахаць.
Калi кахання цуд грунтоўна
Душу хвалюе перш-наперш,
Красе жанчыны, безумоўна,
Прысвячаны мой будзе верш.
20.09.1993
173 ЦВЕТ
КАХАННЯ
Вясна iдзе! Хвалюючыя словы,
Цяпло змяняе навакольны свет,
Душу чаруе дзiўны цвет вiшнёвы
I яблынь белы i пунсовы цвет.
I настрой ўраз становiцца вясёлы,
Вясной ёсць шмат для радасцi прычын:
Мужчынскi позiрк, яшчэ ўзiмку кволы,
Агнём заззяе ад красы жанчын.
Чаруе вiшнi цвет i птушак спевы,
Душа страчае ад вясны спакой,
Iдуць жанчыны, нiбы каралевы,
I не знайсцi вакол красы такой.
Спакой зiмовы назаўжды пакiне,
Душу запоўнiць неспакой да дна,
Прычына ёсць адна: спаднiцы мiнi,
Хаця здавацца можа, што вясна.
Спадае цвет вясновы белым снегам,
Вясна даруе дзiўны ўзнёслы час,
Пачуццi ў душах адгукнуцца рэхам,
Касцёр кахання запалае ўраз.
Вясна iдзе! Цудоўная нагода,
Каб у душы расцвёў кахання цвет,
Даруе шчодра ўзнёслы час прырода,
Вясна змяняе погляды на свет.
23.09.1993
315
ЛЕПШАЕ ДЗIВА
Чароўны свет, цудоўна ўсё навокал,
Куды нi глянь, такое хараство!
I на красе адпачывае вока,
Прыродай дзiва створана было.
Прырода наваколле утварыла,
Твор вабны будзе iснаваць павек,
Сярод ўсяго – вянок тварэння, дзiва:
Разумны i прыгожы чалавек.
Чаруе ўсё: вада, зямля i неба,
Лугi i горы, рэкi i лясы,
Для радасцi краса прыроды трэба,
Ствараецца натхненне ад красы.
Вакол шмат вельмi рознай прыгажосцi,
Ды прыгажосць ёсць ўсёй красы ярчэй,
Не параўнаць з ёй штосьцi i кагосьцi,
I ад яе не адарваць вачэй.
Краса сама прыходзiць стала ў госцi,
Яна заўжды падарак для мужчын,
Няма на свеце лепей прыгажосцi,
Чым вабная, як цуд, краса жанчын.
Ад прыгожосцi ў сэрцы захапленне,
З жанчынамi нам па жыццю iсцi,
Было каб шчасным кожнае iмгненне,
Бо лепей дзiва ў свеце не знайсцi.
29.11.1993
342
ПРЫГОЖЫМ
Прыгожая, падобна на сунiчку,
Прыходзiлась ёй столькiм адмаўляць,
Што перайшла адмова хутка ў звычку,
А ў вынiку няма каго кахаць.
Красунi цяжка вызначыцца з доляй,
Прыгожую ўсе хочуць пакахаць,
Паклоннiкаў становiцца ўсё болей,
Нялюбым след бясконца адмаўляць.
I цэлы час здаецца, безумоўна,
Абавязкова прынц належыць iм,
Ды так чынiць няспынна бессэнсоўна,
Бо шчасцем раскiдаюцца сваiм.
Красунi часта шчасце прапускаюць,
Бо прыгажосць iм пыху надае,
Рэальнасцi зусiм не адчуваюць,
Шануючы амбiцыi свае.
Красою карыстацца след умела,
Прыдатнай каб не перайсцi мяжы,
Бо прыгажосць – не толькi формы цела,
А надзвычайна добры стан душы.
Як падарыла прыгажосць прырода,
То скарыстацца мудра трэба ёй,
Спаткаецца заўсёды перашкода,
Каб развiтацца з доляю сваёй.
9.12.1993
350
БЕЛАРУСКАЯ КРАСУНЯ
Краса жанчыны – для душы натхненне,
I нельга не спаткацца з ёю зноў,
Бярэ ў палон ў адзiнае iмгненне,
I назва ў паланення ёсць: любоў.
Прырода беларуская цудоўна:
Лугi ў расе, азёры i лясы,
Ды прыгажосць жанчын мiлей ўсё роўна,
Няма на свеце больш такой красы.
Красунi беларускiя! Прыемны
Валосся лён, ў вачах блакiт нябёс,
Заўжды краса з каханнем неад'емны,
Падараваў i мне красуню лёс.
З чым параўнаць красу тваю, не знаю,
I вобраз з кiназорак твой ляплю,
Цябе сярод прыгожых вылучаю,
Напэўна, ад таго, што ўжо люблю.
Бягуць гады iмклiвыя бясконца,
Гады пяшчоты, радасцi, пакут,
Але ты для мяне – як ззянне сонца,
Бо падарыла мне кахання цуд.
Агонь чароўны ў сэрцы запалiла,
I з той пары кахаю палка я,
Мая ты радасць, дарагое дзiва,
Красуня беларуская мая!
15.12.1993
377
ДАЛЁКАЯ ЗОРКА
Я неаднойчы марыў аб табе:
Прыгожай, белатварай, сiнявокай,
Пакуль яшчэ душа мая ў журбе,
Ты стала маёй зоркаю далёкай.
Наблiзiцца хацеў к табе не раз,
Каханню каб надаць i моц, i крылы,
Чакаў: сустрэну радасны адказ,
Ды чуў заўжды аднолькавы, нямiлы.
Кахаю, ды трываць яшчэ магу,
I ты мяне цяплом сагрэеш з часам,
Святло далёкай зоркi зберагу,
Надзею пешчу: ўрэшце, будзем разам!
Ды на красу гляджу пакуль здалёк,
Чаруе платанiчнае каханне,
Але яшчэ зраблю рашучы крок,
Каб аба мне змянiла меркаванне.
Ў душы нязгасны доўжыцца пажар,
Гляджу на непаўторны цуд дзявочы,
На белы, ў залатых кучарах, твар,
На сiнiя, нiбы азёры, вочы.
Нясуць кахання крылы ўвышынi,
Каб дакрануцца да жаданай зоркi,
Але бягуць бязрадасныя днi,
Бо вынiк ад майго кахання горкi.
13.10.1994
378
НАТХНЕННЕ АД КРАСЫ
I мы былi калiсьцi маладымi,
I моцна ў жылах бушавала кроў,
Хоць час мiнуў, не сталi мы другiмi:
Нас клiча па-ранейшаму любоў.
Хай час iдзе, i памянялась цела,
Калi душа засталась маладой,
Як i раней, кахаць жадае смела,
Агiдны для душы пакуль спакой.
Iдуць красунi, не даюць спакою,
I сэрца б'ецца ад красы хутчэй,
Калi глядзець на прыгажосць вясною,
Не адарваць ад вабных форм вачэй.
То пагляджу налева, то направа,
Душа пяшчотай поўнiцца да дна,
Краса вакол – на свеце жыць цiкава,
Бо у жыцця вышэйшая цана.
Бягуць гады няспынна i нябачна,
Нiбы збягае ў рэчцы плынь вады,
Заўсёды адчуванне лепей значна,
Калi душой бясконца малады.
Няхай гады iмчацца, нiбы конi,
Цудоўнае жыццё ва ўсе часы,
Хаця даўно сiвымi сталi скронi,
Ды здатны мець натхненне ад красы!
13.10.1994
381
ЖАНОЧЫ ТВАР
Душа спявае ад юнацкiх мар,
Гляджу упарта маладым у вочы,
Палае ў iх агеньчыкаў пажар,
Вясёлы вельмi юны твар дзявочы.
Няма у iм нi суму, нi турбот,
Заўжды iдзе красуня хадой цвёрдай,
Нiбы гатова пачынаць палёт,
I выглядае незачэпай гордай.
Карэнным чынам выгляд зменiць час,
Iснуе вельмi важная прычына,
Твар сумны, позiрк палкi цалкам згас,
I выглядае стомлена жанчына.
Не кожнай шчасце прапануе лёс,
А шчодра дорыць вечную трывогу,
Бо шмат нягод ў жыццi i шмат пагроз,
Здабыць над iмi нельга перамогу.
Былых шчаслiвых весялух шкада,
Iдуць пакорным i бязвольным крокам,
Сустрэлася бясконцая бяда,
А шчасце абышло далёкiм бокам.
Шмат здатны расказаць жаночы твар,
Туга на iм, як не збылiся мары,
Калi прыйшоў ў душу кахання дар,
То радасць вылучаецца на твары.
15.10.1994
455
МАЯ БЕЛАРУСАЧКА
Зямля пачала ў цвет вясновы убiрацца,
Упершыню тваю красу пабачыў я,
Нiяк не змог у прыгажосць не закахацца,
Ты – беларусачка чароўная мая!
Пасля зiмы прырода хутка ажывала,
Ў праменнях сонца сагравалася зямля,
I ў першы раз пацалавацца згоду дала
Ты, беларусачка жаданая мая!
Усё наўкол ад кветак яблынь пабялела,
Чароўней стала прыгожосць твая ўдвая,
На свет вачамi закаханымi глядзела
Ты, беларусачка прыгожая мая!
Ва ўзнёслы час пялёсткi цвету ападалi,
Каханне наша мацавалась спакваля,
З табой прызналiсь, што ўзаемна пакахалi,
Ты – беларусачка цудоўная мая!
Прайшлi гады, i белы снег нам лёг на скронi,
Мы – неразлучная адзiная сям'я,
Тваю руку трымаю з радасцю ў далонi,
Ты – беларусачка надзейная мая!
Бо мы прымусiлi час хуткi супынiцца,
Як i раней было, кахаю палка я,
Бо моцна б'е кахання чыстая крынiца,
Ты – беларусачка каханая мая!
17.12.1994
460
ПРЫГАЖОСЦЬ ПРЫГАЖОСЦI
Прырода ўсё прыгожым утварыла,
Але iснуе вельмi шмат прычын,
Каб вылучыць яе вянец i дзiва
З ўсёй прыгажосцi: прыгажосць жанчын.
Глядзець прыемна на лясы i горы,
На рэчку з залатым пяском на дне,
На белы парус у блакiтным моры,
Ды на жанчын глядзець прыемней мне.
Птушыны спеў люблю пачуць на золку,
Калi вясною гнёзды птушкi ўюць,
Рулады льюцца дзiўныя без змоўку,
Ды лепей спеў жаночы мне пачуць.
Гляджу на свет i радасць адчуваю,
Як сонца кiне прамянi наўкол,
I шчасце грудзi мне перапаўняе,
Ды радасней жаночая любоў.
Ўначы ў нябёсах ярка зоркi ззяюць,
Як на далонi, блiзенька ляжаць,
I сэрцам я iх побач адчуваю,
Ды поплеч лепш жанчыну адчуваць.
Няма на свеце лепей прыгажосцi,
Чым прыгажосць чароўная жанчын,
Мо, погляд мае процiлеглы хтосьцi,
Але для спрэчкi не знайсцi прычын.
18.12.1994
569
КРАСА ДУШЫ
Краса! Яе прыемна вельмi бачыць,
Яна – як асалода для душы,
I хочацца цуд казачны адзначыць,
Аб ўзнёсласцi складаюцца вершы.
Краса чаруе, як глядзець вачамi,
Цудоўней адчуваць душой яе,
Багата надта розных душ мiж намi,
Але iмпэт не кожная дае.
Краса жанчын! Яна заўжды адносна,
Бо чалавек i з цела, i з душы,
Пагана, як характарам нязносна,
Хоць целам з эталонам на мяжы.
Бясспрэчна, лепш краса душы i цела,
Ды зрэдку разам можна ўсё набыць,
Галоўнае, каб вернай быць умела
I горача магла павек любiць.
Ды, як амаль няма красы у цела,
Але душа – прыгожая вясна,
Ўраз долю ёй даверыць можна смела,
Бо самая прыгожая – яна.
Мець ад красы цялеснай можна шкоду,
Калi ў душы красы амаль няма,
Надыдзе хутка горкi час разводу,
Надзея шчасце мець мiне дарма.
18.02.1995
641
БЯСЦЭННАЕ ДЗIВА
Я прайшоў цэлы свет, бачыў шмат у жыццi,
Дзіўны цуд ўпершыню сустракаю!
Па жыццю з прыгажосцю жадаю iсцi,
Бо цябе незваротна кахаю!
Клiнам свет на табе ўраз сышоўся цяпер,
Ды заўжды клiнам клiн выбiваюць,
Я кахаю цябе, мне, нарэшце, павер,
Тым нялёгка трываць, што кахаюць.
Як пабачу цябе, расхвалююсь заўжды,
Бо падобных нiколi не бачыў,
I мiналi мае бестурботна гады,
Ды цябе сярод iншых адзначыў.
Залатога валосся цуд дзiўны люблю,
Постаць статная позiрку мiла,
Спадзяваюсь, знайшоў цяпер долю сваю
I хачу, каб мяне палюбiла!
Як пабачу цябе, сэрца рвецца з грудзей,
Шчасце ўзнёслае ты падарыла!
Я жадаю ў каханнi прызнацца хутчэй,
Для мяне ты – бясцэннае дзiва!
Прычакаю: ў адказ зможаш ты пакахаць,
Няхай сэрца тваё адгукнецца!
Я цярплiва магу вельмi доўга трываць,
Хай мне доля ласкава ўсмiхнецца!
18.03.1995
650
НЕПРЫГОЖАЯ
Цi вiнаватая, што непрыгожая?
Але магу i я прыгожай стаць!
Здарылась дзiва каб, хто дапаможа мне?
Мяне хто можа шчыра пакахаць?
Не выгляд буду хай я непрыгожая,
Ды прыгажосць не будзе доўга грэць!
Затое я душой заўжды харошая,
Прыгожую душу патрэбна мець!
Каханне ўраз прыйшло, i я змянiлася
I не магу цяпер сябе пазнаць!
Бо змена к лепшаму са мной здарылася:
Цудоўна быць каханай i кахаць!
Каханне добрае, заўжды чароўнае,
I здатна дзiўны цуд з людзьмi тварыць,
Каб шчасце мець ў жыццi, яно галоўнае.
З каханнем непрыгожым люба жыць!
Хоць непрыгожая, але шчаслiвая,
За прыгажосць нiхто не дасць граша,
Калi прыгожая, але сварлiвая,
Ў прыгожым целе брыдкая душа.
Ды прыгажосць, як цуд, не ўсiх знаходзiла,
I не наесцiся з яе блiноў,
Непрыгажосць мая зусiм не шкодзiла.
Краса душы – на ўсё жыццё любоў!
20.03.1995
686
НЕПАРАЎНАЛЬНАЯ КРАСА
Прыгожы свет раскiнуўся чароўна,
Вакол краса – вачэй не адарваць!
Ды не магу яго красу ўсё роўна
З дзявочай прыгажосцю параўнаць!
Дзiвосны цуд усход i захад сонца
Цi чарада бялюткiх аблакоў!
Але краса жаночая бясконца
Даруе i натхненне, i любоў.
Як прыйдзе ноч, у яркiх зорках неба,
Яны чаруюць, вабяць i гараць!
Але далёкiх зорак мне не трэба,
Жанчыну значна лепей пакахаць!
А як цудоўна выглядае мора,
Глядзiш на хвалi – хочацца спяваць!
Хвалюе невядомая прастора,
Жанчыны болей здатны хваляваць!
Красою клiчуць горныя вяршынi,
Калi на iх яшчэ ляжаць снягi,
Так i каханне палкае астыне,
Выбраннiцу як пакахаў другi.
Прыгожы свет, як вабны цуд, чароўны,
Каб шчасце мець, iснуе для мужчын
Сярод усiх адзiн аб'ект галоўны:
Краса непараўнальная жанчын!
3.04.1995
740
ДАЛЁКIЯ ЗОРКI
Здалёк занадта вабна зоркi свецяць,
Лагодна i пяшчотна зiхацяць.
Што можа лепей быць на белым свеце?
Iх хочацца бясконца назiраць.
Але святло чаруе, як далёка,
Iсцi да зоркi – прычакаць бяды,
Бо вады бачыць вельмi добра вока,
Ды зорка здатна абпалiць заўжды.
Здалёк, як цуд, прыемныя жанчыны,
Ад ўсёй душы iх хочацца кахаць,
Здаецца, што няма зусiм прычыны,
Каб боль i смутак ад красы пазнаць.
Ўдалечынi прыгожая жанчына,
Павiнна i душой чароўнай быць,
Але, калi наблiзiцца мужчына,
То ў полыме, як матылёк, згарыць.
Прыемна грэе полымя кахання,
Ды надта пячэ полымя абраз,
Бо хутка пройдзе ўцехi адчуванне,
Як абгараюць крылы шчасця ўраз.
Каб не зрабiць сабе вялiкай шкоды,
Ўпрыглядку зорку лепей пакахаць,
Наблiзiцца як да яе, заўсёды
Ў агнi няшчадным мары абгараць.
19.04.1995
747
НОЖКI
Калi пачуццi у душы палаюць,
I ножкi здатны моцна хваляваць,
Ды постаць вочы пiльна аглядаюць,
Душы бясконца хочацца кахаць.
Прыемна жыць, душа як маладая!
Як прыгажосць цiкава назiраць,
То цягнецца яшчэ пара такая,
Што шчасця можна ад жыцця чакаць.
Прыемна вельмi вабнае пабачыць,
Няма нiчога ножак прыгажэй!
Як здатны прыгажосць яшчэ адзначыць,
На свеце жыць прыемней i лягчэй.
Даруе шчодра прыгажосць натхненне
I ўдосталь дадае жыццёвых сiл,
Калi красу пабачыць ёсць iмкненне,
Душа ўзлятае, хоць не мае крыл.
Калi душу бярэ ў палон каханне,
Павольней значна час жыцця бяжыць,
Ёсць радасцi бясконцай адчуванне,
I хораша на белым свеце жыць.
Хачу, каб хвалявалi мяне ножкi,
Бяда, калi душу спаткаў спакой,
Калi яны бянтэжаць, нават трошкi,
Адкрые позiрк скарб душэўны твой.
21.04.1995
870
РАДАСНАЕ IМГНЕННЕ
Выпадак калi дае нагоду,
Хоць ён выпадае не заўжды,
П'ю ад прыгажосцi асалоду,
Як ў гарычыню глыток вады.
Калi ранкам першае праменне
Ярка ззяе ў кропельках расы
Цi ў душу ўрываецца натхненне
Ад дзявочай, нiбы цуд, красы.
Нельга ад красы адвесцi вочы,
Вабiць лес сасновы i лугi,
Ды душу ўзнiмае стан дзявочы,
Стан прыемны, сэрцу дарагi.
Мне красы заўсёды недаволi,
Яна ў змозе радаваць душу,
Лашчу вокам я рамонкi ў полi,
На крсунь з цiкавасцю гляджу.
Ад красы становiшся рахманы,
Добры ў сэрцы застаецца след,
Як ад хмелю, ўзрушаны i п'яны,
Пэўна, што краса ўратуе свет.
На красу гляджу я з захапленнем,
Як вясёлка, вабiць дзiўны цуд,
I натхняюсь радасным iмгненнем,
Бо чысцей навокал шэры бруд.
13.06.1995
879
ПРЫГАЖОСЦЬ
Прыемна прыгажосць пабачыць,
Краса – не вельмi часты госць,
Ды надта радасна адзначыць,
Калi яна, на шчасце, ёсць.
Краса, наогул, ёсць заўсёды,
З ёй сустракацца мне прыйшлось,
Красы багата у прыроды,
Ды лепш жанчыны прыгажосць.
Жанчын цудоўных сустракаю,
Ўраз позiркам красу лаўлю,
I падсвядома выбiраю
Так каралеву я сваю.
Гляджу направа i налева,
Хоць важкiх i няма прычын:
Мо, дзе праходзiць каралева
Прыметная сярод жанчын?
I цуд натхнення адчуваю,
Ў жыццi найлепшыя часы,
Як асалоду атрымаю,
Душа ўзлятае ад красы.
Чаруе прыгажосць заўсёды,
У ёй магутнасць ўсiх жанчын,
Няма прыемней нагароды
Красой натхняцца для мужчын.
17.06.1995
950
ЦУДОЎНЫЯ РАБIНЫ
Гронкi цалкам налiла рабiна,
Сярод зеленi чырвань агню,
Пагляджу на красу, i няспынна
Гронкi радуюць ўяву маю.
Разнастайная вельмi прырода,
Але беднай была б без рабiн,
Хто не бачыў рабiн, вельмi шкода,
Той не бачыў прыгожых мясцiн.
Як каралi, звiсаюць з iх гронкi,
Прыгажэй i ярчэй журавiн,
Ўраз знаток зачаруецца тонкi
Аганькамi прысады рабiн.
Лiст разны i, як сонца, каралi,
Прыгажосць незямная рабiн!
Гронкi дзiўнай красой закраналi,
Для натхнення няма лепш часiн.
Прыгажосць! Яе вынiк выдатны,
Бо заўжды расхвалюе яна,
Калi ўжо да красы звыкнуць здатны,
То душа зачарствела да дна.
Як душа растрывожыцца ў стане
Ад цудоўных рубiнаў рабiн,
Той з трывожнаю радасцю гляне
На прыгожых чароўных жанчын.
22.07.1995
Апошні верш тэмы Home Page Змест