7. Вершы аб каханні

 

Анатолій Балуценка

http://ab6tt.narod.ru

 

 

14     ТАНЕЦ

 

Гукi музыкi пачую

I пайду на танец я.

Мо, знайду, нарэшце, тую,

Доля будзе што мая?

 

Спадабалася дзяўчына,

Вочы сорамна ёй ўзняць,

Сэрца кажа мне няспынна:

Запрасi патанцаваць!

 

За руку яна ўзялася,

Я за стан стаў абдымаць,

I пяшчота палiлася,

Не магу яе ўтрымаць.

 

Танец нас па зале кружыць,

Я саромлюся сказаць:

«Падабаешся мне дужа,

Аж хачу пацалаваць!»

 

Сэрца побач з сэрцам б'ецца,

Нам зусiм не трэба слоў,

Бо абодвум так здаецца:

Пачынаецца любоў.

 

Разам мне прыемна з ёю,

Запрашаць жадаю зноў,

Будзе любаю маёю,

Бо пачалася любоў!

 

2.10.1992

 

Home Page     Змест

 

44     ПОРЫ ЖЫЦЦЯ

 

Вясна кахання, дзiўны час,

Яна нас марна не мiнула,

Хоць былi цяжкасцi не раз,

Жыццё дадолу не сагнула.

 

I лета скончылась даўно,

Яго даброты ўжо нябачны,

Хоць грэла не заўжды яно,

Але яму бясконца ўдзячны.

 

Ды надышоў асеннi час,

На скронях пасмы ўжо сiвыя,

Але ў душы агонь не згас,

Кахаем, быццам маладыя.

 

I хоць наперадзе зiма,

Яе прыйсцi пакуль не просiм,

Цяпла вясновага няма,

Бясконца цягнецца хай восень.

 

Таму, як бурная вясна

Вяла былы iмпэт да згубы,

Цi летам спёка дапякла,

Трымацца моцна след за любых.

 

Бо, калi прыйдуць халады,

Душы не будзе куды дзецца,

Каля свайго кастра заўжды

Цудоўна ў сцюжу можна грэцца.

 

11.11.1992

 

Home Page     Змест

 

51     ШЛЯХ КАХАННЯ

 

Шляхi жыцця! Iх надта шмат вакол,

Каб крочыць iмi з радасцю цi страхам,

Ды толькi шлях, якi вядзе ў любоў,

З'яўляецца адзiным мудрым шляхам.

 

К сабе ён палка клiча, бо вясна

Узрадвала сустрэчай нечаканай,

Прыгожых многа, ды мiлей адна,

I будзе для мяне яна каханай.

 

Як снег мiнулагоднi, знiк мой страх,

У змозе змены адбывацца з часам,

I толькi радасць ззяе у вачах,

Каханне моцна нас з'яднае разам.

 

Я выбраў аптымальны шлях ў жыццi,

Цяпер шукаю кожную нагоду,

На iм каб мора радасцi знайсцi

I пiць бясконца з вуснаў асалоду.

 

Каханне – як цудоўнае вiно,

Бо ад яго ў душы агонь пякельны,

Таму, што надта моцнае яно,

Бо беспрабудна ад кахання хмельны.

 

Шляхi жыцця! Iх вызначае лёс,

Але няварта доўгае шуканне,

Душа ўзлятае птушкай да нябёс,

Калi вядзе ў цудоўны шлях каханне.

 

16.11.1992

 

Home Page     Змест

 

66     КАХАННЕ

 

Каханне знiкла, звяла яго прага,

Няма даўно i недзе яе ўзяць,

Кахання дзiва – Боская адзнака,

А не дэ-факта целам пакахаць.

 

Каханне – нiбы сонейка праменнi,

Асобна цела i душы агонь,

Як змогуць злiцца разам iх струменi,

Любоў адзначыць Боская далонь.

 

Калi кахаць душою, а не целам,

То прыйдзецца заўжды пакутаваць,

Душа каб цяжкай прагi не цярпела,

I целам трэба будзе пакахаць.

 

Калi не зберагаецца умова,

I толькi цела трэба аддаваць,

Парушыцца маральная аснова,

I шчасця немагчыма адшукаць.

 

Ды прапануе выбар час бясконца:

Чакаць ад лёсу шчасця цi нягод?

Ў душы заззяе радаснае сонца

Цi знiшчыць дзiўны цуд астылы лёд?

 

Ў суровай барацьбе душа i цела,

Хоць оптымум нялёгка выбiраць,

Ды спакваля ў жыццi каб шчасце спела,

Душой спачатку трэба пакахаць.

 

11.12.1992

 

Home Page     Змест

 

104     ЦI КАХАЦЬ?

 

Прырода так людзей стварыла,

Каб кожны здатны быў кахаць,

Хто не пазнаў кахання дзiва,

Апошнiм будзе памiраць.

 

На iм закончыцца, бясспрэчна,

Мо, вiд цi нават цэлы род?

Калi каханне грэе вечна,

Не стрэнецца ў жыццi нягод.

 

Каханне – важнае заданне,

Яно – штуршок для развiцця,

Каб не прыходзіла каханне,

Плынь перарвалася б ў жыцця.

 

Таму, калi ўздыхаюць людзi,

Жадаюць пару адшукаць,

Каханне стукае у грудзi,

Бог змогу дараваў кахаць.

 

Каханне – не пустыя жарты,

А справа важная заўжды,

Народ каб годны быў i варты,

I не звялiсь яго сляды.

 

Кахаць цудоўна i прыгожа,

Што лепей ад жыцця чакаць?

Павiнны ўсе, хто толькi можа,

Бясконца песцiць i кахаць!

 

2.09.1993

 

Home Page     Змест

 

122     ЦЯЖКАСЦI КАХАННЯ

 

Кахаю я, ты мне павер!

Паверыш з часам,

Не абражай мяне цяпер

Сваiм адказам.

 

Чакаць прыемнасцi дарма,

Боль адчуваю,

Кахання лёгкага няма,

Я добра знаю.

 

Каханым немагчыма стаць

Заўжды адразу,

Яно пакуты здатна даць,

Яшчэ абразу.

 

Каханне каб пабудаваць

След мець цярпенне,

Бо немажлiва пакахаць

Ў адно iмгненне.

 

Агульнай мовы як няма,

Лепш не спяшацца,

Бо пройдуць сцюжа i зiма,

Каб мiлавацца.

 

Не запалiць любоў ў душы

Нiяк наказам,

Не трэба пракладаць мяжы,

Быць лепей разам.

 

11.09.1993

 

Home Page     Змест

 

123     АСЕННI ВАЛЬС

 

Радасць вiруе, хоць восень прыйшла,

Золата з дрэў нам пад ногi злятала,

Ды, як вясной, ў сэрцы досыць цяпла,

Бо ў час цудоўны мяне пакахала!

 

Восень, i сыпле бясконца iмжа,

Неба ўпрыгожылi чорныя хмары,

Але зусiм не сумуе душа,

Свецяць чырвонага лiсця пажары.

 

Хутка змяняе прырода сезон,

Розным таксама бывае надвор'е,

Для закаханых аднолькавы ён:

Сотканы толькi з вясеннiх сузор'яў.

 

Шчасце ў каханнi цудоўна знайсцi,

Ад асалоды на сэрцы прыемна,

Лепей нiчога няма у жыццi,

Бо адчуваю: жыву недарэмна.

 

I перад намi ляжыць светлы шлях,

Адно другога трымаем за рукi,

Кроплi дажджу б'юць упарта аб дах,

Слухаем музыкi ўзнёслыя гукi.

 

Любая музыка ў сэрцы гучыць,

Доўгачаканы вальс дзiўны асеннi,

Здатна i восень каханне дарыць,

Самыя лепшыя лёсу iмгненнi!

 

13.09.1993

 

Home Page     Змест

 

126     КАСЦЁР КАХАННЯ

 

Было раней, але прайшло:

Вясна кахання, лета, восень,

Жыццё зiму ўжо прывяло,

Хаця яе прыйсцi не просiм.

 

Лягло на скронi серабро,

Халодны вецер завывае,

Ды збераглось ў душы дабро,

Каханне песцiць, нiбы ў маi.

 

Хай вецер дзьме наперакор,

Шалеюць гнеўна завiрухi,

Iм не згасiць любвi касцёр,

Ў душы не будзе горкай скрухi!

 

Зiма у змозе пачакаць,

Касцёр кахання хай палае,

Ён шчодра будзе саграваць,

Iмпэту страснага хапае!

 

Калi прыйшоў халодны час,

На скронях снег, яго прымета,

Касцёр кахання як не згас,

Ў душы бясконцым будзе лета.

 

Узрост каханню не дакор,

I ад зiмы няма пагрозы,

Няхай гарыць яго касцёр,

Пакуль не надышлi марозы!

 

13.09.1993

 

Home Page     Змест

 

132     ДОБРЫЯ СЛОВЫ

 

Якiя словы падабраць,

Ў адказ каб «Так!» хутчэй сказала?

Не трэба нават слоў шукаць,

Бо слоў пяшчотных ёсць нямала.

 

Ў душу як можна зазiрнуць?

Да добрых слоў мець трэба схiльнасць,

Пяшчоты струны каб крануць

I сталую здабыць прыхiльнасць.

 

Каб у адказ каханне мець,

Казаць такiя трэба словы,

Душу цяплом каб абагрэць,

Ў дастатку цёплых слоў у мовы.

 

Такiя словы падарыць,

Каб адчынiць душы прычалы,

Не трэба прозай гаварыць,

Лепш, каб паэзiя гучала.

 

Хоць, каб прыемнае зрабiць,

Дарыць для любай можна краскi,

Са слоў букет лепш падарыць,

У iм пяшчоты больш i ласкi.

 

Каб расцвiла ў душы любоў,

Зрабiць магчыма з першай спробы:

Прызнанне з ўзнёслых шчырых слоў

Заўсёды сэрцу да спадобы.

 

15.09.1993

 

Home Page     Змест

 

141     ТЭМА КАХАННЯ

 

Каханне – келiх з хрусталю,

Як з iм паводзiцца няўдзячна,

Ўпадзе на брудную зямлю,

Былой красы зусiм нябачна.

 

Верш будзе хай на вышынi

I да iнтымнасцi няласы,

Ды, як раней, i ў нашы днi

Ўсё ж ёсць паэты-лавеласы.

 

Ўвесь час павiнна сталай быць

Ў паэзii высокай нота,

Праўдзiва ў вершах гаварыць:

Каханне – шчасце i маркота.

 

З крынiц паэзii вада

Павiнна быць, як цуд, празрыстай,

Каб абыходзiла бяда,

Паэзii быць трэба чыстай.

 

Адказ цудоўны шчыры даць

На ўсё паэзiя павiнна:

Як верна любую кахаць

Аддана, чыста i няспынна.

 

Струменьчык чысты хай бяжыць

I дорыць радасцi даволi,

Паэзiя не можа жыць

Без тэм кахання ўжо нiколi.

 

17.09.1993

 

Home Page     Змест

 

145     ЗАКОН КАХАННЯ

 

Каханне ўзнёслае – вага,

Яго у два бакi хiстае:

Або ад холаду скруха,

Цi полымя ў душы палае.

 

Чаму патрэбна змены мець,

Чаму не быць каханню сталым?

Згарыць, калi пачне гарэць,

Цi згiне ў холадзе трывалым.

 

Але, сярэднюю як браць,

Кахання цуд пацiху згiне,

Калi параметры змяняць,

Пачуцце сэрца не пакiне.

 

Як цалкам экстрэмум прайшоў,

Яно змяняецца адразу,

Замет цяпла халодзiць зноў,

Ў другую пераходзiць фазу.

 

Бо сiнусоiды закон

Каханнем без праблем кiруе,

Каханым вельмi трэба ён:

Пачуцце любае шануе.

 

Заўжды каханне – як дуга,

Бо жорстка лёс яго згiнае,

Каханне – хiсткая вага,

Закон той зваедаў, хто кахае.

 

18.09.1993

 

Home Page     Змест

 

172     КНIГА КАХАННЯ

 

Знiкае хутка, як туман, жыццёвы час,

Змяняюцца рэальнасцi умовы:

Чытаць прачытаную кнiгу яшчэ раз

Або раман пачаць прыемней новы?

 

Цiкавасць можна неабсяжную знайсцi

I да чытання атрымаць iмкненне,

Каб радасць ў вынiку бясконца мець ў жыццi

I адчуваць чароўнае натхненне,

 

Калi у кнiзе ёсць галоўная з асноў:

Абрыдлага не будзе паўтарэння.

Інакш к чытанню шпарка скончыцца любоў

I з'явiцца ў душы змрок сутарэння.

 

Не знiк iмпэт каб вабны да чытання ўраз,

I доля не сустрэлася благая,

Павiнен тэкст змяняцца ў кнiзе кожны раз,

Хоць вокладка быць можа i старая.

 

Жанчына – кнiга неабсяжная заўжды,

Ды доля можа з ёю быць суровай,

Каб к ёй цiкавасць не знiкала праз гады,

Жанчыне трэба быць бясконца новай.

 

Каб не прыйшлось ў жыццi лiчыць абраз i ран,

I мець ў душы цудоўную адлiгу,

Чытаць каб iншы не хацелася раман,

У вокладцы мяняць патрэбна кнiгу.

 

23.09.1993

 

Home Page     Змест

 

174     ЗАЛАТЫ ЧАС

 

Гады знiкаюць хутка, нiбы дым,

Няўмольныя прыродныя законы,

Ўжо стаў лiст на бярозе залатым,

Хаця яшчэ нядаўна быў зялёны.

 

Бо восень гаспадарыць на двары,

Бясконцыя у небе ходзяць хмары,

Гады прыбеглi да такой пары,

Калi знiкаюць трапяткiя мары.

 

Хоць мар, што ў неба ўзносяць, i няма,

I лiст з бяроз спадзе ў адно iмгненне,

Ды восень залатая – не зiма,

Яна дае надзею i натхненне.

 

Чаруе залаты асеннi час,

Хаця не так, як белы час вясновы,

Але, калi iмпэт ў душы не згас,

Стварае ён цудоўныя умовы,

 

Каб песню лебядзiную прапець,

Калi душа напоўнена жаданнем,

Асеннiя i золата, i медзь

У змозе фарбаваць душу каханнем.

 

Знiкаюць, нiбы дым, жыцця гады,

Ды можна аб каханнi казаць словы,

Як крочыць час асеннi залаты,

Каб не спазнiцца. Час iдзе зiмовы.

 

24.09.1993

 

Home Page     Змест

 

179     АСЕННI ЧАС

 

Фарбуе ярка дрэвы восень,

Ды ўражвае лiстотай клён,

Навокал ззяе неба просiнь,

А ў золаце барвовым ён.

 

Рабiна ў колеры чырвоным,

Спаднiца мiнi у яе,

Яна без сораму прад клёнам

Схiлiлась i яго заве.

 

З'явiлась восенi прыкмета,

Але не скончылась жыццё,

Цудоўная ў рабiны мэта:

Каб клён аддаў ёй пачуццё.

 

Чакае восень на парозе,

Ды прыгажосць даруе лёс,

Дарунак вабны хутка ў змозе

Душу узнесцi да нябёс.

 

Хай надыходзiць паступова

Жыцця асеннi сумны час,

Ды восень дасць абавязкова

Скарбнiцу дзiўную украс:

 

Клён залатое мае ўбранне,

Рабiна чырванню гарыць,

Якое можа быць каханне!

Хоць восень, ды прыемна жыць.

 

25.09.1993

 

Home Page     Змест

 

197     ПЛАТАНIЧНАЕ КАХАННЕ

 

Адразу палка пакахала,

Цяпер жыву адным табой,

Мо, лепш цябе б не сустракала,

Каханы мой, жаданы мой!

 

Ды лёс бязлiтасна смяецца,

Спакою для душы няма,

I сэрца надта гулка б'ецца,

Мо, твой адказ чакаць дарма?

 

Ў душы пяшчота i турбота,

Расчараванне, радасць, боль,

Хутчэй пабачыцца ахвота,

Ды, як сустрэнуся з табой?

 

То ззяе мне прамень надзеi,

А то ў душы адзiны змрок,

Стамiлi горкiя падзеi,

Зрабi хутчэй насустрач крок!

 

Хто платанiчнага кахання

Не будзе з болем адчуваць,

Не прыйдзе ў сэрца даравання

I па-сапраўднаму кахаць.

 

Душа – скарбнiца дарагая,

I боль, i радасць дасць жыццё,

Каб не была яна пустая

Складу сваё ў ёй пачуццё.

 

1.10.1993

 

Home Page     Змест

 

198     ПЕРШАЕ КАХАННЕ

 

Душа не ведала трывогi,

Быў дзiўны i цудоўны час,

Жыцця спакойныя дарогi

Хвалюючымi сталi ўраз.

 

Вясна прыйшла ў душу адразу,

Мiнула лютая зiма,

Знайшоў майго жыцця украсу,

Цяпер спакою больш няма.

 

Аб iм чуў шмат бесперастанна,

Але кахання сам не меў,

Яно спаткала нечакана,

Як быццам цяжка захварэў.

 

I навакольны свет змянiўся,

Душа ад радасцi пяе,

У невядомасць крок адбыўся,

Каханне сiлу надае.

 

Каханне – радасць i трывога,

Каб адчувалась плынь жыцця,

Няма найлепшага нiчога,

Святло iдзе ад пачуцця.

 

Яшчэ наперадзе прызнанне,

Шчаслiвы час i час пакут,

Цвiце ў маёй душы каханне,

У неба ўзносiць вабны цуд!

 

1.10.1993

 

Home Page     Змест

 

204     ДАЎНО ЧАКАЮ

 

Даўно чакаю я цябе, жаданы!

Ды лёс мяне чамусьцi абдзялiў,

Не ведала, што прыйдзе час складаны,

Бо дачакацца не хапае сiл.

 

Раней здавалась: пара мне не трэба,

Што маю час яшчэ перабiраць,

Цябе жадаю, як галодны хлеба,

Хачу бязмежна горача кахаць!

 

У кожным штосьцi мне было нямiла,

Бо прыгажосць шукала для душы,

Прырода да кахання абудзiла.

Пазнаць як мне, дзе ты цяпер, скажы?

 

Адчула платанiчнае каханне,

Мацнее надта хутка пачуццё,

Не ведаю цябе, ў душы прызнанне

Гучыць: цябе кахаю, як жыццё!

 

Як не была смяротнай адзiнота,

Магла i не цанiць кахання цуд,

Цяпер сустрэць каханага ахвота,

Змагаюсь, ды стамiлась ад пакут.

 

Знайдзiсь хутчэй, малю цябе, мой мiлы!

Даўно чакаю, буду шанаваць,

Цябе сустрэну, колькi маю сiлы,

Бясконца буду песцiць i кахаць!

 

4.10.1993

 

Home Page     Змест

 

208     СПРЭЧКI I КАХАННЕ

 

Як прыемна адчуваць душу другую,

Што гучыць ва унiсон з тваёй душой!

Быццам рэч знайшоў занадта дарагую,

I няма на белым свеце больш такой.

 

Як цудоўна разумець усё з паўслова!

А без слоў заўжды прыемней удвая,

Як пагана вельмi мне, то ты гатова,

Ўсё аддаць, каб задаволены быў я.

 

Калi побач ты, спакойна мне заўсёды,

Бо жыву без хвалявання i турбот,

Для мяне ты лепей цэннай нагароды,

Ды здараецца: спаткае час нягод.

 

Цi нязгода або спрэчка часам будзе,

Iх не вельмi да увагi трэба браць,

Мы жывем з табой не горай, чым ўсе людзi.

Бо калi не будзе спрэчак, як кахаць?

 

Спрэчкi любых – не замiнка для кахання,

I ад iх яно становiцца вастрэй,

Бо за спрэчкай iдзе палкае прызнанне,

I каханне толькi робiцца мацней.

 

Як прыемна адчуваць душу другую!

На ўсiм свеце больш другiх такiх няма,

Я каханую пяшчотна пацалую,

Выяўляецца: спрачалiсь нездарма!

 

6.10.1993

 

Home Page     Змест

 

210     УСПОМНI ВЯСНУ

 

Твайго мне непатрэбна суцяшэння,

Душа ў пакутах, ўцехi не кажы,

Каханне праляцела, як iмгненне,

Стаiм цяпер па розны бок мяжы.

 

Тваё каханне мне давала крылы,

Цябе бясконца я хачу кахаць.

Як буду жыць цяпер скажы, мой мiлы?

Каго з работы буду сустракаць?

 

Як смутак перажыць i развiтанне,

I дзе магу набрацца сiл такiх?

Чаму занадта крохкае каханне?

Здаецца: прамiльгнула ў адзiн мiг.

 

Мне слоў пяшчотных ад цябе не трэба,

Iдзi, упарта буду я чакаць,

Ты мне патрэбны, як скарынка хлеба,

Хачу цябе я горача кахаць.

 

Душа мая цяпер, як ў сутарэннi,

Я дараваць грахi гатова ўсе,

Хоць разам мы апошнiя iмгненнi,

Ды ўспомнi, як мы беглi па расе,

 

Як сустракалi ў росным лузе ранак,

А ты казаў: «Люблю цябе адну!»

I сонца ззяла нам пад спеў заранак.

Застанься! Ўспомнi першую вясну!

 

6.10.1993

 

Home Page     Змест

 

222     БЯЗДОННАЯ КРЫНIЦА

 

Цудоўная бяздонная крынiца,

З яе бясконца п'ю дасюль яшчэ,

Прыемная студзёная вадзiца,

Нап'ешся – душу прага не пячэ.

 

У ёй вада празрыстая заўсёды,

Здаецца, што смачней яе няма,

Хаця здаралiсь часам перашкоды,

Вытокi ачышчалi недарма.

 

Iдуць гады, крынiца не ссыхае,

Яшчэ мацней магутны б'е выток,

Пакуль пара кахання не мiнае,

Упэўненей з гадамi яго крок.

 

Струмень бяжыць з крынiцы крышталёвы,

Гады няздатны смак вады згубiць,

Знаходзiцца выток надзеi новы

I пачынае зноў бясконца бiць.

 

Зусiм не трэба iншая крынiца,

Калi занадта добрая свая,

Празрыстая вада, як цуд, iскрыцца,

I пiць магу натхненне шчасцем я.

 

Любвi крынiца хай бяздоннай будзе,

Яе пяшчоту можна стала браць,

Крынiц багата iншых маюць людзi,

Але сваю прыемней мне кахаць.

 

9.10.1993

 

Home Page     Змест

 

237     ПАКУТА КАХАННЯ

 

Каханне – як палёт душы

На крылах добрага анёла,

З нябёс злятае ён ў цiшы

I кажа пра каханне слова.

 

Пачуцце клiча спакваля:

Давай нязнанае пазнаем!

Даруе неба i зямля,

Калi ў душы каханне маем.

 

Свой кубак даўкага вiна,

Якога смак раней не зналi,

Абодва выпiлi да дна

I асалоду атрымалi.

 

Але каханне не адно

У кубке шчасця. Там – пакута.

У iм, на саменькае дно,

Заўжды пакладзена атрута.

 

Каханне знiчкай можа стаць,

Здалёк, як цуд, прывабна ззяе,

Але няздатна шчасця даць,

Бо да зямлi не далятае.

 

Каб радасць адчуваць ў жыццi,

I лёс не быў благi i люты,

Кахання кубак след знайсцi

Ў якiм няма на дне атруты.

 

18.10.1993

 

Home Page     Змест

 

244     ПАЛАТНО КАХАННЯ

 

Калi ў жыццi пачалась восень,

Заслала на душу радно,

Ў ёй больш няма чароўных кросен,

Што ткуць кахання палатно.

 

Галосiць вецер i злуецца,

Хоць халадоў пакуль няма,

Ён быццам над душой смяецца,

Няхай хутчэй iдзе зiма!

 

Снег белы пакладзе прыгожа

Чысцюткi, мякенькi дыван,

Жыве душа, бо хутка можа

Згасiць тугу мiнулых ран.

 

Бо сонца моцна прыгравае,

Надзея пачынае жыць,

Халодны лёд душы знiкае

I хутка ручаём збяжыць.

 

Заззяе зноў прамень вясновы,

I смутак знiкне без слядоў,

Пачнецца цыкл кахання новы,

Душу ў парчу адзець каб зноў.

 

Чакаю любую падзею,

Ёсць шмат пачуццяў, ды адно

Дае цудоўную надзею:

Саткаць кахання палатно!

 

22.10.1993

 

Home Page     Змест

 

246     НЕ ЗЛАМАЦЬ КАХАННЯ

 

Ў невядомае клiча дарога,

Ды не плач болей ты, не ўздыхай,

Мы прайшлi па шляху жыцця многа,

А цяпер развiтання чакай.

 

Нас жыццёвыя буры сагнулi,

Хоць зусiм не ўдалося зламаць,

Хай бы лепей каханне вярнулi.

Можа, трэба яшчэ пачакаць?

 

На душы калi стане зацiшна,

I каханне к нам вернецца зноў,

Расцвiце, як вясновая вiшня,

Зноўку будзе пяшчотнасць ад слоў.

 

Нам з табою патрэбна быць разам,

Як сагнуцца – магчыма трываць,

Трэба выкiнуць з сэрца абразу,

Курс жыццёвы дакладна трымаць.

 

Цвёрда ўпэўнены: сонца заззяе,

I праменьчыкi зазiхацяць,

Бо мажлiвасць яшчэ ёсць такая,

Як ў юнацтве, пяшчотна кахаць.

 

Хай бушуюць жыццёвыя буры,

Ды не трэба увагу звяртаць,

Бо разладу разбурацца муры,

Каб каханне зусiм не зламаць.

 

25.10.1993

 

Home Page     Змест

 

250     ГIМН ЖЫЦЦЮ

 

Пачынаюць пралескi цудоўны

I пяшчотны кахання сезон,

Хоць вясна – час цвiцення галоўны,

Ды да восенi цягнецца ён.

 

Паступова цвiтуць ўсе раслiны,

Адцвiлi i сканчаюць свой шлях,

Ад асенняй прыемна данiны:

Хрызантэма квiтнее ў снягах!

 

I каханне сезон зберагае,

Хаця церпiць пакуты ад сцюж,

Бо пяшчотнасць ў душы выклiкае,

Ды не меней, чым кветачкi руж.

 

Бо чужое каханне святое,

Як параду, прыемна спаткаць,

Навучанне здабыць залатое:

Можна ў цяжкiх умовах кахаць.

 

Хрызантэма ўсiх кветак каштоўней,

Бярэ зайдзрасць к яе пачуццю,

Няма кветкi мужней i чароўней,

Бо яна – гiмн узнёслы жыццю.

 

I для прыкладу вернасцi людзям

Яна можа аддана кахаць,

Хаця замець асенняя будзе

Белым снегам яе накрываць.

 

25.10.1993

 

Home Page     Змест

 

252     ГРАНI КАХАННЯ

 

Як прайсцi з каханнем праз нягоды,

Зруйнавацца каб яму не даць,

Дасягнуць жаданай сэрцу згоды,

Нi на што нягледзячы, кахаць?

 

Ад кахання i душа чуллiва,

Скрыўдзiць проста, без праблем, яе,

Бегла мiг назад жыццё шчаслiва,

А цяпер душа больш не пяе.

 

Як ў душы каханне ўшчэнт згарэла,

Струны тонка больш не загучаць,

Патрываць спакойна можа цела,

Нават, калi будуць абражаць.

 

Хоць каханне часам – водар мёду,

Тоiцца ў iм гарката абраз,

Адчуваць цудоўны смак ў ахвоту

Немажлiва вельмi доўгi час.

 

Хай ў душы гарыць агонь нязгасны,

Лёс не будзе вечна залатым,

Ён шчаслiвы будзе цi няшчасны,

Полымя дае цяпло i дым.

 

Бо кахання кубак разнастайны,

Ў кожнай гранi ёсць свая цана,

Каб пазнаць схаваныя ў iм тайны,

Пiць кахання кубак след да дна.

 

28.10.1993

 

Home Page     Змест

 

253     ПАКУТЫ КАХАННЯ

 

Калi каханага няма,

Ўраз смутак у душу прыходзiць,

Чакаю доўга, ды дарма,

Мяне каханне не знаходзiць.

 

Сяброўкi замужам даўно,

I толькi я чакаю цуду.

Ну, дзе ж каханне, дзе яно?

Чакаць з надзеяй сцiпла буду.

 

Ды радасцi няма ад спраў,

Рабiць нiчога не жадаю,

Хоць лёс кахання мне не даў,

У марах любага кахаю.

 

Дзе нарачоны мой, чаму

Адзiн ён, як i я, таксама?

Удзячна буду я яму,

Як скончыцца на сэрцы драма.

 

Хутчэй прыходзiць хай вясна,

I мне каханы каб знайшоўся,

Бо цяжка, як заўжды адна,

На любым клiнам свет сышоўся.

 

Нарэшце, каб спаткаў мяне,

З душы зняў муку i трывогу,

Чаго няма, заўжды ў цане.

Знайдзiсь! Вазьмi з сабой ў дарогу!

 

28.10.1993

 

Home Page     Змест

 

259     ЦУД КАХАННЯ

 

Забыць луг ў дзiўных кветках не магу,

Якiм цудоўным апынулась ранне!

Не ведала, што буду пiць тугу,

Што вельмi хутка адцвiце каханне.

 

Ва ўяве бачу любы сэрцу час,

I кветак прыгажосць, i сонца ззянне,

Ды хутка разбурылася у нас

Чароўнае пяшчотнае каханне.

 

Мiнуў час летуценняў i надзей,

Калi кранала сэрца асалода,

Прыйшла пара марозаў i завей,

Як быццам спачувае мне прырода.

 

Ды неўзабаве звонкая вясна,

I скончыцца былой пакуты кара,

Ачысцiцца мая душа да дна,

I ажыве, як фенiкс з поплу, мара.

 

I зноў яшчэ магу я пакахаць,

Хачу спаткаць цудоўную нагоду,

Не буду ў лузе кветкi больш збiраць,

Каб цуд кахання не натрапiў шкоду.

 

Кахання цуд – дзiвосны надта дар,

Ён светлы, цёплы, ўзнёслы, нiбы сонца,

Хачу, каб у душы гарэў пажар

Няўрымслiва, нязгасна i бясконца!

 

30.10.1993

 

Home Page     Змест

 

261     ГАЛОЎНАЕ – КАХАННЕ

 

Што маем, не заўсёды цэнiм тое,

Было нядаўна, больш не ўдасца мець,

З душы сплывае шчасце залатое,

Адразу вынiк цяжка зразумець.

 

Няхай мiне час горкi i суровы,

Каб халады ў душу не дапускаць,

Ласкавыя казаць зноў буду словы,

Цяплом сваiм пяшчотна саграваць.

 

Ў жыццi нам другараднага не трэба,

Увагу нельга на яго звяртаць,

Лепш вышыню ў каханнi мець, як неба,

Ты мне патрэбны, я хачу кахаць!

 

Давай ад болю сэрцы заспакоiм,

Пазбегнуць каб няпрошанай бяды,

Каханню не дазволю стаць iзгоем,

З табой пяшчотнай буду назаўжды.

 

Хоць замiнаюць справы бытавыя,

Ды трэба ўбок адкiнуць цэлы свет,

Пачуццi засталiся каб жывыя,

Каб не спаткалась у каханні бед.

 

Душу сваю каханню адкрываю,

Каханне – галаўнейшае ў жыццi,

Бо ўзлёт душы i шчасце адчуваю,

Цудоўна поруч па жыццю iсцi.

 

31.10.1993

 

Home Page     Змест

 

272     СПРЭЧКА

 

Хутка плынь iмчыць ваду,

Круцiць вiры рэчка.

Як шлях к любаму знайду?

Замiнае спрэчка.

 

Лепей радасна кахаць,

Не страчаць нагоду.

Невядома, што чакаць:

Боль цi асалоду?

 

Няма шчасця без бяды,

Яны стала разам.

Прыйшлi спрэчкi назаўжды

Цi адыдуць з часам?

 

Ззяла сонейка з нябёс,

Не чакала згубы,

Ды ў мяне няўдалы лёс:

Не прыходзiць любы.

 

Знемагаю ад тугi,

Памiж намi – рэчка,

Разышлiся берагi,

Развяла iх спрэчка.

 

Болей не магу чакаць,

Мучыць расставанне,

Буду ў рэчцы брод шукаць,

Зберагаць каханне!

 

5.11.1993

 

Home Page     Змест

 

277     ВАЛЬС КАХАННЯ

 

Час кахання спаткаў нас вясновай парой,

I за радасць удзячны я долi,

Мне прыемна i ўтульна быць разам з табой,

Расставацца не будзем нiколi.

 

Светлы час у душы затуляла iмжа,

Ды змянiлiсь, нарэшце, умовы,

Бо на поклiч душы адгукнулась душа,

Сонца ззяе ў час дзiўны вясновы.

 

Вiшнi радасны цвет i бялюткi, як снег,

Цвет кахання чароўнай прыроды,

Я люблю твой вясёлы i радасны смех,

Ён – выток для маёй асалоды.

 

Цуд усмешкi тваёй, яркай, нiбы алмаз,

Ў час чароўны вясновы iскрыцца,

Я натхняюсь надзеяй на шчасце ўраз,

Яна радасцi ўзнёслай крынiца.

 

Я расчулена ў сiнiя вочы гляджу,

Нiбы зоркi ўзляцелi ў нябёсы,

Мне пяшчотай яны саграваюць душу

I з'яднаюць ў адзiн нашы лёсы.

 

Час кахання вясной нас для шчасця спаткаў,

Вiшня кветкi вакол раскiдала,

Я каханне павек твайму сэрцу аддаў,

Ты пяшчоту i вернасць аддала.

 

9.11.1993

 

Home Page     Змест

 

280     ЯКОЕ КАХАННЕ?

 

Кахання плынь спаткалася вясной,

I знiшчыла цяпло былую сцюжу,

Шмат каралеў, а я жыву адной

I здабываць яе каханне мушу.

 

У незачэп заўжды высокi трон,

Пераадолець перашкоды ў змозе,

Ад мары каб здабыць цудоўны плён,

Дапамагчы ёй трэба у дарозе.

 

Каханне маладое – як агонь,

Бо на кавалкi сэрца разрывае,

Кроў метраномам б'ецца каля скронь,

Ды радасцi душа не адчувае.

 

Каханне – дар цудоўны для душы,

Ды, як пяшчотны водгук атрымала,

Яно дарма не згiне ад iржы

I здатна шчасця дараваць нямала.

 

Кахаць – не проста поле перайсцi,

Ў каханнi радасць, шчасце, боль атруты,

Адначасова можна ў iм знайсцi

Цуд асалоды i бяду пакуты.

 

Таму кахання лёгкага чакаць

Нi пры якiх абставiнах не трэба,

Нягоды часам прыйдзецца трываць,

Бо шчасця вельмi хочацца, як хлеба.

 

12.11.1993

 

Home Page     Змест

 

284     ПРЫЗНАННЕ

 

Нанесла жорстка, прама ў сэрца, рану,

Ад болю аж прыходзiцца стагнаць,

Я ўспамiнаць цябе не перастану,

Хачу адну, жаданую, кахаць.

 

З табою назаўжды не развiтаўся,

Мо, пакахаеш ты праз час мяне?

Ў тваю красу шалёна закахаўся,

I часта любы вобраз бачу ў сне.

 

Кахаю палка i хачу сустрэцца,

Бо полымя ў маёй душы гарыць,

Ты можаш ад майго цяпла сагрэцца,

Хачу агонь кахання падарыць.

 

Скажу, цябе пяшчотна як кахаю,

Каб запалаў ў тваёй душы касцёр,

Дзяўчат багата, ды адна такая

Недасягальная вяршыня гор.

 

Цябе сваiм каханнем не зняволю,

Ты любага па сэрцу выбiрай,

Агульную з табой хачу мець долю,

Майго кахання цуд не разбурай!

 

Душа ў пакуце, змучыла чаканне,

Паверыць у адданасць папрашу,

Хачу, нарэшце, каб маё прызнанне

Пасеяла любоў ў тваю душу!

 

14.11.1993

 

Home Page     Змест

 

285     ВЕЧНАЕ КАХАННЕ

 

Каханне моцнай б'е крынiцай,

Выток пагоршыцца праз час,

Заззяе яркаю зарнiцай,

Душу спакусiць, знiкне ўраз.

 

Ёсць варыянтаў вельмi многа,

Любы з iх можна выбiраць,

Не трэба iснага нiкога,

А мару хочацца кахаць.

 

Хоць розум добра разумее,

Ды сэрцу нельга загадаць,

Каханне з кожным днём мацнее,

Ды плён з яго не атрымаць.

 

Бо сэрца надта многа хоча,

Каб велiчны яго быў гмах,

Ды вельмi жорстка лёс рагоча,

Такi ў кахання вечны шлях.

 

Як свет паўстаў, кахаюць людзi,

Ды шчасця дамагчыся як?

Камусьцi мора шчасця будзе,

А колькi горкiх небарак?

 

Мець лепей вечнае каханне,

Вытокаў моцных набыццё,

Калi юнацкае каханне

Сапраўднае на ўсё жыццё.

 

14.11.1993

 

Home Page     Змест

 

290     ЗАЎЖДЫ КАХАЦЬ

 

Калi ў душы спакой – ўсе днi, як святы,

Ды з часам уварвецца бура ў кроў,

I настрой стане ўзнёслы i зухваты,

Адчуе сэрца першую любоў.

 

Але адразу з'явяцца праблемы,

Яны нямала будуць замiнаць,

Нiхто яшчэ не ўнiкнуў звыклай схемы:

З юнацтва i да старасцi кахаць.

 

Каханне – не дзiвацкая прыгода,

Краса – магнiт чароўны для вачэй,

Стварыла так вялiкая прырода,

Што пакахаць ўсiм хочацца хутчэй.

 

Каханне душы ўзнёслыя знаходзiць,

Бо без кахання бессэнсоўна жыць,

Хаця каханне часам моцна шкодзiць,

Ды кожны iм бясконца даражыць.

 

Каханне – жыватворная крынiца,

Што здатна прагу сэрца спаталяць,

З яе каб шчасця ўдосталь мог напiцца,

Цуд дзiўны трэба пiльна зберагаць.

 

Калi крынiца шчодра б'е заўсёды,

Душу натхненнем можа напаўняць,

Замiнкаю не стануць перашкоды,

Каб ўсё жыццё з пяшчотаю кахаць.

 

19.11.1993

 

Home Page     Змест

 

299     АГОНЬ КАХАННЯ

 

Хай неба голас мой хутчэй пачуе,

Каб сэрцу не прыйшлось пакутаваць,

Я не жадаю пакахаць любую.

Табе каханне хочацца аддаць!

 

Тваё каханне – нiбы нагарода,

Ды, як яе магчыма атрымаць?

Калi пакуты зменiць асалода,

I колькi сэрцу трэба пачакаць?

 

Хоць дай надзею кволую адразу,

Душу хаця каб трошкi аблягчыць,

Кахаць працягла цяжка без адказу,

Гарачае каб сэрца не згубiць

 

Бо, як гарыць ў душы агнём каханне,

Агонь цуд дзiўны здатны спапялiць,

Калi не згасiць полымя прызнанне,

То попел можа ад кахання быць.

 

Каханню замiнаюць перашкоды,

Прыходзiцца нялюбым адмаўляць,

Ў каханнi толькi так было заўсёды,

Жадаюць ўсе прыгожых выбiраць.

 

Як разам моцна два кастры палаюць,

I полымя становiцца ярчэй,

Бязмежнасць шчасця любыя пазнаюць,

Няхай кастры запаляцца хутчэй!

 

23.11.1993

 

Home Page     Змест

 

303     КАХАННЕ АДГУКНЕЦЦА

 

Не трэба сэрцам шчодра распыляцца,

Па частках ўсiм не раздаваць,

Аддана у юнатве закахацца

I ўсё жыццё адну кахаць.

 

Мiнае час, каханне не старэе,

Бо шчасце жыць у сэрцы з iм,

Яно душу пяшчотай шчыра грэе,

Каб быць бясконца маладым.

 

Каханне знiкне, нiбы снег вясновы,

Калi пусцiць на самацёк,

Прынеслi радасць каб яго аковы,

Патрэбны прымiрэння крок.

 

Калi занадта цяжкае каханне,

След у юнацтва завiтаць,

Бо значна горай будзе развiтанне,

Пачуцце можна аднаўляць.

 

Душа на вернасць мiгам адгукнецца,

I стане светлым кожны дзень,

Калi пяшчота на каханых льецца,

Знiкае недаверу цень.

 

Каханне людзям дадзна ад Бога,

Не трэба Боскi дар губляць,

Каштоўней не знайсцi ў жыццi нiчога,

Бо шчасце – горача кахаць.

 

25.11.1993

 

Home Page     Змест

 

306     ВОДГУК НА КАХАННЕ

 

Сонца ззяе, цяпло струменiцца вакол,

Бо чароўнае лета настала,

Я кахаю цябе i прашу цяпер зноў,

Каб мяне ты, нарэшце, кахала.

 

Надышоў надта ўзнёслы i радасны час,

Ўсё квiтнее, прырода кахае,

Але ты не даеш мне жаданы адказ,

Я каханне тваё пачакаю.

 

Расквiтнела зямля, i вiруе любоў,

З жанчын вопратку скiнула лета,

Прыгажосць твая лепш дзiўных казачных сноў,

Ты – адзiная вабная мэта.

 

Я кахаю, не пойдзе каханне на скон,

Уяўляю жыццё толькi разам,

I цябе, мо, захопiць каханне ў палон,

Мяне ўзрадуе добрым адказам.

 

Кахаць радасна дзiўнаю летняй парой,

Шчасце льецца мне ў грудзi няспынна,

Быць жадаю бясконца заўсёды з табой,

Ты – мая дарагая дзяўчына.

 

Сонца ззяе, натхненне даруе душы,

Ты, нарэшце, пяшчотна ўсмiхнулась,

Бо абрыдла для сэрца твайго быць ў цiшы:

На каханне маё адгукнулась!

 

26.11.1993

 

Home Page     Змест

 

309     РАДАСНЫ СТАН

 

Мне быць прыемна заўсёды з табой,

Бо не магу на цябе наглядзецца,

Хоць нас спаткала каханне зiмой,

Ў час, калi снег белым пухам кладзецца.

 

Белая замець свой танец кружыць,

Звонку мароз, агнём сэрца палае,

Вельмi прыемна i радасна жыць,

Калi каханне зiмой сагравае.

 

Сцiпла прырода чакае вясны,

Добра ў сумётах схавалась ад сцюжы,

Шчокi твае чырванеюць адны,

Бо ад кахання яны – нiбы ружы.

 

Кружыць бясконца няўрымслiвы снег,

Твар засыпае i любыя вочы,

Надта прыемна гучыць звонкi смех,

Смех закаханы вясёлы дзявочы!

 

Холад вакол, але ў сэрцы вясна

Светлы сумесны нам шлях адкрывае,

Вып'ем свой кубак кахання да дна,

Шчасця няхай нам зiма пажадае.

 

Снег белым пухам кладзе свой дыван,

Шчасця iмгненнi цяпер адчуваем,

Быць закаханымi – радасны стан,

Хоць час зiмовы, ды палка кахаем!

 

27.11.1993

 

Home Page     Змест

 

310     ВЫБIРАЦЬ ГАЛОЎНАЕ

 

Моцнасць кахання! Няма ёй мяжы!

Марнасць паволi яго разбурае,

Добра кахаць, але цяжка душы,

Як быт прычыны для сваркi стварае.

 

Трэба галоўнае ўмець выбiраць,

Каб зберагалась каханне цудоўна,

Перш-наперш лепей пяшчотна кахаць,

Справы нiколi не скончыць ўсё роўна.

 

А супярэчкi руйнуюць спакой

I паступова знiшчаюць каханне,

Словы нязгоды збягаюць ракой,

I наблiжаецца час расставання.

 

Лепей заўжды ў душы з радасцю жыць,

Дзiўным спакоем жыцця любавацца,

Ды, каб такiя умовы стварыць,

Лепш непатрэбна за дробязь чапляцца.

 

I больш нiколi з-за розных падзей

Любым не след душу ранiць няшчадна,

Ды, як здарылася сварка, хутчэй

Шлях прымiрэння знаходзiць выдатна.

 

Трэба каханне сваё берагчы,

Iншаму даць другарадную ўвагу,

Пiльна ахоўваць удзень i ўначы,

Каб не пакласцi бязмэтна на плаху.

 

27.11.1993

 

Home Page     Змест

 

311     ДАРЫ КАХАННЯ

 

Як натхненне, пяшчотнасць i шчасце набыць?

Лёгка выканаць гэта заданне,

Каб пачуццi другому ўсе разам дарыць,

Да яго мець патрэбна каханне.

 

Засумуе душа, як кахання няма,

Ў ёй халодныя ветры гуляюць,

Ад кахання ў душы весялосць нездарма,

Яе струны прыемна спяваюць.

 

Як каханне прыйшло, лепш яго не страчаць,

Ў сэрцы каб яму жыць назаўсёды,

I на крылах кахання ў нябёсы ўзлятаць,

Бо каханне – дар дзiўны прыроды.

 

Як з каханнем жывеш, шчасце прыйдзе к табе,

Без кахання жыццё, як атрута,

Бо бясконца з тугою душа ў барацьбе,

Цела моцна згрызае пакута.

 

Без кахання жаданай пяшчоты няма,

Бо яна – неад'емнасць кахання,

Страсць прымусiць, пяшчотнасць пальецца сама,

Ў ёй магутнасць вытокаў жадання.

 

Разам каб i пяшчотнасць, i шчасце было,

Шлях ў нябёсы натхненне праклала,

Трэба, каб хутчэй ў сэрца каханне прыйшло

I чароўным агнём сагравала.

 

27.11.1993

 

Home Page     Змест

 

312     МАЙСКАЕ КАХАННЕ

 

Каханне ў сэрцы ўжо даўно нашу

I на яго ўмаляю адгукнуцца,

Каб заспакоiць мне хутчэй душу,

Ў далейшым буду да мэты iмкнуцца.

 

Вакол квiтнее белапенны май,

Прырода шчодра дорыць нам натхненне,

Маё каханне ты хутчэй прымай,

Жыццё, як цуд, у кожнае iмгненне!

 

Чароўны яблынь белы цвет вакол,

Як без кахання ў дзiўны час застацца?

Табе сказаць хачу шмат добрых слоў,

Нарэшце, каб аддана закахацца.

 

Не трэба i хвiлiны прапускаць,

Жыццё – цягнiк. Чакаць што на пероне?

Хутчэй каханню трэба месца даць,

Хаця ў апошнiм прычапным вагоне.

 

Iмчацца ў невядомасць цягнiкi,

Адной застацца можна на пероне,

Хачу пяшчоты ад тваёй рукi

I сэрца прапаную на далонi.

 

Май светлы будзем разам сустракаць,

Глядзець на белы цвет садоў чароўны,

У час вясновы радасна кахаць,

Хай доўжыцца бясконца час любоўны!

 

28.11.1993

 

Home Page     Змест

 

313     ЗОРКА КАХАННЯ

 

Дзе пракласцi мяжу мiж палётам душы

I жаданнямi грэшнага цела?

Цела здатна бясконца пацiху грашыць,

Хоць душа зрабiць грэх не хацела.

 

Вельмi добра заўсёды гармонiю мець,

Ды не ўсiм яна проста даецца,

Таму цяжка, бясспрэчна, другiх зразумець,

Над якiмi лёс горка смяецца.

 

Як на свеце жывеш, ўсё патрэбна пазнаць,

Каб жыццё бiла чыстай крынiцай,

Калi лёс абдзялiў, каб аддана кахаць,

То i з лужыны можна напiцца.

 

Калi смага пячэ, вельмi хочацца пiць,

Звяртаць цяжка на якасць увагу,

Як з крынiцы сваёй радасць цяжка здабыць,

Ды няма супакоiць чым прагу.

 

Хоць кахае душа, ды як прага пячэ,

Цела стала шукае прыгоду,

Хоць ў крынiцы вады ёсць даволi яшчэ,

Папiць з iншай знаходзяць нагоду.

 

Прыйдуць хай супакой целу разам з душой,

Дзе душа, хай там будзе i цела,

Каб ты стала адзiнаю зоркай маёй,

I ў крынiцы вада зiхацела.

 

29.11.1993

 

Home Page     Змест

 

314     СПАТКАННI

 

Прыемна вельмi сустракаць з табой зару,

Ты пра каханне палка гаварыла,

Табе пяшчотнае каханне падару,

Бо ты бясконца сэрцу майму мiла.

 

Бяжыць гаворка, нiбы плынь у ручая,

Не можам мы нiяк нагаварыцца,

Ўжо гасiць зоркi новы ранак спакваля,

I трэба нам, напэўна, супынiцца.

 

Спатканне скончылась, развiтвацца пара,

Даўно ўжо пеўнi ранак праспявалi,

Чаруе фарбамi цудоўнымi зара,

Мы новы дзень прыгожы сустракалi.

 

Спатканне маладых – салодкi дзiўны час,

Бо сэрца звонка ад кахання б'ецца,

Пачуцце моцнае павек з'яднала нас,

I лёс цудоўны радасна ўсмiхнецца.

 

Няхай iдзе спатканняў нашых чарада,

Каб радасць у жыццi трывалай стала,

I для кахання не сустрэлася бяда,

Каб моцна я кахаў, i ты кахала.

 

Спатканнi радасць шчодра дораць нам цяпер,

Цудоўны час свой светлы след пакiне,

Хачу, ўзаемны каб ў каханнi быў давер,

Каханне палкае нiколi не астыне.

 

29.11.1993

 

Home Page     Змест

 

316     КУБАК КАХАННЯ

 

Жыццё, як шторм, iмклiвае такое,

I, незалежна, горш цi лепей жыць,

Нiколi не стаiць у супакоi,

Няўмольна хутка, як скакун, бяжыць.

 

I кожны мае у жыццi нагоду

Кахання кубак па душы здабыць:

Цi будзе ў iм i смак, i водар мёду,

Або палыну горыч трэба пiць.

 

Таму сачыць бясконца пiльна трэба,

Каб каламуцi ў кубак не налiць,

I бачыць прыгажосць зямлi i неба,

Бо сэрца цяжка ад тугi балiць.

 

Сам кожны быў стваральнiк сваёй долi,

Абачлiва яе след выбiраць,

Памылкi ўжо не выправiць нiколi,

Таму не надта трэба наракаць.

 

Не сэрца, а душу лепш слухаць чутка,

Як скажа, так патрэбна i ўчынiць,

З паганым абыходзiцца след гнутка,

А добрае i песцiць, i любiць.

 

Душа цудоўны шлях жыцця падкажа,

Дарадчыца надзейная яна,

На сэрца цяжкi боль тугi не ляжа,

Кахання кубак можна пiць да дна.

 

1.12.1993

 

Home Page     Змест

 

328     ПАЛЁТ ДУШЫ

 

Калi душа лагодна заспявае,

I струны яе ўзнёсла загучаць,

Ў жыццi найлепшы самы час чакае,

Душу паслухаць трэба, памаўчаць.

 

Пра што яна спявае безупынна,

I што ўсяго прыемней адчуваць?

Пра тое, спадабалась што дзяўчына,

I як яе мне хочацца кахаць!

 

Душы каханне моц дае i крылы,

Ляцiць ў блакiт нябёс душа мая,

Палёт яе прыгожы i iмклiвы,

Не вабiць болей тленная зямля.

 

Каханне моцна у жыццi трымае

I надае душэўных безлiч сiл,

Бо без кахання шчасце абмiнае,

Няма і кволых рудыментаў крыл.

 

Каханне шчасця здатна даць багата,

Калi яно – як быццам плынь ракi,

Каханне будзе доўжыцца, як свята,

Павек як будуць разам берагi.

 

Таму кахаць з пяшчотай верна трэба,

Каб ад жыцця натхненне атрымаць,

Падняцца душы могуць разам ў неба

I над зямлёй чароўнаю лятаць.

 

4.12.1993

 

Home Page     Змест

 

385     КАХАННЕ БЕЗ АДКАЗУ

 

Не трэба мне твайго кахання,

Бо iншую кахаю сам,

Абодвум цяжка ад чакання,

Абодвум вельмi горка нам.

 

Кахаць няпроста без адказу,

Журбы шмат ў сэрцы i надзей,

Хоць зразумела не адразу,

Але няма яго чысцей.

 

Каханне – сэрцу асалода,

Пачуццяў радасных вянец,

Але, як надыходзiць згода,

Настане чысцiне канец.

 

Здалёк каханая – святая,

Прыемна на яе глядзець,

Яна – як зорка залатая,

З ёй поруч можна ўраз згарэць.

 

Калi душа не пажадае

Вянец пачуццяў адчуваць,

Няхай каханых выбiрае,

Адмовы каб не атрымаць.

 

Няма адказу на каханне,

Але яно агнём гарыць,

Неўтаймаванае жаданне

У змозе шчасце падарыць!

 

2.11.1994

 

Home Page     Змест

 

388     УЗРОСТ КАХАННЯ

 

Тваёй красою паланёны,

Спакой я страцiў назаўжды.

Вясна. Зазелянелi клёны,

I быў я надта малады.

 

Лiст залаты скiдаюць клёны,

А я кахаю праз гады,

Не зразумець жыцця законы,

Яшчэ, напэўна, малады.

 

Кахаю горача, папросту,

Хаця ляглi снягi ля скронь,

Бо не залежыць ад узросту,

Калi ў грудзях гарыць агонь.

 

П'ю ад кахання асалоду,

I ёй натхняюсь без мяжы,

Шукаю кожную нагоду,

Каб адчуваць палёт душы.

 

Пакуль жыву табой адною,

Кахаю i праблем няма,

Так, як зялёнаю вясною,

Ды хутка надыдзе зiма.

 

Снег ляжа, прыпякуць марозы,

Увойдуць у душу наўпрост.

Цi след чакаць ад iх пагрозы,

Якi уплыў iх на узрост?

 

3.11.1994

 

Home Page     Змест

 

392     ПЯШЧОТНАЯ I АДЗIНАЯ

 

Кахання зачакаўся хто даўно,

Надзея знiкла, сум ў душы няспынны,

Прыходзiць хутка, без праблем, яно,

Каб закахацца, хопiць i гадзiны.

 

I настае цудоўны ўзнёслы час,

Сканчаецца трывожнае чаканне,

Душа ў нябёсы ўзносiцца ураз,

На крылах падняло яе каханне.

 

I болей у душы няма начы,

I толькi радасць шчодра струменiцца.

Ды як iмпэт чароўны зберагчы,

Каб зноў у адзiноце не журыцца?

 

Ў каханнi, як ў прыродзе, ўсе часы:

Узнёслы, шчасны, радасны вясновы,

I летнi, што даруе шмат красы,

Асеннi сумны, горкi i суровы.

 

Зусiм сцiшае ў сэрцы стук зiма,

Пачнуцца i завеi, i марозы,

Было каханне, але зноў няма,

Каб разбурыць яго, знайшлiсь пагрозы.

 

Ды след чакаць парыў пачуцця зноў,

Ў пакутах зноў гадзiна за гадзiнай,

Лепш так рабiць, каб палкая любоў

Была ў душы пяшчотнай i адзiнай.

 

15.11.1994

 

Home Page     Змест

 

417     ЛЮБОЎНЫ ПЛАЧ

 

Мой каханы, ты мяне паклiч!

Птушкаю жадаю прыляцець,

Згодна нават крылы абпалiць,

Яркай знiчкай уначы згарэць.

 

Я кахаю, дай хутчэй адказ,

Бо чакаю сцiпла доўгi час,

Хочацца, каб добра было ў нас,

I чаканне скончылася ўраз.

 

Без цябе мне цяжка нават жыць,

Радасць больш няздатна адчуваць,

Ды марудна вельмi час бяжыць.

Хочацца кахаць, кахаць, кахаць!

 

Спадзяваюсь i чакаю я,

Сумаваць не вечна мне ў бядзе,

Зараз доля горкая мая,

Месца не знайду нiяк нiдзе.

 

Лепш не мардавацца i чакаць,

Але болей сiл ужо няма,

Бо бясконца хочацца кахаць,

Без цябе жыццё iдзе дарма.

 

Любы, ты пачуй маю тугу!

Хай душа адклiкнецца твая,

Без цябе жыць болей не магу,

Ад кахання памiраю я.

 

1.12.1994

 

Home Page     Змест

 

425     ПРЫЗНАННЕ Ў КАХАННI

 

Чаму знiшчаеш сэрца мне агнём?

Шукаеш шмат няправедных прычын?

Мо, лепш давай ад сварак адпачнём?

Ты для мяне – цудоўней ўсiх жанчын.

 

Няхай пануе сталы ў нас спакой,

Бо мы з табой цудоўныя сябры,

Любуюсь я дасюль табой адной,

Хоць час працяглы скронi ў серабры.

 

Цябе кахаю, як раней кахаў,

Таму заўжды бадзёры, поўны сiл,

Што iншых у жыццi свiм не знаў

I пра каханне iм не гаварыў.

 

Прайшлi з табой амаль усё жыццё,

Цудоўней за цябе жанчын няма,

Маё ты залатое набыццё,

Цябе калiсьцi выбраў нездарма!

 

Не ведаю яшчэ хады гадоў,

Зязюля зможа што накукаваць,

Ды разам пройдзем мы iх без умоў,

Ды да якога ўзросту нам кахаць?

 

Каханню замiнаць няздатны ўзрост,

Даўно ўжо iснасць Пушкiн апiсаў,

I будзе мой адказ банальна прост:

Цяпер кахаю, як раней кахаў.

 

5.12.1994

 

Home Page     Змест

 

428     ГАРМОНIЯ Ў КАХАННI

 

Каханне – папярэдняя аплата,

Каханне – неаплачаны аванс,

Яно надзей чароўных дасць багата,

Але, цi стане явай дзiўны шанс?

 

Сямейнае жыццё калi пачнецца,

Дакладна толькi можна адчуваць:

Цi доля шчасцем шчыра усмiхнецца,

Цi трэба аб памылцы шкадаваць.

 

Заўжды жанчына як на сёмым небе,

Цвiце, як бэз у чэрвенi, любоў,

Калi няздатны патураць патрэбе,

Прыйдзецца слухаць шмат ганебных слоў.

 

Таму па сiлах трэба браць задачу,

Яе каб добра ўдалася рашыць,

Як цяжка, то не след чакаць удачы,

Не знойдзецца аванс чым аплацiць.

 

Ў сям'i бясконца запануе згода,

Як ночкi салаўiныя прыйдуць,

А калi не, здараецца нагода,

I сваркi ўжо нiяк не абмiнуць.

 

Душы каханне добра не заўсёды,

Аванс вялiкi след адпрацаваць,

Калi ён завялiкi, вельмi шкода,

Работу трэба iншую шукаць.

 

7.12.1994

 

Home Page     Змест

 

445     СЭРЦА ПАДКАЖА

 

Ўсё заблытана на свеце,

Хто параду можа даць:

Ваню, Колю або Пецю

Лепей палка пакахаць?

 

Ваня хлопец кучаравы,

Абдымае ён лаўчэй,

Вельмi спрытна робiць справы

I цалуе гарачэй!

 

Коля мой занадта сцiплы,

Моўчкi на мяне глядзiць,

Хаця голас мае хрыплы,

Мо, яго мне палюбiць?

 

Пеця вельмi ганарыцца,

Мо, патрэбна пачакаць?

Бо зусiм мне не гадзiцца

Ганарлiвага кахаць!

 

Мяне хлопцы выбiраюць,

Што магу iм адказаць?

Няхай трошкi пачакаюць,

Як адразу трох кахаць?

 

I нiхто не дапаможа,

Асабiста лепш рашаць,

Што зрабiць, мне годна можа

Толькi сэрца падказаць!

 

14.12.1994

 

Home Page     Змест

 

446     БОЛЬ КАХАННЯ

 

На сэрцы сум, трываць не маю сiлы,

Як ад хваробы, ад любвi балiць,

Жадаю страсна, каб, нарэшце, мiлы

Мог сэрца мне насустрач расчынiць.

 

Прыйшло каханне, як сiмптом хваробы,

Знайсцi дзе лекi, сэрца каб лячыць?

Яшчэ знаёмства не рабiла спробы,

Як мне самой з табой загаварыць?

 

Бо толькi ты даць можаш дапамогу,

З каханнем ў сэрцы надта цяжка жыць.

Як к твайму сэрцу я знайду дарогу,

Каб шчасце ад кахання мне здабыць?

 

Бо хочацца змянiць тугу на радасць,

Агнём як запалiць тваю душу?

Нiхто не дапаможа мне парадай,

Як перайсцi жаданую мяжу.

 

Цябе шалёна, горача кахаю,

Як цяжка ад кахання можа быць!

Але пакуль надзея не згасае,

Што ты каханне можаш падарыць.

 

Мне сэрца сум амаль перапаўняе,

Ты адгукнiсь, развей маю тугу!

Ты пакахай мяне, цябе чакаю!

Хоць ў сэрцы боль, чакаць яшчэ магу.

 

14.12.1994

 

Home Page     Змест

 

447     ПЕРШАЕ КАХАННЕ

 

Як кiну на цябе я позiрк свой,

Адразу радасць ў сэрцы адчуваю,

Прыемна вельмi бачыцца з табой,

Напэўна, за красу цябе кахаю.

 

Мне хочацца з табою размаўляць,

На локан залаты глядзець на скронi,

I з хваляваннем за руку трымаць,

Калi твая далонь ў маёй далонi.

 

Цудоўна дзiўны золак сустракаць,

Глядзець, як зоркi гаснуць у сусвеце,

Чароўна вельмi ў першы раз кахаць,

Ты для мяне – адзiная на свеце.

 

Вялiкi цуд каханую знайсцi,

Каханне людзям дадзена спрадвеку,

Каб шчасце адчувалася ў жыццi,

Яно прыходзiць ў сэрца чалавеку.

 

I мора шчасця да мяне прыйшло,

Душу пяшчота мне перапаўняе,

Ў грудзях – як быццам сонейка ўзышло,

Кахаю я, яна мяне кахае.

 

Каханне крылы моцныя дало,

Жыццё каханым будзе усмiхацца,

Каб першае каханне не прайшло,

Цудоўна у юнацтве закахацца!

 

14.12.1994

 

Home Page     Змест

 

454     САПРАЎДНАЕ КАХАННЕ

 

Хоць на мяне ты хцiва не глядзела,

Пабачу як цябе, бясконца зноў

Хвалююць моцна чары твайго цела,

I метраномам б'ецца ў скронях кроў.

 

Каханнем стан падобны называюць,

Яшчэ хто ўзлёту шчасця не пазнаў,

Мог толькi чуць, што iншыя кахаюць,

Сам сапраўды нiколi не кахаў.

 

Ў каханне ўсiм адкрытая дарога,

Iнакш нiяк ў жыццi не можа быць,

Яно, як дзiўны цуд, дано ад Бога,

Адвечна на Зямлi каб людзям жыць.

 

Калi каханне з часам стане спелым,

З яго каб не адбыўся пустацвет,

Кахаюць i душой, i палкiм целам,

Вядзе каханне у дзiвосны свет.

 

Няма мацней i даражэй жадання,

Чым поклiч род свой працягнуць ў вякi,

I роля неацэнная кахання,

Праходзiць ўсё жывое шлях такi.

 

Калi каханне расхвалюе цела,

I тайны яго хочацца пазнаць,

Хоць на мяне ты хцiва не глядзела,

Прыйшоў час па-сапраўднаму кахаць.

 

16.12.1994

 

Home Page     Змест

 

457     КАСЦЁР ЦI ПОПЕЛ?

 

Касцёр кахання згас, яго няма,

Вуголле тлее, ды душу не сагравае,

Раздзьмухваць жар цяпер амаль дарма,

Былы iмпэт халодны попел пакрывае.

 

Ўсяму ў жыццi мiнае зорны час,

Калi духоўнага душы хапае хлеба,

Касцер кахання каб ў душы не згас,

Яму пяшчоты, нiбы дроў, даволi трэба.

 

Каб полымя палала у кастра,

Каб ён бясконца мог гарэць i быць гарачы,

Душы няспынна хочацца дабра,

Касцёр не зможа саграваць душу iначай.

 

Касцёр палае радасна заўжды,

Як слабы ветрык яму шчыра памагае,

Ад буры прыйдзе горкi час бяды,

Касцёр кахання надта шпарка затухае.

 

Касцёр гарыць цудоўней у цiшы,

Як шчодрым сэрцам дараваць яму пяшчоту,

Павек каханне будзе жыць ў душы,

Ад поплу шэрага не след цярпець маркоту.

 

Няхай гараць цудоўныя кастры,

Калi кахання цуд дзiвосны напаткаўся,

Не ведаць лепш зусiм благой пары,

Каб ад кахання толькi попел заставаўся.

 

17.12.1994

 

Home Page     Змест

 

461     БЫЦЬ ЧУЛЛIВЫМ

 

Спазнiлася, не трэба спачування,

Няўтульна мне ад спачувальных слоў,

З душы зляцела палкае каханне,

Як восенню пажоўклы лiст з дубоў.

 

Вясною сэрца грэла спадзяванне,

Але да зоркi не дастаць рукой,

Магло цудоўна расквiтнець каханне,

Бо ў сэрцы быў бясконцы неспакой.

 

Ды ты адказу хуткага не дала,

I я працяглы час пакутаваў,

Другiх дзяўчат было вакол нямала,

Ды толькi сваю любую кахаў.

 

Каханне не даруе асалоду,

Калi на сэрцы крыўда ад яго,

Душа зазнае толькi боль i шкоду,

Каханне без адказу горш ўсяго.

 

Раней не падышло, а сёння мiла,

Цяпер сама наводзiш ты масты,

Пайшло каханне, нiякая сiла

Ўжо не адродзiць больш час залаты.

 

Каб у каханнi быць заўжды шчаслiвым,

Пачуцце iншых трэба шанаваць,

Быць да яго пяшчотным i чуллiвым,

Яму каб жоўтым лiсцем не спадаць.

 

19.12.1994

 

Home Page     Змест

 

470     НЯСМЕЛЫ

 

Я ад кахання дар утрацiў мовы,

Заблытаны як вузел развязаць?

Ў душы гатую зноў прызнання словы,

Ды не магу рашыцца iх сказаць.

 

Мо, мне ў праблеме хтосьцi дапаможа,

Нарэшце, словы ўзнёслыя скажу,

Хто за мяне зрабiць прызнанне можа,

Каб ад пакуты вызвалiць душу?

 

Маўчу працяглы час, гляджу упарта,

Хоць не магу далей ужо чакаць,

Кахаць ўпрыглядку любую няварта,

Няпроста для нясмелага кахаць.

 

Мне з сiламi пара хутчэй сабрацца,

Сказаць каб словы вечныя для той,

Ў якую лёс дазволiў закахацца,

Набыць каб радасць, шчасце i спакой.

 

Ды сумняваюсь доўгi час, бясконца,

Мо, на рамонках лепш паваражыць?

Рамонак жоўта-белы, нiбы сонца

Сказаў: «Так!» Ды задачу як рашыць?

 

Пакуль я сумняваўся i баяўся

Пяшчоты словы цяжкiя сказаць,

Мой сябра у каханнi ёй прызнаўся

I на вяселле запрасiў гуляць.

 

20.12.1994

 

Home Page     Змест

 

472     ЖАНОЧАЯ ЛЮБОЎ

 

Вясна! Пара чароўнага цвiцення,

I снег пялёсткаў кружыцца заўжды,

Мiнае прыгажосць ў адно iмгненне,

Але ў галлi растуць ужо плады.

 

Паволi сок жыццёвы набiраюць,

Ды трэба толькi трошкi пачакаць,

Плады, як зоркi дзiўныя, заззяюць,

Здалёк чырвоным золатам гараць.

 

Якая лепей, пiльна выбiраю:

Цi ў яблыкаў, цi ў кветак прыгажосць,

З пяшчотаю на кветкi пазiраю,

Ды добры смак ў пладоў заўсёды ёсць.

 

Адчуць прыемна непаўторны водар

I смак цудоўных спеючых пладоў,

Сапраўдную пазнаць каб асалоду,

Да яблык будзе большая любоў.

 

Былi каб прыгажосць i смак, i водар,

Не кветкi трэба белыя кахаць,

Душы нiколi не кранецца шкода,

Калi дзiвосны яблык спрабаваць.

 

Нiбы вясна, цудоўныя дзяўчаты,

Для доказу не трэба трацiць слоў,

З кахання ўраз скiдае спеласць краты,

Заўжды мацней жаночая любоў.

 

22.12.1994

 

Home Page     Змест

 

473     СIЛА КАХАННЯ

 

Каханне цалкам ўсё ў жыццi змянiла,

I зараз сам сябе не пазнаю:

Адкуль знайшлася велiчная сiла,

Што волю амаль знiшчыла маю?

 

Каханне – цуд, нязведанае дзiва,

Раней яго моц i ўявiць не мог,

Што на шляху, дзе ты прайшла iмклiва,

Пацалаваў бы след ад мiлых ног.

 

Чаму душу пяшчота залiвае

I хочацца заўжды ласкавым быць?

Ў вышынi рвецца кожны, хто кахае,

Дай крылы, i ў нябёсы ўраз ўзляцiць.

 

Душу каханне робiць вельмi шчырай,

Нiколi сцюжы ў ёй не можа быць,

Ў душы бясконцы i адвечны вырай,

Касцёр кахання полымем гарыць.

 

Ды з цягам часу ўсё ў жыццi мiнае,

Як поўнасцю касцёр кахання згас,

Яно душу ўжо больш не аздабляе,

Пяшчота згiне, злоснасць прыйдзе ўраз.

 

Калi бясконца ад кахання шчасны,

След пiльным быць, каб шчасце не прайшло,

Каб шчодра грэў яго касцёр нязгасны,

Адвечна для душы даваў цяпло.

 

22.12.1994

 

Home Page     Змест

 

477     ПРАПАНОВА

 

Мне заўсёды прыемна з табой,

Як знайшлiсь мы у моры людскiм?

I я дзякую долi долi сваёй,

Што яе шлях быў добрым такiм.

 

Без цябе стала б пусткай зямля,

I не чуў бы спеў птушак ў садах,

Ты – адзiная доля мая,

Наш агульны цяпер будзе шлях.

 

Мы з табой будзем хораша жыць,

Нас чакаюць кахання гады,

Для цябе ўсё я згодны зрабiць,

Шанаваць цябе буду заўжды.

 

Праз жыццё пройдзем разам з табой,

Я нiколi не здраджу табе,

I шчаслiваю будзем сям'ёй,

Шчасце можна здабыць ў барацьбе.

 

Будзь маёю каханай, прашу,

З табой радасць змагу я знайсцi,

Ты цяпер саграваеш душу,

Па жыццю будзем разам iсцi.

 

«Так!» пачуць я жадаю ў адказ,

Без цябе стала б пусткай зямля,

Няхай стрэнецца наш зорны час,

Ты – адзiная доля мая!

 

24.12.1994

 

Home Page     Змест

 

479     КУБАК ЛЮБАСЦI

 

Што лепей, чым каханне, можа быць!

Яго парыў магутны, нечаканы:

Учора мог яшчэ спакойна жыць,

А сёння, як ад хмелю, нiбы п'яны.

 

Цябе я поруч бачыў доўгi час,

Але душа халодная драмала,

Незразумела, сэрца як ураз

Агнём пякельным моцна запалала.

 

Не растлумачыць дзiўны феномен,

Як цуд пачуццяў створаны ў прыродзе:

Будзь кволы целам або супермэн,

Душу каханне знойдзе пры нагодзе.

 

Чаму твая бялявая каса

Так з розуму мяне няшчадна зводзiць?

Ты – прыгажосць мая, мая краса,

Кахаць цябе нiшто не перашкодзiць.

 

Каханне маладое – як вiно:

Саспее i даруе асалоду,

Як смак i водар набярэ яно,

Пераадолiць лёгка перашкоду.

 

Няхай, як ад вiна, бушуе кроў,

Каханне каб усе ў жыццi набылi,

Пяшчотна бераглi сваю любоў,

Заўчасна з кубка любасцi не пiлi.

 

25.12.1994

 

Home Page     Змест

 

481     ТРЫВАННЕ Ў КАХАННI

 

Мядовы месяц, месяц згоды,

I ў шалашы рай можа быць,

Як пройдуць першыя пяшчоты,

Становiцца няўтульна жыць.

 

Чаму вялiкае каханне

Ушчэнт руйнуецца ў быту?

Было цудоўным пачынанне,

Далей цяпер адзiн iду.

 

Iду разбiтым цяжкiм шляхам

I адчуваю боль ў душы,

Гляджу у будучыню з жахам,

Пакуль сумую без мяжы.

 

Шлях гокi можа паўтарыцца,

Як боль мiне, прыйдзе любоў.

Аднойчы цяжка памылiцца,

А як памылка будзе зноў?

 

Усе падобныя жанчыны:

I песцiць будуць, i скрыўджаць,

Таму лепш не шукаць прычыны,

Каб больш капрызы не трываць.

 

Было каб моцнае каханне,

Бясконца трэба дараваць,

Як хопiць сiлы на трыванне,

Магчыма шчасце атрымаць.

 

25.12.1994

 

Home Page     Змест

 

482     ПОЗНЯЕ КАХАННЕ

 

Серабро ўжо даткнулася скронь,

Хоць даўно прамiнула вясна,

Па-ранейшаму ў сэрцы агонь,

I хвалюеш ты толькi адна.

 

Ў жыццi восень ужо надышла,

I спадаюць гады, як лiсты,

Ды каханне шмат дорыць цяпла,

I даеш цяпло дзiўнае ты.

 

Лета вельмi халодным было,

Хаця грэла вясна не адна,

Але ўвосень жаданне прыйшло,

Быццам зноў к нам вярнулась вясна.

 

Здатна сонца i ўвосень свяцiць,

Калi ў золаце дрэвы стаяць,

Без кахання нярадасна жыць,

Хаця восень, не позна кахаць.

 

Як вясною каханне прайшло,

То другога магчыма чакаць,

Калi ўвосень заззяла святло,

Нельга радасць жыцця прапускаць.

 

Чым каханне спаткае пазней,

Тым чароўней для сэрца яно,

Асалода значней i мацней,

I цанней, як старое вiно.

 

25.12.1994

 

Home Page     Змест

 

483     АПОШНЯЕ КАХАННЕ

 

Апошнiя лiсты на ветры зiхацяць,

Праменьчык сонца ў золаце гуляе,

Пара мiнула ненавiдзець i кахаць,

Апошняе каханне дагарае.

 

Свой зорны час ўсяму спаткаецца ў жыццi,

I дрэва лiст вясною распускае,

Каб з iм адзiн этап жыццёвы свой прайсцi,

А восенню лiст жоўты ападае.

 

Так i ў людзей каханне полымем гарыць,

У вынiку яго iмпэт спрыяе,

Каб новае жыццё няўхiльна падарыць,

А потым нечакана ўраз згасае.

 

Трымаюцца ў галлi апошнiя лiсты,

Пажоўкнуць хутка, ападуць паволi,

Каханне ў душах прападае назаўжды,

I болей не вяртаецца нiколi.

 

Жыццё на схiле, восень позняя iдзе,

Аддаць каханне паспяшацца трэба,

Бо лета бабскае з сабою прывядзе,

Ад шчасця можна падымацца ў неба.

 

Агонь кахання здатны шчасце падарыць,

Бо на асеннiм ветры сагравае,

Ўсяму ў жыццi свой зорны час павiнен быць,

Апошняе каханне дагарае...

 

26.12.1994

 

Home Page     Змест

 

484     ПРОЦIЛЕГЛАСЦI

 

Чаму хвалюе твой прыгожы твар

I сэрца млее, як гляджу на грудзi?

Ў душы маёй запалымнеў пажар,

Не ведаю, далей са мной што будзе.

 

А позiрк твой падобны на вясну,

Але адкуль у iм такая сiла?

Душу ты абудзiла ада сну

I сэрца прыгажосцю пакарыла.

 

Цябе прыемна бачыць, хоць здалёк,

Бесперастанку ты жывеш ва ўяве.

Калi зраблю насустрач смелы крок,

Але не ў марах, а на самай справе?

 

Каханне нам заклаў у душы Бог,

Таму яно мацней магутнай сiлы,

Няма прычыны, каб зрабiць не змог,

Калi цябе папросiць голас мiлы.

 

Раней быў недаступны, як гранiт,

Мяне прымусiць не маглi сагнуцца,

Але ты прыцягнула, як магнiт,

I я хачу бязвольна прыцягнуцца.

 

Бясконца процiлегласць будзе жыць,

Пратон i электрон зусiм няроўны,

Дадатны да адмоўнага бяжыць,

К дадатнаму кiдаецца адмоўны.

 

26.12.1994

 

Home Page     Змест

 

487     КАХАННЕ ДА ТРУНЫ

 

I нас калiсьцi горача кахалi,

Бо маладымi некалi былi,

Цяпер ужо няма каханых з намi,

Ў зямлю сырую любыя ляглi.

 

К старым жанчынам прыйдзе адзiнота,

Бо вельмi цяжка без каханых жыць,

Жыцця такога нават не ахвота,

Калi няма каму цябе любiць.

 

Жыццё iдзе, днi шэрыя, ўсе буднi,

I дзень за днём праносiцца дарма,

Ў душы халодна, як бывае ў груднi,

Жыцця як асабiстага няма.

 

Цяплом унукi шчыра саграваюць,

Пакуль у iх няма сваёй сям'i,

Пасля сваё каханне атрымаюць,

Мае пачуццi цалкам не прайшлi.

 

Варушыць памяць ўсе гады былыя:

Каханне, нiбы вiшнi цвет, цвiло,

Прыгожыя былi i маладыя,

Было, але быллём ўраз парасло.

 

Цяпер сваiх каханых ўспамiнаем,

Якiмi былi добрымi яны!

Так-сяк жывых i песцiм, i кахаем,

Ды мёртвых кахаць будзем да труны.

 

27.12.1994

 

Home Page     Змест

 

490     ЦЯЖКАЕ КАХАННЕ

 

Чаму начамi доўгiмi не спiцца?

Душу чаму згрызае цяжкi сум?

Калi засну, сон мне тужлiвы снiцца,

I роспач на душы ад горкiх дум.

 

Раней жыццё лагодна усмiхалась,

З усiх дзяўчат мяне ты выбраў сам,

Ўзаемна я адразу закахалась,

I шлях цудоўны адкрываўся нам.

 

Адна цяпер, таму зусiм не спiцца,

Бо нечакана лёс спаткала зло,

Хоць не было зусiм чаго журыцца,

Але ўбакi нас гора развяло.

 

Мо, я не так калiсьцi што зрабiла,

Але памылак ты не дараваў,

Цябе занадта горача любiла,

I вельмi палка ты мяне кахаў.

 

Давай яшчэ памiрымся з табою,

Каб у душу вярнулася цяпло,

Сплыве хай крыўда з быстраю вадою,

Нiколi сварак больш каб не было.

 

Кахання цуд, як быццам сонца ў небе,

Ды хмаркi яго будуць закрываць,

Грунтуецца на надта зыбкай глебе,

Таму так цяжка радасна кахаць.

 

28.12.1994

 

Home Page     Змест

 

495     РАЗВIТАННЕ

 

Каханы быў, стаў непатрэбны,

I ў сэрца мне прынёс тугу.

Як за учынак твой ганебны

Я дараваць табе магу?

 

Бо не збярог святла кахання,

Казаў, што пакахаў павек,

Ды лёс iдзе да развiтання,

Ты – ненадзейны чалавек.

 

Хоць без цябе пагана будзе,

Ды як магу я жыць з табой?

Душа нiколi не забудзе,

Якой яе знiшчаў ганьбой.

 

Цанiць не ў змозе маю годнасць,

А без яе жыць не магу,

Чаму рабiў ману i подласць

I шчодра дараваў тугу?

 

Бязмежна я цябе кахала

I турбавалась за цябе,

Маёй пяшчоты не хапала,

Ты iншую знайшоў сабе.

 

А зараз болем ўраз напоўнiў

Мне сэрца нават цераз край,

Цярпення кубак перапоўнiў:

Да пабачэння i бывай!

 

30.12.1994

 

Home Page     Змест

 

497     АДШУКАЮ САМА

 

Як мне каханага знайсцi, не разумею?

Што заляцалiсь, не змагла iх пакахаць,

Бясконца сэрцайка ад хвалявання млее.

Няўжо ў жыццi мне шчасця больш не атрымаць?

 

Шукаю долю, як знайсцi цябе, жаданы?

Дзе мне сустрэць яго, зусiм не знаю я,

Жыву ў пакутах, сэрца ные, як ад раны,

Чаму такая доля горкая мая?

 

Гады мае ляцяць, як бегавыя конi,

I на душы трывожна вельмi, бо адна,

Бягу за шчасцем, ды стамiлась ад пагонi,

Ад слёз душу ссушыла ўжо амаль да дна.

 

Пара прыйшла кахаць, каго я пакахаю?

Каго жадаю, да таго не падыду,

Перажываць сваю бяду як, не ўяўляю,

Хаця па воласу чужую развяду.

 

Нясправядлiва часам доля да жанчыны

Чаму не можам самi пару выбiраць?

А, мо, таму, што Бог стварыў Адама з глiны,

А Еву ўжо з яго рабра пачаў ствараць.

 

Але няма чаго тужыць, хоць ёсць прычыны,

Калi каханне не кране лёс горкi мой,

Самотныя, як я, на свеце ёсць мужчыны,

Мне трэба шчасце адшукаць хутчэй самой.

 

30.12.1994

 

Home Page     Змест

 

506     ЮНАЦКАЕ КАХАННЕ

 

Як выйсцi на спатканне адвячоркам,

Агонь кахання полымем гарыць,

Прыемна паглядзець у вочы зоркам

I аб каханнi з любай гаварыць.

 

Цудоўна прадугледзела прырода,

Што сэрца здатна палка пакахаць,

Каханню не замiнка перашкода,

Бо радасна каханых сустракаць.

 

Што ў свеце лепш юнацкага кахання?

Яно вядзе на незвычайны шлях,

Бо радасна ад першага прызнання,

I сэрца б'ецца, аж гудзе ў вушах.

 

Цудоўна за руку каханай ўзяцца,

Праз рукi пабяжыць кахання ток,

I хочацца бясконца цалавацца,

Ды не ўдаецца хоць адзiн разок.

 

З каханай быць жадаю болей разам,

А зоркi ў ясным небе зiхацяць,

Шчаслiвы не глядзiць зусiм за часам,

Каханую нялёгка адпускаць.

 

Прайшло юнацтва, толькi успамiны

Адведваюць у сталыя гады,

Юнацкаму каханню мы павiнны

За цуд дзiвосны дзякаваць заўжды!

 

5.01.1995

 

Home Page     Змест

 

532     КАХАННЕ ПРЫЙШЛО!

 

Каханне прыйшло! Каханне прыйшло!

I ў сэрцы б'е магутная крынiца.

Каханне прыйшло! Каханне прыйшло!

Не можа цуд дзiвосны супынiцца.

 

Ты так хараша! Ты так хараша!

Красе тваёй няма з чым параўнацца.

Ты так хараша! Ты так хараша!

Ў красуню кожны хоча закахацца.

 

Кахаю цябе! Кахаю цябе!

Душа твая – крынiчная вадзiца.

Кахаю цябе! Кахаю цябе!

Бясконца любай буду ганарыцца.

 

Сустрэнемся мы! Сустрэнемся мы!

Каб радасцю i шчасцем падзялiцца.

Сустрэнемся мы! Сустрэнемся мы!

У нас свая цяпер ёсць таямнiца.

 

Чакаю даўно! Чакаю даўно!

З табою не магу нагаманiцца.

Чакаю даўно! Чакаю даўно!

Абавязкова марам трэба збыцца.

 

Вяселле у нас! Вяселле у нас!

Нам лёс наканаваў заўжды быць разам.

Вяселле у нас! Вяселле у нас!

Не адцвiце каханне наша з часам.

 

22.01.1995

 

Home Page     Змест

 

543     МУКI КАХАННЯ

 

Знаходзiць дзе супакаенне?

Па любаму душа балiць,

Бо закахалася ў iмгненне,

Але з каханнем цяжка жыць.

 

Не ведае, што я кахаю,

Сама аб мары не скажу,

Кахаю, але гонар маю,

Не перайду дабра мяжу.

 

Але каму патрэбна пыха?

Жыць без яго я не змагу,

Няхай мне нават будзе лiха,

Сваё каханне зберагу.

 

Прызнаюсь, што яго кахання

Хачу, iначай не магу,

Жадаю хуткага спаткання,

Каб ў сэрцы пагасiць тугу.

 

Яму, напэўна, спадабаюсь

I будзем разам назаўжды,

На шанц цудоўны спадзяваюсь,

Здаюцца смелым гарады.

 

Не сплю, хвалююсь, хутка ранне,

Шапчу, што трэба мне сказаць,

Пакуль замучала каханне,

Ды шчасце любага кахаць.

 

30.01.1995

 

Home Page     Змест

 

546     ЧАС КАХАННЯ

 

Ўсё мiне: пяшчота i каханне,

Хваляванне пойдзе ў небыццё,

Час наблiзiць хутка развiтанне,

Стане абыякавым жыццё.

 

Шчодра ўсе надзелены iстоты

Пачуццём, каб працягнуць свой род,

Ды не абмiнуць закон прыроды:

I каханне ўтворыць антыпод.

 

У жыцця час розны i ў кахання,

Хочацца, каб дзiўны цуд не згас,

Доўжыцца працягла красаванне,

Ды пялёсткi ападаюць ўраз.

 

Як сагрэе цеплынёй каханне,

Ўпершыню калi яно прыйшло,

Ранiцы прыходзiць адчуванне,

Нiбы сонца у душы ўзышло.

 

Ды, калi ёсць ранак, вечар будзе,

Безаглядна след хутчэй кахаць,

Як кахання цуд напоўнiць грудзi,

Пульс жыцця прыемна адчуваць.

 

I таму, пакуль яшчэ не вечар,

Лепей палымяна пакахаць,

Цяжар жалю каб не лёг на плечы,

Страчаны каб час не шкадаваць.

 

1.02.1995

 

Home Page     Змест

 

549     ЧАКАННЕ

 

Каханне дзе мяне чакае,

Дзе пройдуць вабныя шляхi?

Каму я стану дарагая,

I хто мне будзе дарагi?

 

Каханне i жыццё адзiны,

Як без кахання можна жыць?

Свет стане шэрым для дзяўчыны,

Калi пяшчотна не любiць.

 

Але яно якое будзе:

На час цi сталым, на гады?

Палюбiць i пасля забудзе

Цi стане верным назаўжды?

 

Каханне будзе як шчаслiвым,

Заззяе шчасцем i жыццё,

Прыемна надта разам з мiлым,

Бо сэрца песцiць пачуццё.

 

Хачу цудоўнага кахання,

Хачу прыгожага кахаць,

Бо маладосцi маёй ранне,

I я яшчэ магу чакаць.

 

Але знайдзiсь хутчэй, мой мiлы!

Каб назаўжды каханым стаць,

Не будзь занадта ганарлiвым,

Каб я магла цябе кахаць.

 

3.02.1995

 

Home Page     Змест

 

561     ГIМН ЖЫЦЦЮ

 

Вясна iдзе, пара кахаць настала,

Яшчэ адзiн цудоўны цыкл жыцця!

Мiнула вёсен радасных нямала

Ад iснавання на Зямлi быцця.

 

Каханне – дзiўны цуд i захапленне,

Каб на зямлi мог род бясконца жыць,

Каб ў свет прыйшло другое пакаленне,

I месца каб пад сонцам не згубiць.

 

Жыццё не праiснуе без кахання,

Дарога род прадоўжыць ёсць адна:

Прыходзiць час чароўнага прызнання,

Штуршок каханню надае вясна.

 

Вясна iдзе, i ўсё пахарашэла,

Вясна – ўрачысты светлы гiмн жыццю!

Прырода веснавы убор надзела,

Каб цалкам аддавацца пачуццю.

 

Душа вясны з надзеяю чакае,

Бо шчасце – моцна палка пакахаць,

Не пакахаў хто, радасць не пазнае,

Наступную вясну след прычакаць.

 

Але вясна iдзе i асалоду

Красой i дабрынёй ў душу нясе,

Кахаць яна прымусiла прыроду,

Каб мелi шчасце i каханне ўсе!

 

14.02.1995

 

Home Page     Змест

 

566     ПРАБАЧ!

 

Прабач мяне, дзе быў я вiнаваты,

I там, дзе ты вiноўнiцай была,

Спакой душы здабыць бясконца рады,

Ды хваля неспакою зноў прыйшла.

 

Кахаў цябе усё жыццё аддана,

Ў юнацтве атрымаў кахання дар,

Як моцнае пачуцце, жыць складана,

Няспынна у душы гарыць пажар.

 

Што iншым дараваць мог вельмi проста,

Табе нiколi я не дараваў,

Кахаю да старэчага узросту,

Таму яшчэ спакою не прыдбаў.

 

Як зменiць абыякавасць каханне,

Спаткае, як на могiлках, спакой,

Мiне, як цуд, гарачае жаданне,

Заўжды пяшчотным буду я з табой.

 

Калi кахання высахне крынiца,

Ўраз вельмi безудзельным магу стаць,

Спакой цяпер нам можа толькi снiцца.

Калi кахаеш, як яго спаткаць?

 

Але няхай гарыць ў душы каханне,

Хоць цяжка вельмi ад яго парой,

Прыемней значна сэрцу мiлаванне,

Чым толькi вечны холад i спакой.

 

17.02.1995

 

Home Page     Змест

 

584     КРЫЛЫ КАХАННЯ

 

Душа ў палёце радасна спявае,

Гучыць ў ёй хор пяшчотных галасоў,

Яна шырока крылы распраўляе,

Як дзiўны час кахання надышоў.

 

Кахання радасць параўнаць з чым можна:

Нi з чым у свеце нельга параўнаць,

Яе iмпэт адчуць павiнен кожны,

Як радасць не прыйшла, след пачакаць.

 

Каб шчасця цуд мець у жыццi заўсёды,

Ў палёце каб магла душа спяваць,

Рабiць каханню непатрэбна шкоды,

А пiльна ды упарта зберагаць.

 

Бо лёгка падразаць каханню крылы,

Каб не было магчымасцi ўзлятаць,

Тады нячутны голас песнi мiлы,

Каханню нават цяжка размаўляць.

 

Бо без палёту спеў гучаць не будзе,

Не след каханнем смутак называць.

Чаму дар Божы не пiльнуюць людзi?

А як прыемна радасна кахаць!

 

Не вырастуць пасля другiя крылы,

Калi падрэзаў iх або зламаў,

Аддаць без жалю ўсе патрэбна сiлы,

Бясконца каб палёт душы трываў.

 

28.02.1995

 

Home Page     Змест

 

586     ЗОРНЫ ЧАС

 

Зорка кахання, са мною сядзь разам

I пра каханне скажы,

Наша каханне мацней будзе з часам,

Бо не iснуе мяжы.

 

Вочы твае я прымецiў адразу

Ў свелыя дзiўныя днi,

I не знайшлось мне на роздумы часу,

Сэрца гарыць, як ў агнi.

 

Я спадабаўся, i ты пакахала,

Сэрца забiлась хутчэй,

Ты – лепш усiх, хоць прыгожых нямала,

Не адарву я вачэй.

 

Сэрцу майму невымоўна ты мiла,

Буду з надзеяй чакаць,

Каб пра каханне i ты гаварыла,

Лепей з прызнаннем кахаць.

 

Бураю ў сэрца каханне ўварвалась,

Ўвысь паднялось да нябёс,

Я закахаўся i ты закахалась,

Шчасце даруе нам лёс.

 

Мы палац шчасця цудоўны збудуем,

Вынiк залежыць ад нас,

Голас кахання пяшчотнага чуем,

Зорны спаткалi свой час!

 

1.03.1995

 

Home Page     Змест

 

587     СВЯТЛО КАХАННЯ

 

Каханне ад святла натхненне мае,

Iскрыцца, як чароўны дыямент,

На сонцы ўраз вясёлкаю заззяе,

У цемразi бляск дзiўны знiкне ўшчэнт.

 

Не можа сэрца пакахаць часткова,

Каханне ёсць або зусiм няма,

Святло душы – цудоўная аснова,

Iмкненне пройдзе без святла дарма.

 

Бо без святла кахання не бывае,

Калi прамень яго не прынясе,

Бо без святла душа не пакахае,

Хаця дзяўчаты, як красунi, ўсе.

 

Для шчасця прадвызначана каханне,

Прамень дзiвосны каб ў душы не згас,

Каб цеменi не ведаць адчуванне,

Пускаць ў душу не трэба хмары ўраз.

 

Хай сонца свецiць радасна заўсёды,

Прыемна, як свiтанак у душы,

Лепш у жыццi не стрэнецца нагоды

Душу напоўнiць шчасцем без мяжы.

 

Няхай ў душы цудоўна ззяе сонца,

Вясёлка каб аздобiла яе,

Каханне будзе доўжыцца бясконца,

Калi душа душы святло дае.

 

1.03.1995

 

Home Page     Змест

 

588     ЛЯЖАЧЫ КАМЕНЬ

 

Калi душа збалелая прачнецца?

Чаму працягла сэрца маё спiць?

Калi ўжо на каханне адгукнецца,

Жыццё хутчэй каб шчасцем азарыць?

 

Чаму мяне каханне абыходзiць,

Нiяк не пашанцуе пакахаць?

Як iншыя каханага знаходзяць?

Душы нялёгка любага чакаць.

 

Стаяць пытаннi, цяжкiя пытаннi,

Але адказ на iх хто можа даць?

Замучылi бясконцыя жаданнi,

Але няма каго мне пакахаць.

 

Вада пад камень не бяжыць, вядома,

Магутны камень нельга зварушыць,

Калi ўжо ў сэрцы гаспадарыць стома,

Яно як стала ад тугi балiць.

 

Маё каханне! Я цябе чакаю!

Знайдзiсь хутчэй, каханы любы мой!

Табе наросхрыст сэрца адкрываю.

А, мо, каханне паплыло з вадой?

 

Прыгожых хлопцаў ёсць вакол нямала,

Але каго магу я пакахаць?

Каб шлях вада пад камень адшукала,

Збяруся з сiлай i змагу падняць.

 

1.03.1995

 

Home Page     Змест

 

589     ПЕРАШКОДЫ КАХАННЮ

 

Чаму заўжды каханню суд чынiлi

I да кахання жорсткiмi былi?

Шляхоў багата любым зачынiлi

I ў розныя бакi iх развялi.

 

Каханне – пачуццё амаль святое,

Яго пяшчотна трэба калыхаць,

Змагацца палка доўгi час за тое,

Каб без турбот каханую кахаць.

 

Пяшчота рана у душу прыходзiць,

Дабро дзяўчынцы хочацца зрабiць,

Ды, як заўважаць iншыя, нашкодзяць,

Бо пачынаюць здзеклiва дражнiць.

 

Калi юнак пазнаў любвi патолю,

Ад кепiкаў спакою больш няма,

I пакутуе зноў душа ад болю,

Гасцюе ў ёй халодная зiма.

 

Амаль заўжды знявечана каханне,

Бо не даюць яму, як след, саспець.

Мо, замiнаюць вады ў выхаваннi?

Заўсёды трэба далiкатнасць мець.

 

I нiзашто каханне церпiць здзекi,

Але яно павiнна гордым стаць,

Кахання цуд – душы збалелай лекi.

Без перашкод як радасна кахаць!

 

1.03.1995

 

Home Page     Змест

 

593     ТВОЙ КАСЦЁР

 

Касцёр кахання! Ён або палае,

Цi тлее цiха, або зачадзiць,

Ды дроў калi нiхто не падкiдае,

Абавязкова з часам дагарыць.

 

Ды трэба, дровы былi каб сухiя,

Бо мокрыя з iмпэтам не гараць,

Стварыць умовы трэба неблагiя,

Дарма касцёр вадой не палiваць.

 

Ад ветрыку касцёр узнёсласць чуе,

Бяду заўсёды бура зробiць з iм,

Нiхто касцёр ад смерчу не ўратуе,

Ён згасне цi рассыплецца зусiм.

 

Касцёр кахання каб гарэў спакойна,

Яго падчас патрэбна варушыць,

Сябе паводзiць вабна i прыстойна,

Iнакш каханне, як касцёр, згарыць.

 

Бясконца як гарыць касцёр кахання,

Не выядае вочы злосны дым,

Ў душу прыходзiць шчасця адчуванне,

Застацца можна вечна маладым.

 

Кастру кахання не рабiць лепш шкоды,

Хай полымем усё жыццё гарыць,

Ён радасць дасць жаданую заўсёды.

З кастром кахання так цудоўна жыць!

 

4.03.1995

 

Home Page     Змест

 

598     НА ЎСЁ ЖЫЦЦЁ

 

Кахаць заўжды не кожнаму даецца,

Агонь кахання згасне у душы,

Камусьцi цуд паўторна усмiхнецца,

Душа у iншых нудзiцца ў цiшы.

 

Кахаць прыемна, ўзнёсла i цудоўна,

Пяе душа ад радасцi ўвесь час,

I жыць, як ў казцы, люба i чароўна,

Калi агонь любвi яшчэ не згас.

 

Як радасна гарыць агонь кахання,

Стае вясёлкай дзiўнаю жыццё,

Бо без кахання – цемра iснавання,

Магутны ўплыў стварае пачуццё.

 

Як цуд кахання распускае крылы,

Знiкае хутка нават цень бяды,

Бо шчасце дадае жыццёвай сiлы,

Калi каханне палкае заўжды.

 

Каханне, як вясна, ў душу прыходзiць,

Яно – усiх пачуццяў пачуццё,

Галоўнае, пачуццю не нашкодзiць,

Кахання вабны цуд – само жыццё.

 

Каб шчасна жыць, след берагчы каханне,

Бо прыйдзецца iначай iснаваць.

Прыемна адчуваць iмпэт прызнання,

Чароўна палка ўсё жыццё кахаць!

 

6.03.1995

 

Home Page     Змест

 

600     ДЗЯВОЧАЕ КАХАННЕ

 

Зразумець не магу, што здарылась са мной,

Адчуваю, што стала другою,

Я нiколi раней не бывала такой,

Ды змянiлась з сустрэчы з табою.

 

Стала радасным светлым чароўным жыццё,

Першы раз прыйшло ў сэрца каханне,

Быццам крылы дало мне цяпер пачуццё,

Я чакаю з надзеяй прызнання.

 

Ззяе сонца цудоўна ў душы цэлы час,

Я жадаю, каб ты закахаўся,

I каханне ўзаемнае зблiзiла нас,

Каб кахання майго не цураўся.

 

I пачуццi цяпер б'юць ў душы цераз край,

Бо пяшчотнай яна надта стала,

Каб мне шчасце спаткаць, ты мяне пакахай,

Бо адной пакахаць – вельмi мала.

 

Першы раз цуд адчуць i пяшчотна кахаць!

Стрымаць буру ў грудзях няма сiлы,

Ў думках страсна жадаю цябе абдымаць,

Губы шэпчуць бясконца: «Мой мiлы!»

 

Пакахала, вакол свет змянiўся ураз,

Як жыла я раней без кахання!

Ды набыла душа адну з лепшых украс,

I чакаю цяпер мiлавання.

 

6.03.1995

 

Home Page     Змест

 

601     УПЛЫЎ КАХАННЯ

 

Каханне – моцны рухавiк жыццёвы,

У змозе немажлiвае зрабiць,

Каханым кажуць i такiя словы,

Што могуць зорку з неба падарыць.

 

Да слоў каханне не патрабавальна,

Яны прыгожай музыкай гучаць,

I казкi успрымаюцца нармальна,

Калi не слухаць цягне, а кахаць,

 

Кахаць цудоўна, непрыметна, ўпотай.

Каханай каб прыемнае зрабiць,

Каханню след аддацца ўсёй iстотай

I радасць для каханай падарыць.

 

Калi закруцiць, нiбы вiр, каханне,

Кране пяшчота шчодра, без мяжы,

I радасцi прыходзiць адчуванне,

Такi стан у кахаючай душы.

 

Каханне – нагарода чалавеку,

Дабро даруе сэрцу, гонiць зло,

Яно было узвышаным адвеку,

Душу ўзнiмала хутка на крыло.

 

Кахаючыя добрыя заўсёды,

Бясконца людзi каб маглi кахаць,

Нiколi не чынiлi б iншым шкоды,

Бо ад пяшчоты нельга зла чакаць.

 

7.03.1995

 

Home Page     Змест

 

603     ВЕРШЫ ПРА КАХАННЕ

 

Пра каханне я вершы складаю ўвесь час,

I няма iм канца анi краю,

Самi ўзнёслыя вершы не прыйдуць ураз,

Iх удала пiшу, бо кахаю.

 

Праз жыццё я каханне з юнацтва пранёс,

Па дарозе не страцiў нiчога,

I удзячны, што склаўся шчаслiва мой лёс,

За што шчыра я дзякую Бога.

 

Бо нiколi дабра ад дабра не шукаў,

Зберагаў толькi тое, што маю,

Сваю долю заўсёды пяшчотна кахаў

I цяпер яе ўзнёсла кахаю.

 

У душы касцёр моцны кахання гарыць,

Час мiнае, агонь ўсё палае,

Бо прыемна, што можа цяпло ён дарыць,

Часам спёку ў душы адчуваю.

 

Хай адзiн за другiм пралятаюць гады,

А каханне ў душы ўсё такое!

Мо, каханне дано для мяне назаўжды?

Не пазнаю нiколi спакою.

 

Бо чароўна, калi ёсць каханне ў душы,

Як ў юнацтве, iмпэт адчуваю,

Аб каханнi бясконца складаю вершы,

Бо уяўленне добрае маю.

 

7.03.1995

 

Home Page     Змест

 

614     ЗНАЮ, ЯК КАХАЦЬ

 

Калi нiшто больш не трымае у жыццi,

Масты як спалены, абсечаны канаты,

Душу падобную удасца як знайсцi,

Ўраз ад яе цяпла становiшся багаты.

 

Бязрадасна на свеце жыць, калi адзiн,

Жыццё кiпiць вакол, але яму не рады,

Ў душы аб шчасцi i аб радасцi ўспамiн,

Ды як лячыць душу, нiхто не дасць парады.

 

Душа другую здатна зразумець душу,

Загоiць раны ўсе, дасць любае натхненне,

Ад адзiноты гiну я, знайдзiсь, прашу,

Заўсёды будзе ў нас з табой паразуменне.

 

Душа ўзлятала, як былi яшчэ масты,

Канаты моцныя надзейна нас трымалi,

Ды разлюбiў мяне цяпер чамусьцi ты.

А як раней салодка хораша кахалi!

 

Людзей вакол багата вельмi, я адна,

Душа крычыць мая, сцiскаецца ад болю,

Бо слёзы ў ёй даўно ўжо высахлi да дна.

Ды хопiць слёз, збяру ў кулак сваю ўсю волю!

 

Абавязкова шчасце вабнае знайду,

I буду лепшай у каханнi, чым другая,

Агонь, ваду i трубы медныя прайду,

Цяпер я знаю як кахаць, бо ўжо не тая.

 

12.03.1995

 

Home Page     Змест

 

616     З ПЕРШАГА ПОЗIРКУ

 

Незразумела, ды здарылась так,

Хаця быў з ёю нават незнаёмы,

Ды хутка закахаўся, як прастак,

Ў пакутах сэрца ад любоўнай стомы.

 

Яна была б цудоўнай парай мне,

Сустрэцца з ёй шукаю зноў нагоды,

Упэўнены: каханне не мiне,

Змагацца цяжка супраць сiл прыроды.

 

Душа мая – як ў жудасным агнi,

I не магу знайсцi нiяк спакою.

Калi настануць радасныя днi

I буду я, нарэшце, разам з ёю?

 

Бясспрэчна, трэба выйсце адшукаць,

Сустрэну, зраблю сцiплае прызнанне,

Бо цяжка незнаёмую кахаць,

Ды першы позiрк дараваў каханне.

 

Абрыс у марах бачу дарагi,

Мне ад кахання нiкуды не дзецца,

Абавязкова вызначу шляхi,

Каб на самоце, ўрэшце, нам сустрэцца.

 

Я пра каханне палкае скажу,

Ажыццявiцца залатая мара,

Яна адкрые мне сваю душу,

I створыцца ўраз закаханых пара.

 

12.03.1995

 

Home Page     Змест

 

617     РАЛЛЯ КАХАННЯ

 

Затрымалась вясна на палетках,

Я даўно зачакалась вясну,

Бо прыемна, калi сады ў кветках

I прачнецца прырода ад сну.

 

Бо вясной ўсё навокал прыгожа,

Крочыць новае кола ў жыццi.

Мне душу хто сагрэць дапаможа,

Каб прачнулiсь мае пачуццi?

 

Нешта доўга ў душы затрымалась

I мая з лютай сцюжай зiма,

Бо хачу, каб хутчэй закахалась,

Ды цяпла ў душы кроплi няма.

 

Хачу, каб мацней сонейка грэла,

Кiну зерне кахання ў раллю,

Каб каханне зрастала i спела,

Хай душу супакоiць маю.

 

Бо стамiлась прыдатная глеба,

Колькi часу яшчэ ёй чакаць?

Я кахання хачу, нiбы хлеба,

Хай вясна дасць мне шанц пакахаць.

 

Завiтае вясна на палеткi,

Без аратага ў стоме зямля,

Хай расквецiць вясна ў душы кветкi,

Каб радзiла кахання ралля.

 

12.03.1995

 

Home Page     Змест

 

618     ХЛЕБ ДЛЯ ДУШЫ

 

Багаты надта бедняку не спачувае,

I ў думках мiласэрнасцi няма,

Галодны можа хто, душой не адчувае,

Чакаць дабра ад сытага дарма.

 

Як надта добра, не пячэ душу жаданне,

Здаецца, iншым што шукаць дабра?

А як душа палае стала ад кахання,

Як для спакою не прыйшла пара?

 

Бо кожны Божы дзень патрэбны хлеб надзённы,

Наперад не наесцiся нiяк,

Цi свята будзе, або проста дзень будзённы,

Душы прыемны дзiўны хлеба смак.

 

Як хлеба, трэба для душы парыў кахання,

Бо без яго душа не можа жыць,

Не зведаць радасцi нiколi адчування,

Бо квола без мэты жыццё бяжыць.

 

На потым нельга адкладаць таму каханне,

Яно павiнна быць ў жыццi заўжды,

Не прынясе дабра такое адкладанне,

Бо не вярнуць пражытыя гады.

 

Кахаць заўжды без перапынку моцна трэба,

Жаданне ёсць, няма чаго чакаць!

Як целу, i душы даваць патрэбна хлеба,

Хлеб для душы – кахаць, заўжды кахаць.

 

13.03.1995

 

Home Page     Змест

 

620     ТАЯМНIЦА КАХАННЯ

 

Багата ёсць пачуццяў у людзей,

Ды не адразу могуць ўсе адкрыцца,

Такiя ёсць, што пазнаём хутчэй,

Другiя з iх – заўсёды таямнiца.

 

З маленства кожны добра зведаў злосць,

I радасць адчувалась надта стала,

I крыўду перажыць усiм прыйшлось,

Але ў каханнi вопыту замала.

 

Ды таямнiцу хочацца пазнаць,

Каханне не прыйдзе ў душу адразу,

Хвалюе прывiд шчасця – пакахаць,

Не зведаць ад узнёсласцi абразу.

 

Пачуццi ўсе апiсаны даўно,

Занадта вабiць любае чытанне,

Дзе пра пачуццi сказана адно:

Пра моцнае пяшчотнае каханне.

 

Пакуль пара падыдзе пакахаць,

Магчымасцi саспеюць i умовы,

Багата кнiжак можна прачытаць,

Тэарэтычна ўсе кахаць гатовы.

 

Хоць веды ёсць, ды цяжка пакахаць,

Бо часта шчасце можа толькi снiцца,

Яго практычна трэба вывучаць,

Бо ўсё жыццё каханне – таямнiца.

 

14.03.1995

 

Home Page     Змест

 

634     ЮНАЦТВА

 

Юнацтва час прыйшоў, пара кахання!

Яно, як метраном, ў грудзях гучыць,

З дзяцiнствам адбылося развiтанне,

I па дарослых мерках трэба жыць.

 

Дзяцiнства i юнацтва, сталасць, старасць,

Працяглы час трывае развiццё,

Калi адна пара жыцця сканчалась,

Ў другую пераходзiла жыццё.

 

Юнацтва! Ў iм знаходзiцца цудоўна!

Бо радасць поўнiць грудзi без мяжы,

Ў юнацтве сэрца стукае няроўна,

Каханне спее ўзнёслае ў душы.

 

Ў юнацтве ўсё чароўна i прыгожа,

Бо мора шчасця здатна яно даць,

Пачуцце, нiбы компас, дапаможа

На ўсё жыццё каханых выбiраць.

 

Юнацтва – час адказны i трывожны,

Нялёгка долю вабную знайсцi,

Ды адшукаць яе павiнен кожны,

Ў прыгожай пары разам каб iсцi.

 

Юнацтва час! Чароўны, нiбы казка,

Ды вельмi шпарка праз жыццё бяжыць,

Яму ўласцiвы дабрыня i ласка,

I ў сталасцi прыемна з iмi жыць.

 

17.03.1995

 

Home Page     Змест

 

644     РАДАСЦЬ СПАТКАННЯ

 

Мая зорка! Табою цяпер даражу!

I спаткання з надзеяй чакаю,

Пра чароўнасць кахання табе раскажу,

Хутчэй бачыцца палка жадаю.

 

Завiрухай пялёсткаў зямлю замяло,

Хутка крочыць вясна залатая,

Ў нашы душы каханне вясною прыйшло,

Моцна разам iх зараз трымае.

 

Моц нязгасную стала каханне дае!

Як ў палёце, цяпер адчуваю,

Нiбы крылы чароўныя маю свае

I ў нябёсы з натхненнем ўзлятаю.

 

Бо прыемна парывы кахання пазнаць!

Цуд узнёслы з чым я параўнаю?

Мне каханне шчаслiвым дазволiла стаць,

Цуд вялiкi здарыўся: кахаю!

 

Быццам казка, чаруюць вясновыя днi,

Лепшых дзён у жыццi я не знаю!

Кроў гарачая, сэрца ў любоўным агнi,

Ты прыйшла, цябе шчыра вiтаю!

 

Белым цветам вясной расцвiтаюць сады,

Да грудзей я цябе прытуляю,

Будзем разам iсцi па жыццю праз гады,

Няма сiлы, што нас раз'яднае!

 

19.03.1995

 

Home Page     Змест

 

674     УРАДЛIВАЯ ВОСЕНЬ

 

Калi душа парой зiмовай спiць,

Вясна яе, без сумнiву, узбудзiць,

Вясна каханне здатна запалiць,

Пяшчотней, чым зiмой кахаюць людзi.

 

Прыйшла вясна, каб дараваць цяпло,

I подыхi яго душа адчула,

Каханне, ўрэшце, палкае прыйшло,

Натхненне мне вясна ў душу ўдыхнула.

 

Хаця цудоўна на душы вясной,

Калi ўрадлiвай восенi не будзе,

Не адгукнецца як каханы мой,

I росквiту каханне не набудзе.

 

Занадта мала, каб самой кахаць,

Патрэбна, каб цябе яшчэ кахалi,

Сваю вясну жадаю сустракаць,

Каб кветкi пустацветам не апалi.

 

Ў каханнi адчуваю шчасце я,

Iмкнецца к шчасцю кожная дзяўчына,

Узрадвана цяпер душа мая,

Ўзаемнае каханне ў тым павiнна.

 

Хай восень дорыць для мяне плады,

Дачка ў мяне народзiцца, мажлiва,

Дарэмна не цвiтуць вясной сады,

А, можа, сына Бог пашле на дзiва!

 

28.03.1995

 

Home Page     Змест

 

675     ХАЛАСЦЯК

 

Я халасцяк, адвечны халасцяк!

Каханне сэрца мне не зачапiла,

Ды зараз закахаўся, як прасцяк,

Сапраўднае сустрэў, нарэшце, дзiва.

 

Ласкава ў сiнь яе вачэй гляджу

I ад красы не ў змозе адарвацца,

Адразу ёй адкрыў сваю душу,

Прыйшла пара пяшчотна закахацца.

 

Багата ведаў розных я дзяўчат,

Але яна маю душу кранула,

Цяпер наяве вабны рэзультат:

Мая душа ў каханнi патанула.

 

I зараз па цячэнню я плыву,

Няма жадання нават супынiцца,

Каханне закруцiла галаву,

I што здарыцца, хай хутчэй здарыцца.

 

Ад радасцi танцуй хоць i спявай,

Душа няспынна хоча весялiцца,

Напоўнiлася шчасцем цераз край,

Кахання б'е магутная крынiца.

 

Быў халасцяк, адвечны халасцяк,

Але цяпер жадаю ажанiцца!

Чаму прыйшло каханне позна так?

Каханнем палкiм буду ганарыцца!

 

28.03.1995

 

Home Page     Змест

 

677     ПЯШЧОТНЫ МАНАЛОГ

 

Нарэшце, мы сустрэлiся з табой!

Душа мая даўно цябе чакала,

Хоць сцюжа небывалая зiмой,

Сустрэча дала нам цяпла нямала.

 

Зiма цяпер здаецца мне вясной,

Не адчуваю моцныя марозы,

Бо вельмi цяжка быць ў жыццi адной,

Не ведаю цяпер такой пагрозы.

 

Бо ўраз адлiга для душы прыйшла,

I расцвiло зiмовае каханне,

Яго святло i ўзiмку я знайшла,

Ў душы гасцюе толькi мiлаванне.

 

Як вiшнi цвет, спадае белы снег,

Зiма вясной чароўнаю здаецца,

Каханне хутка набрало разбег,

Ў яго праменнi ў сцюжу можна грэцца!

 

Прыемна мне i радасна кахаць,

Зiмой ажыццявiлiсь цалкам мары,

Вясновы цуд я буду сустракаць

Ўжо не адна, з табой, каханы, ў пары!

 

Кахай мяне, каханы мой, кахай!

Прыход вясны ў душу я стала чую,

Ды не цяпер, а трошкi пачакай,

Сама цябе пяшчотна пацалую.

 

29.03.1995

 

Home Page     Змест

 

680     КАХАННЕ IНШЫХ

 

Каханне iншых трэба паважаць,

Як хто цябе пяшчотна пакахае,

Цудоўны рай бязглузда разбураць,

Няхай агонь бязлiтасны палае!

 

Як немажлiва даць прамы адказ,

Не дазваляюць пакахаць умовы,

Знiшчаць няварта цуд пачуцця ўраз,

I не казаць абразлiвыя словы.

 

Касцёр кахання цiха дагарыць,

Як дроў ў яго зусiм не падкiдаюць,

Але няўцешна сэрца забалiць,

Калi касцёр вадою залiваюць.

 

Каханых вельмi цяжка выбiраць,

Як цуд кахання пышна расцвiтае,

Душа не можа у другой спытаць:

Цi здатна пакахаць, цi ўжо кахае?

 

Таму i загараюцца кастры,

Каля якiх душою не сагрэцца.

Касцёр кахання! Найбыстрэй гары!

Бо iншы запалiць не удаецца.

 

Каханне iншых трэба паважаць,

Красу каханне стала выбiрае,

Яго пакуты прыйдзецца пазнаць,

Калi касцёр без сэнсу дагарае.

 

30.03.1995

 

Home Page     Змест

 

692     КРЫЛЫ КАХАННЯ

 

Што трымае ў жыццi i што сiлы дае

Для душы – дзiўны цуд чаравання,

Ў невядомае клiча бясконца яе?

Безумоўна – вялiкасць кахання!

 

Без кахання жыццё хутка сэнс страцiць свой,

I скуе абыякавасць сiлы,

А каханне даруе душы неспакой,

Для палёту дае моц i крылы.

 

I цудоўным святлом ачышчае душу,

Каб нясмеласцi зняць перашкоду,

На каханую страсна з пяшчотай гляджу,

Для сустрэчы шукаю нагоду.

 

Мора шчасця каханне дае для душы

I даруе узнёсласць адразу,

Шлях жыццёвы бяжыць па цудоўнай шашы,

У жыццi няма лепшага часу.

 

Цуд кахання – як цвет яблыневых садоў,

Краса сэрцы ў пяшчоце трымае,

I з душою душа размаўляе без слоў,

Аб каханнi хутчэй абвяшчае.

 

I цудоўна, i радасна сэрцу кахаць,

Ды кахання заўжды недаволi,

Каб павек стала шчасце ў душы адчуваць,

Не мiне хай каханне нiколi!

 

5.04.1995

 

Home Page     Змест

 

693     МОЙ КАСЦЁР

 

Цяпло ў душу ты шчодра мне давала,

Бо без цяпла кахання нельга жыць,

Пагрэўся ўжо каля агню нямала,

Ды хваль цяпла яшчэ шмат можа быць.

 

Быць можа хваля кволай цi празмернай,

Касцёр цi лепей або горш гарыць,

Але заўжды ў каханнi была вернай,

Цяпло i зараз здатна падарыць.

 

Каля свайго кастра бясконца грэўся

I не шукаў цяпла другiх кастроў,

Ў юнацтве касцёр палка загарэўся,

I полымя палае моцна зноў.

 

Як добра мець знаёмае кастрышча:

Дзе дроў падкласцi, дзе падварушыць,

Агонь палае моцна так, аж свiшча,

Касцёр любвi нiколi не дымiць.

 

Кастры чужыя паляць хай другiя,

Ля кожнага кастра свой кастравы,

Быць могуць сярод iх кастры такiя,

Дзе можна боль знайсцi для галавы.

 

Раздзьмухваць свой касцёр заўжды дарэчы,

I варушыць, i дровы падкiдаць,

Не зведаць для душы ў жыццi галечы,

Калi аддана горача кахаць.

 

5.04.1995

 

Home Page     Змест

 

694     АПТЫМАЛЬНАЕ

 

Я чакаю цябе, дзе ты, мiлы мой, дзе?

Час прыйшоў, а каханне спазнiлась,

Зачакалась, але любы мой не iдзе.

Можа, ў выбары зноў памылiлась?

 

Мне хацелася сiнюю птушку злавiць,

Ды ў яе, мо, падрэзалi крылы?

Бо яна у мой бок больш цяпер не ляцiць,

Не знаходзiцца нешта мне мiлы.

 

Хаця птушку не раз зблiзку бачыла я,

Ды яна ўсё далей адлятала.

Мо, бязглуздая доля такая мая?

Мо, дарэмна зноў птушку шукала?

 

Ад кахання далёка мяне завяла,

Хаця ў сэрца надзею давала,

Яна жорсткай занадта са мною была,

Я нягод нацярпелась нямала.

 

Больш за птушкай жаданай цяпер не iду,

Мне, напэўна, патрэбна вяртацца,

Каб з душы цалкам выгнаць, нарэшце, бяду,

Вельмi хочацца зноў закахацца.

 

Птушку сiнюю цяжка дзяўчыне злавiць,

Бо ўзлятае ў высокае неба,

Каб аддана, прыгожа i стала любiць

Выбiраць аптымальнае трэба.

 

5.04.1995

 

Home Page     Змест

 

695     УДЗЯЧНАСЦЬ

 

Адкахаю цябе, калi прыйдзе вясна,

I каханне спадзе белым цветам,

Зварушыла душу ты да самага дна,

I я вельмi удзячны за гэта.

 

I цябе нават я нi аб чым не прашу,

Без адказу аддана кахаю,

Ды кахання святло струменiцца ў душу,

Цеплыню ад яго адчуваю.

 

Мне прыемна глядзець на красу доўгi час,

Стала ты для мяне iдэалам,

Нечакана каханне спаткалася ўраз,

Падарыла мне шчасця нямала.

 

Ад агню маладосцi сагрэюсь цяпер,

Хай нястала, няхай толькi трохi,

Ты каханню майму хочаш вер цi не вер,

Развядуць нас па свету дарогi.

 

Ты спаткалася мне на жыццёвым шляху,

Хоць сустрэча кароткая будзе,

Ды пяшчоту у сэрцы адчуць зноў магу,

I душа ўдосталь шчасця набудзе.

 

Развiтаюсь з каханнем, як пройдзе вясна,

Бо яно – як альпiйскае лета,

Людзям радасць кахання для шчасця дана,

I табе вельмi ўдзячны за гэта.

 

6.04.1995

 

Home Page     Змест

 

699     СЛУХАЦЬ РОЗУМ

 

Так верыць я каханаму хацела!

Здавлась, што i ён мяне кахаў,

З надзеяй ў вочы сiнiя глядзела,

I ён мяне пяшчотна цалаваў.

 

Ад пацалункаў хутка затрымцела,

Мяне, мо, пацалункi падвялi?

Зусiм бязвольным станавiлась цела,

Салодкую з iм ночку правялi.

 

А зараз я сыночка калыхаю,

Такiм не быў, як бацька, я малю,

Ў душы кахання больш не адчуваю,

Цяпер сыночка любага люблю.

 

Каханне дзiўны цуд ў жыццi стварае,

Кахання кветка вырасцiць плады,

Пылок як без кахання прападае,

Для кветкi шмат напередзе бяды.

 

Ў жыццi каб шчасце адчувалi дзеткi,

Была да iх бацькўская любоў,

Зарана апыляць не трэба кветкi,

Каб пацалунак не нашкодзiў зноў.

 

Хоць розуму не хоча слухаць цела,

Ды, каб былi жаданымi плады,

Пазбегнуць каб бяду ў жыццi умела,

Лепш скарыстацца розумам заўжды.

 

7.04.1995

 

Home Page     Змест

 

707     ВЯСНА Ў ДУШЫ

 

Вясна iдзе! Яна ў маёй душы.

Як параўнаю з ёй вясну любую?

Мне вёсны да спадобы без мяжы,

Чарговую табою зафарбую.

 

Тваёю будзе любая вясна,

Цяпер цябе вясною называю,

Ты толькi у маёй душы адна,

I я цябе, як i вясну, кахаю!

 

Хачу з табою назаўсёды быць,

Бо без цябе адразу засумую,

Тваiх вачэй цудоўных не забыць,

Гарачы позiрк iх выразна чую.

 

Кахання цуд ты падарыла мне,

Паходню ў маiм сэрцы запалiла,

Удзячны за падарак я вясне,

Хачу, вясна каб i тваёю была.

 

Прыгожы цвет раскiнулi сады,

Бялюткiя да твару вiшням строi,

Ды прыгажэй, чым кветкi вiшнi, ты

У палкiм сэрцы i цудоўнай мроi.

 

Каханне растрывожыла душу,

I шчодра шчасце напаўняе грудзi,

Не пакiдаць вясну цяпер прашу,

Няхай яна заўсёды з намi будзе.

 

9.04.1995

 

Home Page     Змест

 

710     РАСЧУЛЕНАСЦЬ

 

Табе наросхрыст сэрца адкрываю,

Казаць зусiм не трэба лiшнiх слоў,

Пяшчота мне душу перапаўняе,

Пазнаць яе цудоўны час прыйшоў!

 

Пабачыла, iмгненна пакахала,

Ў маю душу адразу ты ўвайшоў,

Занадта доўга любага чакала,

Грукоча ў скронях метраномам кроў.

 

Каханне ўсю душу перавярнула,

Забыла i маркоту, i тугу,

I стала радасць дзiўную адчула,

Шчаслiвай я сябе лiчыць магу.

 

Душа заззяла, як вясёлка з неба,

Прапала хутка шэрасць, як туман,

Для шчасця пакахаць аддана трэба,

Каб знiк у сэрцы боль ад цяжкiх ран.

 

Табе за шчасце дзiўнае удзячна,

Мажлiвасць падарыў яго пазнаць,

Кахання цуд хоць вокам i нябачна,

Прыемна шчасце сэрцам адчуваць.

 

Я радуюсь, калi цябе пабачу,

Неверагодна любая любоў!

З расчуленасцi, пэўна, ўраз заплачу,

Душу пачуццi напаўняюць зноў.

 

10.04.1995

 

Home Page     Змест

 

711     ЗАЛАТАЯ ПАРА

 

Каханне наша моцным гмахам ўстала,

Але не раздзяляе нас яно,

Наадварот, пяшчотай аб'яднала,

Мы зараз быццам цэлае адно.

 

І назаўжды цяпер мы будзем разам,

Нiколi не жадаю быць адной,

Бо смутак халадзiць душу адразу,

Не бачу як цябе, каханы мой.

 

Чароўныя дало каханне крылы,

Да шчасця каб увышыню ляцець,

А шчасце для душы цяпер – мой мiлы.

Каханага свайго цудоўна мець!

 

Змянiлась я, цяпер зусiм не тая,

Каханне вельмi радасна знайсцi,

Хачу, пара каб наша залатая

Не скончылась нiколi у жыццi.

 

Хай па жыццю вядзе каханне стала,

Яно даволi здатна шчасця даць,

Пяшчоты мне удосталь даравала.

Чароўны цуд узнёсла пакахаць!

 

Каханне наша моцным гмахам ўстала,

Баюсь не разбурыць цудоўны гмах,

Здаецца, што кахаю яшчэ мала,

Ў душы пануе за каханне страх.

 

10.04.1995

 

Home Page     Змест

 

715     НЕ МАГУ РАШЫЦЦА

 

Ты дарма на мяне раззлаваўся,

I не знаю, рабiць што, хоць плач.

Ну i што, калi ты закахаўся?

Не магу я рашыцца, прабач.

 

I цябе я пяшчотна кахаю,

Ды цяпер адчуваю тугу,

Бо адказнасць за лёс адчуваю

I рашыцца нiяк не магу.

 

Клiча ўголас прырода вясною,

I нялёгка кахаецца мне,

Хачу быць назаўсёды з табою,

А не толькi на час па вясне.

 

Поклiч цела! Яго моцна чую,

Ты даруй, ды нiяк не магу,

Давай лепей цябе пацалую,

Цноту я для цябе зберагу.

 

Прыйдзе час, i не трэба спяшацца,

Паспрабую яшчэ пачакаць,

Каб не целам адзiным кахацца,

А душою душу адчуваць.

 

Пачакае няхай яшчэ цела,

Каб не змог ты з дакорам сказаць,

Што кахаць вельмi кепска умела,

I вяселле не будзем гуляць.

 

11.04.1995

 

Home Page     Змест

 

721     АДНЫ ПЫТАННI

 

Чаму iмклiва бурны час сплывае?

А радасцi чаму амаль няма?

Чаму мяне нiхто не пакахае?

Чаму ў душы бясконцая зiма?

 

Не знаю, што рабiць, куды падацца?

I цi змагу калiсьцi шчаснай стаць?

Цi з мараю патрэбна развiтацца?

Дзе мне свайго каханага шукаць?

 

Чаму каханне бокам абыходзiць?

Шукае iншых, мне чаму няма?

Чаму працягла любы не знаходзiць?

Магчыма, вiнавата я сама?

 

Чаму маё каханне затрымалась?

Як без кахання мне на свеце жыць?

Чаму ж, калi магла, не закахалась?

Чаму iмклiва хуткi час бяжыць?

 

Ўсе замужам, а я чаму без мужа?

Чаму мне справядлiвасцi няма?

Чаму замест каханых ў сэрцы сцюжа?

Чаму лiчыла: iх кахаць дарма?

 

Чаму цяпер я вельмi горка плачу?

I разабрацца не магу, чаму?

Мо, трэба закахацца, не iначай?

Салодка стане сэрцу, мо, майму?

 

14.04.1995

 

Home Page     Змест

 

725     ПЯШЧОТА I КАХАННЕ

 

Што лепей: мець нялёгкае каханне

Цi без кахання мiр i супакой?

Як з кожнай сабе знойдзеш мiлаванне

Цi як заўжды быць хочацца з адной?

 

Кахаць няпроста, нават так складана!

Прыемна, ды адказна для душы,

Бо часам узнiкаюць нечакана

Нягожыя крутыя вiражы.

 

Калi душа пяшчотна пакахае,

Яе належна трэба паважаць,

Таму яна нiяк не дазваляе,

Яе каб за пяшчоту абражаць.

 

Кахаючым пяшчота надта трэба,

Душу каб у палёце утрымаць,

Душа пяшчоты хоча болей хлеба,

Яна – магутны сродак, каб лятаць.

 

Бо, калi стомiць крыўда i абраза,

Кахаючай душы не перажыць,

Палёт узнёслы скончыцца адразу.

Як ў штопары каханне не згубiць?

 

Каб штопару нiколi не бывала,

Каб мяккую пасадку толькi мець,

Няхай мiне маёй душы навала,

Наступны раз каб ўвышыню ўзляцець.

 

15.04.1995

 

Home Page     Змест

 

735     КАХАНАЙ

 

Жыццё з табой вялiкае пражылi,

У мора збегла вельмi шмат вады,

Але сваё каханне не згубiлi,

Запал душы застаўся малады.

 

Ў юнацтве ўпершыню цябе пабачыў,

Не зразумеў, што лёс мне дараваў,

Ды шчыра прыгажосць пасля адзначыў,

На ўсё жыццё аддана пакахаў.

 

Бо зведаў прыгажосцi таямнiцу,

Каханне праз жыццё ў душы нясу,

Бо ты ўяўляеш радасцi крынiцу,

З яе п'ю шчасця любага красу.

 

Нялёгка, калi палкае каханне,

Душа гарыць бясконца, як агонь,

Пажар не згас, i вабiць мiлаванне,

Калi далонь трымае за далонь.

 

Каханне – дар душы вышэйшай пробы,

Бо хочацца яго мець зноў i зноў,

Падобнае на рэцыдыў хваробы,

Ў табе сваё каханне я знайшоў.

 

Цябе кахаю, iншых мне не трэба,

Ў маiм ты сэрцы назаўжды адна,

Цябе жадаю, як галодны хлеба,

Не вычэрпаў кахання я да дна.

 

18.04.1995

 

Home Page     Змест

 

736     З ТАБОЙ

 

Цябе пабачыць рада я заўсёды,

Паклiч мяне хутчэй, каханы мой!

Я здолею любыя перашкоды,

Як птушка, прылячу, каб быць з табой.

 

Каханне толькi мной ў жыццi кiруе,

I страцiла душэўны я спакой,

Не ведаю, калi яго адчую,

Напэўна, як сустрэнуся з табой?

 

Чакаць нялёгка, ды душа чакае,

Прыйдзi, са мной хоць вечарок пастой!

Нялёгка тым, хто палка пакахае,

Цi застанусь на ўсё жыццё з табой?

 

Я сэрца не магу стрымаць зiмою,

Здарыцца што чароўнаю вясной?

Гатовая ў вiр скочыць з галавою,

Каб толькi быць, каханы мой, з табой!

 

Мяне таксама, можа, пакахаеш

I станеш ты, нарэшце, толькi мой?

Вясна iдзе, а ты не абдымаеш,

А хочацца шчаслiвай быць з табой!

 

Бо без цябе жыцця больш не ўяўляю,

Застацца мне не хочацца адной.

Цябе я моцна горача кахаю,

Хачу каханне падзялiць з табой!

 

18.04.1995

 

Home Page     Змест

 

738     ПАЖАР У ДУШЫ

 

Заззяла сонейка ў душы,

Яно мяне пяшчотна грэла,

Прыемна полымя гарэла.

Прашу, пажар мой не тушы!

 

Пажар затухне ад вады.

Пажар душы! Якое дзiва!

А ты яго вадой залiла.

Чаму так робiцца заўжды?

 

Праменне стала ўраз згасаць,

Кахання сонца закацiлась,

Цвiсцi пачуццю не здарылась.

А як без цвету пакахаць?

 

Пажар магутны не гарыць,

Бясследна скончылась навала,

Душа, як лёд, халоднай стала,

Ды кепска ёй халоднай быць.

 

Цудоўна радасна кахаць!

Я ад кастра кахання грэўся.

Няхай бы твой не загарэўся,

Ды мой навошта залiваць?

 

Замест агню – рака вады,

Кастру няпроста загарэцца.

Але прыйдзе мой час сагрэцца,

Мо, будзе кепска не заўжды?

 

19.04.1995

 

Home Page     Змест

 

739     ДАЛЁКАЕ СВЯТЛО

 

Ты вельмi цвёрда адказала: «Не!»

Вясна iдзе, ды, як зiмой, ўздыхаю.

Чаму не вельмi шанцавала мне?

Чаму я палка недатык кахаю?

 

Даступных вельмi многа ёсць ў жыццi,

Ды прапануюць толькi чары цела,

Але з душой хачу кантакт знайсцi,

Каб ўвышыню мая душа ўзляцела.

 

Браць не хачу, пагана што ляжыць,

Зусiм не трэба мне мэты даступнай,

Бо з мараю ў душы прыемна жыць,

Павек хоць мара будзе непрыступнай.

 

Згарыць каханне полымем няхай,

I нават попел ад яго астыне,

Але душа адчуе зямны рай,

Ён вабны, як аазiс у пустынi.

 

Каханне – як далёкае святло,

Якое зоркi з неба пасылаюць,

Яно, каб саграваць, i не дайшло,

Ды нават зоркi ў небе памiраюць.

 

Няхай каханне згасне назаўжды,

Але не трэба iншага цурацца,

Калi згарыць датла, няма бяды,

Паўторна можна ўзнёсла закахацца.

 

19.04.1995

 

Home Page     Змест

 

741     РАДКI З СЭРЦА

 

Пра каханне пiшу, пра каханне,

Пра яго магу вершы складаць,

Бо не згасла ў душы адчуванне,

Далей здатна мяне хваляваць.

 

Не напiшаш, калi не адчуеш,

Слоў вянок не спляцецца ў радкi,

Поклiч сэрца калi не пачуеш,

Будзь вядомы паэт хоць якi.

 

Праз душу як пачуццi праходзяць,

Вельмi лёгка пiсаць для рукi,

Словы месца iмгненна знаходзяць,

Калi з сэрца збягаюць радкi.

 

Як ў душы ёсць прыдатная глеба,

Творчы iмпульс паэту каб даць,

Больш нiчога для верша не трэба,

Каб кахання парыў перадаць.

 

Аб каханнi я песнi спяваю

I спяваць буду шчыра далей,

Бо выразна яго адчуваю

Ў ззяннi сонца i ў сцюжы завей.

 

Напiсаць не пад сiлу верш штучны,

Бо у верш трэба ўкласцi душу,

Каб ён быў, нiбы цуд, мiлагучны,

Толькi шчырым быць трэба вершу.

 

20.04.1995

 

Home Page     Змест

 

742     РАЗЛУКА

 

Калi кахаеш, цяжкая разлука,

Бо сэрца па каханай забалiць,

I ўраз жыццё становiцца, як мука,

Нялёгка у разлуцы з любай жыць.

 

Душа няспынна без прычын сумуе,

Каханай не хапае мне ў жыццi.

Тугу на сэрцы хто цяпер ўгамуе?

Лякарства ад тугi дзе мне знайсцi?

 

Жыць у разлуцы – адчуваць абразу,

Яе не хоча цела дараваць,

Хачу, каб не было другога разу,

Лепш любую зусiм не пакiдаць.

 

Але разлука – iнструмент цудоўны,

Каханне каб выдатна адтачыць,

Хоць грукат сэрца ў сумны час няроўны,

Душа у смутку полымем гарыць.

 

Ды ад разлук мацуецца каханне,

Сустрэча клiча i пяшчота рук,

I пацалункаў палкiх мiлаванне,

Iх не адчуць, каб не было б разлук.

 

Хоць цяжка, ды хай доўжацца разлукi,

Хоць сэрца будзе вельмi сумаваць,

Але ёсць сэнс пазнаць кахання мукi,

Бо палка можна ад разлук кахаць.

 

20.04.1995

 

Home Page     Змест

 

744     ВЯСЕННIЯ ЎСМЕШКI

 

Ты занадта лагодна ўсмiхнулась,

I душою душу пазнаў я,

Бо каханне ў адказ адгукнулась,

Маё шчасце i доля мая.

 

Твая ўсмешка для сэрца каштоўна,

Яе ззянне аддана люблю,

Як вясна, i сама ты чароўна,

Бо красой аздабляеш зямлю.

 

Нам каханне прыйшло нечакана,

Даравала яго ўраз вясна,

Ўпершыню кахаць надта складана,

Я душу адкрываю да дна.

 

Мора шчасця ты мне даравала,

Абагрэла каханнем сваiм,

П'ю кахання нектар, ды ўсё мала,

Не насычусь нiяк ўдосталь iм.

 

Бо салодкi нектар у кахання,

I вясна яго шчодра дае,

Бо вясна – любы час расцвiтання,

I таму ёсць нектар у яе.

 

Ты ўсмiхайся бясконца пяшчотна,

Ад любвi каб быў хмель на гады,

Усмiхнулась вясна нам лагодна,

Каб шчаслiвымi былi заўжды.

 

21.04.1995

 

Home Page     Змест

 

745     КНIГА КАХАННЯ

 

Не вокладка прыгожае каханне,

Каб яго кнiгу цалкам прачытаць,

Мець неабходна доўгае трыванне,

Шмат кнiг магчыма ўраз перагатаць.

 

Хай вокладка i будзе залатая,

Калi яе зусiм не адгiнаць,

Па зместу кнiга будзе хоць святая,

Не ўдасца сутнасць дзiўную пазнаць.

 

Прыемна прачытаць усе старонкi,

Калi кахання кнiга ёсць адна,

Няма цудоўней ў свеце кнiгi жонкi,

Кахання цуд каб пазнаваць да дна.

 

Калi хадзiць ўвесь час ў бiблiятэку,

Каханне ператворыцца у секс,

Калi любiць каханую давеку,

Адкрыецца кахання дзiўны сэнс.

 

Як ўсё жыццё адну чытаеш кнiгу,

Працяглы час цiкавасць можна мець,

Душа адчуе любую адлiгу,

Чытаць – не толькi вокладку глядзець.

 

Кахання кнiга! Хто яе чытае,

Той шчасця мора у жыцць пазнаў,

Бясконца кнiгi хто перабiрае,

Той першыя старонкi адгартаў.

 

21.04.1995

 

Home Page     Змест

 

751     БОГ I КАХАННЕ

 

Любоў Сам Бог. Таму каханне Богам

Асвечана здаўна на ўсе вякi,

Чароўней ў свеце не было нiчога,

Бо падыход у Бога быў такi.

 

Рашыць пытанне iншымi шляхамi,

Каб людзi iснавалi, мог бы Бог,

Ён сам мужчына, Ён душою з намi,

Без радасцi пакiнуць нас не змог.

 

Таму зрабiў нам Бог з рабра Адама

Жанчыну, каб каханне дараваць,

Жанчына неабходная таксама,

Людзьмi зямлю маглi каб напаўняць.

 

I выканаць каб запаветы Бога,

То не па-боску ноччу цiха спаць,

Iснуе адна вабная дарога,

Асвечаная Богам: пакахаць.

 

Пачуццi у душу прыйшлi ад Бога,

Але каханне Бог таму стварыў,

Ажыццявiлась каб Яго вымога:

Мужчына каб з жанчынай ў пары быў.

 

Каханне быць у кожнага павiнна,

Кахаць – для Бога добрае рабiць,

Адзiныя жанчына i мужчына,

Каб вечна Бога славiць i любiць.

 

22.04.1995

 

Home Page     Змест

 

754     ПIШУ АБ КАХАННI

 

Я аб каханнi з радасцю пiшу,

Бо цуд яго яшчэ не забываю,

Каханне не пакiнула душу,

Бо сэрца чулым сэрцам адчуваю.

 

Хаця другiя тэмы ёсць заўжды,

Але пакуль яшчэ iх час чакае,

Пра рознае – наперадзе гады,

А зараз пра каханне, бо кахаю.

 

Калi каханне згасне у душы,

Халодны шэры попел застанецца,

Ўраз аб каханнi скончацца вершы,

I тэма зусiм iншая пачнецца.

 

Магчыма, далей буду я пiсаць

Ўсё аб каханнi? Доля мо такая?

Да смерцi можна радасна кахаць,

I непатрэбна тэма мне другая.

 

Здаецца, што пра ўсё ўжо напiсаў,

Быць колькi вершаў пра каханне можа?

Наперадзе яшчэ багата спраў,

Пачуцце ззяе ярка i прыгожа.

 

Другiя тэмы могуць пачакаць,

Пакуль каханне толькi моцна вабiць,

Я буду вершы i далей складаць,

I набярэцца тысяча iх, мабыць?

 

23.04.1995

 

Home Page     Змест

 

755     УМОВЫ ЦI КАХАННЕ?

 

Няма на вiшнях маладой лiстоты,

Але ад кветак крона аж кiпiць!

Стаяць блiзенька поўныя пяшчоты,

Каб аб каханнi цiха гаманiць.

 

Калi пара кахання iх спаткала,

Патрэбна вiшням перш-наперш кахаць,

Спяшаюцца, каб не прыйшла навала,

Лiсточкi потым можна распускаць.

 

Кахаюць часам дрэвы не з ахвотай,

Раней карону ў зелень прыбяруць,

А як закрыюць ўсё галлё лiстотай,

Няспешна кветкi расцвiтаць пачнуць.

 

Па-рознаму свет кожны адчувае:

Каму умовы хочацца ствараць,

А хто аддана, без умоў, кахае,

Ў жыццi каб радасць стала адчуваць.

 

Калi ствараць прыдатныя умовы,

То няма часу ўжо, каб пакахаць,

Няхай, як вiшня ўвесну, амаль голы,

Не след кахання радасць адкiдаць.

 

На потым нельга адкладаць каханне,

Пасля пачуцця можна не здабыць,

Жыло каб ў сэрцы шчасця адчуванне,

Кахання цуд патрэбна не згубiць.

 

23.04.1995

 

Home Page     Змест

 

759     ЗНОЎ ПРА КАХАННЕ

 

Зноў каханне ў вершах, зноў каханне,

Ды багата чаго ёсць сказаць!

Бо кранае душу хваляванне,

Пакуль сэрца жадае кахаць.

 

Пакуль радасць жыцця адчуваю,

Як магу прыгажосць адразнiць,

Як упарта жаданне гукае,

Пра каханне хачу гаварыць!

 

Калi сэрца юнацкае б'ецца,

Агонь моцны бушуе ў грудзях,

Як каханая шчыра ўсмiхнецца,

Iдзе ў шчасцi жыццёвы мой шлях.

 

Мне каханне душу напаўняе,

I таму доўгi час нездарма

Аб каханнi я вершы складаю,

Быццам тэм зусiм iншых няма.

 

Сам не ведаю, як пра каханне

Столькi вершаў ужо напiсаў,

Мне знаёма яго адчуванне,

Ўсё жыццё я аддана кахаў.

 

Пра каханне, ды зноў пра каханне

Я пiсаў, далей буду пiсаць,

Пакуль будзе ў душы хваляванне,

Пакуль здольны яго адчуваць.

 

23.04.1995

 

Home Page     Змест

 

760     ГРАНIТ КАХАННЯ

 

Сонца свецiць ўгары, i цудоўна наўкол,

Нада мною блакiтнае неба!

Мне сказала пяшчотных ты некалькi слоў,

Што для шчасця яшчэ болей трэба?

 

Калi вецер падзьме, больш блакiту няма,

Як пушынкi, аблокi лятаюць,

Можа, засцiць блакiт не жадала сама,

Але радасць i шчасце знiкаюць.

 

Яшчэ добра, як вецер да нас прынясе

Не так крыўдныя сэрцу хмурынкi,

Горш, як чорныя хмары на небе усе,

I бясконца бягуць без супынкi.

 

Хмары сонца закрыюць, i знiкне цяпло,

Ад навалы душа астывае,

I здаецца, кахання зусiм не было,

Нiбы ты для мяне ўжо чужая.

 

Я блакiту ў нябёсах бясконца хачу,

Ветру, нават малога, не трэба,

Бо ад шчасця ў душы ў паднябессе лячу,

Лепш без хмар мець блакiтнае неба.

 

Хачу, каб быў жаданы i вабны блакiт,

I ласкавае сонейка ззяла,

Каб каханне было моцным, нiбы гранiт,

Абыходзiла бокам навала.

 

24.04.1995

 

Home Page     Змест

 

762     ЗДАБЫЦЬ ПРЫЕМНАСЦЬ

 

Дзiўны цуд! Адбылося спатканне з табой,

I з душы мне ўраз скруху ты зняла,

Ты анёл-захавальнiк заўжды была мой,

I цяпер ад бяды захавала.

 

Без цябе вельмi цяжка стамiлась душа,

Бо к табе за час доўгi прывыкла,

Я з табой размаўляю бясконца ў вершах,

Ад разлукi на сэрцы мне прыкра.

 

Вельмi рады, што голас пачуў цяпер твой,

Вабiць момант цудоўны спаткання,

Без цябе доўга быў я халоднай вясной,

А хацелась цяпла i кахання.

 

Голас любы пяшчотна ласкава гучыць,

Мо, дала зведаць ўзнёсласць разлука?

Бо разлука заўсёды цуд здольна зрабiць,

Адзiноты калi пройдзе мука.

 

Я пяшчоту хачу захаваць назаўжды,

Каб ты шчыра ласкава ўсмiхалась,

Замiнаць нам не сталi кахання гады,

Быццам толькi яшчэ закахалась.

 

Вельмi гожа каханне сваё зберагаць,

Як пагодкi яго ўжо забылi,

Чым старэйшы, прыемней пяшчотна кахаць,

Мы з табою прыемнасць здабылi.

 

25.04.1995

 

Home Page     Змест

 

763     ПЕНА

 

Тваё каханне утварыла пену,

Расчараванне цяжка адчуваць.

Куды сваё каханне я падзену?

Сваю вясну з кiм буду сустракаць?

 

Усё было бязвоблачна спачатку,

Здавалася, што ты мяне кахаў,

Ты загадаў мне не адну загадку,

Я вырашала, як ты вымагаў.

 

Мацней тваё каханне не зрабiлась,

Яно ўсё больш халоднае было,

Ўсё, чым раней заўсёды ганарылась,

З маёй душы з вадой цяпер сплыло.

 

А па вадзе плылi абрыўкi пены,

Ператварылася каханне ў дым.

Чаму адбылiсь у каханнi змены?

Чаму застацца хочаш халастым?

 

Я верыла табе заўжды бясконца,

Быў для мяне ты з каменю сцяной,

Твайго кахання закацiлась сонца,

Цяпер прыйшлось застацца мне адной.

 

Вясна. Чароўны час. Пара кахання.

Кахаю. Цяжка вельмi. Я адна.

Пакуль яшчэ не маю адчування

Што страцiлась каханне спрэс, да дна.

 

25.04.1995

 

Home Page     Змест

 

769     ЯШЧЭ НЕ ВЕЧАР

 

Калi спаткаецца каханне без адказу,

Нiколi не ўзгадуюцца плады,

Надзея кволая дасць горкую абразу,

Бо вырастае ўдосталь лебяды.

 

Ў душы ўзнiмаецца упарта пустазелле,

Дождж пройдзе або сеяцца iмжа,

Аб шчасцi марыў, спадзяваўся на вяселле,

Але сумуе ад бяды душа.

 

Хоць пустазелле ў душы шчодра вырастае,

Працягваю пакуль яшчэ кахаць,

Але нiколi ўжо адказ не атрымаю,

I пустазелле лепей карчаваць.

 

Даўно пачуцце недаспелае карчую,

Яно расце бясконца, на бяду.

Калi я волю сэрцу любую адчую?

Калi ўсю цалкам вырву лебяду?

 

Вясна прыйшла, зямля душы ляжыць пад парам,

Ды пустазелля яшчэ вельмi шмат,

Плады даўно любоўным знiшчаны пажарам,

Хутчэй закласцi лепей новы сад.

 

Яшчэ не вечар, другi год ў жыццi чакаю,

Зноў прыйдзе непаўторная вясна,

Другую ў iншы раз з адказам пакахаю,

Пяшчотна пакахае i яна.

 

27.04.1995

 

Home Page     Змест

 

771     ГАРМОНIЯ

 

Цi можа бесцялесным быць каханне?

Мажлiва, але цяжка уявiць,

Не ведаю такое адчуванне,

Час не прыйшоў да кепскага дажыць.

 

Каханне – не мэта, а толькi сродак,

Жаданы шлях, каб радасць падарыць,

Зрабiла так вялiкая прырода,

Адам няздатны быў без Евы жыць.

 

З каханнем секс, нiбы каньяк з лiмонам,

Прыемна i смак добры адчуваць,

Гучыць адно каханне пустазвонам,

Абрыдне цэлы час лiмон жаваць.

 

Хай без лiмона, ды каньяк шукаюць,

Ўбок сцiпласць, як заклiкала мэта,

Яго па поўнай чарцы налiваюць,

Працяглы час лiмон жаваць – бяда.

 

Прыемна, як гармонiя заўсёды:

Лiмона водар, зоркавы каньяк,

Тады не трэба больш шукаць нагоды,

Лiмон дзе з'есцi, чарку выпiць як.

 

Калi няма гармонii, так шкода!

Невiнаватая яна цi ён,

Бо не выносiць вакуум прырода:

Шукаюць цi каньяк, або лiмон.

 

27.04.1995

 

Home Page     Змест

 

779     БЯСКОНЦАСЦЬ КАХАННЯ

 

Час у душу прыйшоў такi чароўны,

Па-iншаму пачаў жыццё ўспрымаць,

Свет для мяне вакол цяпер цудоўны,

Дзiвосны цуд ўдалося мне пазнаць.

 

Ў душу, як гром, ўварвалася каханне,

Пачуцце шчасця, лепшы Боскi дар,

Змянiлась рэзка свету адчуванне,

Нязгасны бурна запалаў пажар.

 

Жыццё адразу сэнс свой адшукала,

I радасць перапоўнiла душу,

Хачу, яна каб палка пакахала,

Больш iншага у Бога не прашу.

 

Каханне нечакана адгукнулась,

Незразумела, як прыйшло, чаму?

Але мая душа кахаць iмкнулась,

Прыйшло пачуцце, ўдзячны я яму.

 

Няхай маё каханне не згасае,

Яно дало вялiкую мэту,

Паходняю наперадзе палае,

I па жыццю з натхненнем я iду.

 

I не хачу нiколi развiтання,

Пяшчотна ўсё жыццё хачу кахаць,

Каб не згасаў ў душы агонь кахання,

Каб Боскi дар бясконца адчуваць.

 

2.05.1995

 

Home Page     Змест

 

789     ПЕСЦIЦЬ КАХАННЕ

 

Каханне назаўсёды не дано,

Яго бясконца ўпарта песцiць трэба,

Не даглядзець, i звяне ўраз яно,

Прыдатная каханню лепей глеба.

 

Кахання ружы! Дзiўны цуд красы!

Ды ружы даглядання вымагаюць,

Iначай хутка надыдуць часы,

Што аб прыгожым ў думках ўспамiнаюць.

 

Каб зберагчы каханне назаўжды,

Не трэба часу шкадаваць i поту,

Ўдабрэння ружам след даць i вады,

Выконваць стала цяжкую работу.

 

Але, каб радасць пажынаць ў жыццi

I шчасця мець удосталь ад кахання,

Павiнны ружы пышна расцвiсцi,

Каб роспачы не мець i хвалявання.

 

Каб ад кахання быў цудоўны рай,

Яго патрэбна калыхаць з натхненнем,

Душу напоўнiць радасць цераз край,

Калi да справы падысцi з уменнем.

 

Каб радасна на белым свеце жыць,

Патрэбна пiльна зберагаць каханне,

Бо праз яго да шчасця шлях ляжыць,

Не пагражае з ружай развiтанне.

 

6.05.1995

 

Home Page     Змест

 

791     МАЯ КАХАНАЯ

 

Табе я пра каханне раскажу,

Яно ўварвалась бурай нечакана

I шчасцем мне напоўнiла душу,

Цяпер ты стала для мяне каханай.

 

Як хораша каханне адчуваць!

Пяшчотна i аддана я кахаю,

Прыемна цуд кахання паспытаць,

Нiчога лепей у жыццi не знаю.

 

Хачу з табой да краю лёс прайсцi,

Iначай шлях жыццёвы не ўяўляю,

Я запалiў паходню у жыццi,

Цяпло ў душу з ахвотай набываю.

 

Каханне! Поклiч моцны ў iм заўжды,

I логiкi каханне не жадае,

Яно сляпое, але на гады

Дакладна шлях жыццёвы вызначае.

 

Без аргументаў добра пакахаць,

Каханню мудрасць iх зусiм не трэба.

Па частках як каханне разглядаць?

Яно, як дар, прыходзiць цалкам з неба.

 

Не ведаю, завошта пакахаў?

Ты завiтала мне ў душу вясною,

Працяглы час я любую чакаў,

Цяпер каханай стала ты маёю.

 

6.05.1995

 

Home Page     Змест

 

793     ЗАЛАТЫ ДОЖДЖ

 

Быў дождж вялiкi, хаця малы гром,

Пустых надзей амаль не утваралась,

Прыемным вельмi залатым дажджом

Мая душа каханнем напаўнялась.

 

Адказ цудоўны вабна атрымаць,

Бо горкае каханне без адказу,

Дзiвосны цуд кахаючых кахаць,

Праблемы вырашаюцца адразу.

 

Бо спадзявання марнага няма,

Без абяцанак справа зразумела,

Пяшчотна пакахала ты сама,

Дажджу кахання ад душы хацела.

 

Надзея толькi моцны гром дае,

Здараецца, дажджу зусiм не будзе,

Пярун няшчадна i бязглузда б'е,

Але душа кахання не набудзе.

 

Так хораша, калi адна душа

Другую безумоўна зразумела!

Знiкае непрыметная мяжа,

Што здатна аддзялiць душу ад цела.

 

Каханне – свята цела i душы,

Хай льецца залатым дажджом заўсёды,

Каб свята стала доўжылась ў цiшы,

I гром не нарабiў каханню шкоды.

 

7.05.1995

 

Home Page     Змест

 

801     УСМЕШКА I КАХАННЕ

 

Як цудоўна ты мне усмiхнулась!

I ў душы запалiла пажар,

Маё сэрца, нарэшце, прачнулась,

Бо усмешка твая – вабны дар.

 

Усмiхнулась, i моцныя чары

Нарадзiлi каханне ў душы,

Раней бачыў каханне я ў мары

I чытаў пра каханне вершы.

 

Зараз сам цуд яго адчуваю,

Шчасце мне ты змагла падарыць,

Я цябе за усмешку кахаю,

Пра каханне хачу гаварыць.

 

Бо усмешка твая паказала,

Што i ты сваю долю знайшла,

Было iншых навокал нямала,

Сэрца мне ты павек аддала.

 

Нас усмешка твая аб'яднала,

Час шчаслiвы iмклiва прыйшоў,

Пра каханне усмешка сказала,

Гаварыць яна здатна без слоў.

 

Ад усмешкi чароўнай прыемна,

Не хачу твой твар бачыць ў журбе,

Бо яна ад цябе неад'емна,

За усмешку кахаю цябе.

 

10.05.1995

 

Home Page     Змест

 

808     БЕЛЫ ВАЛЬС

 

Ты на танец мяне запрасiла,

I вiхор закружыў моцна нас,

Белы вальс быў сапраўднае дзiва,

Запалала каханне ураз.

 

Як страла, шмат гадоў праляцела,

Белы вальс не забыць з той пары,

Ты пяшчотна з каханнем глядзела,

Мы з юнацтва дагэтуль сябры.

 

I мелодыя вальса прастая

Падабаецца мне лепш усiх,

Ў вабным танцы сустрэлася тая,

Што лунала у марах маiх.

 

Успамiны вальс шчодра даруе,

Як пачую я гукi яго,

Душа музыку шчасця адчуе,

Яна рэха юнацтва майго.

 

Белы вальс! Ён чароўны заўсёды.

Уладар i жаданняў, i мар,

Белы вальс – ўвасабленне пяшчоты,

I кахання цудоўны нектар.

 

Мне вальс шчасця даруе даволi,

Хай мелодыя вальса гучыць,

Бо юнацкае шчасце нiколi

Немагчыма бясследна забыць.

 

14.05.1995

 

Home Page     Змест

 

827     НЕПАЎТОРНАЯ ВЯСНА

 

Якая непаўторная вясна!

Яна падобна велiчнаму цуду,

Каханнем ўзнагародзiла яна,

Дзiвосны час нiколi не забуду.

 

Сустрэлiсь, i ты палка пакахаў,

I мне вясна каханне падарыла,

Напэўна, ты такой вясны чакаў,

Яна прыйшла, як казачнае дзiва.

 

Вакол усё цудоўна расцвiло,

Прырода аб каханнi гаманiла.

Як хораша, што к нам яно прыйшло,

Агонь у сэрцах палкi запалiла!

 

Прыйшла ў душу кiпучая вясна,

Жадаю, каб яна не знiкла з часам,

Стамiлась без каханага адна,

Цяпер з табою назаўсёды разам.

 

Прыемны для душы кахання стан,

Яму зусiм няма альтэрнатывы,

Бо ные сэрца ад любоўных ран.

Але вясной знайшла цябе, мой мiлы!

 

Трывае непаўторная вясна,

Нас абдарыла кветкамi цвiценне,

Нектар кахання выпiлi да дна,

Каб ўсё жыццё мець радасць i натхненне.

 

20.05.1995

 

Home Page     Змест

 

835     СЛЁЗЫ КАХАННЯ

 

Багата слёзы мне твае сказалi,

I словамi не трэба паўтараць,

Сябрамi будзем мы цяпер надалей,

Аддана будзеш ты мяне кахаць.

 

Душу сваю наросхрыст мне раскрыла,

А я пяшчотна слёзы цалаваў,

Жадаю, каб ты стала маёй мiлай,

Твайго прызнання нават не чакаў.

 

Сказалi слёзы, непатрэбны словы,

Спаткацца страсна хочацца мне зноў,

Прыдатныя каб склалiся умовы,

Кахання любы час хутчэй прыйшоў.

 

Жыццё iдзе, ў нябыт гады скiдае,

Калi своечасова не кахаць,

Каханне жоўтым лiсцем ападае,

I аб мiнулым позна шкадаваць.

 

Душа душу як добра зразумее,

I цела хутка знойдзе супакой,

Каханне шчасце шчодра даць умее,

Зусiм не трэба радасцi другой.

 

Як дыяменты, на травiнках росы,

I здатны прыгажосць жыцця ствараць.

Чароўней ад расчуленасцi слёзы,

I хочацца за iх цябе кахацаць!

 

24.05.1995

 

Home Page     Змест

 

839     ЧЫСТАЕ КАХАННЕ

 

Каханымi прыгожых называюць,

Ды нельга пакахаць ўсiх у адказ,

Як адмаўляюць, нават не ўяўляюць,

Як сэрца ад бяды заные ўраз.

 

Адмовiць у каханнi iншым можна,

Ды надыходзiць непрыемны час,

Калi самому на душы трывожна,

Адмова сэрцу не дае украс.

 

Жыццё стварае замкнутае кола

Выпрабаванняў цяжкiх i пакут,

Неасцярожна сказанае слова

Каханне заганяе ў глухi кут.

 

У коле ўсе няшчадна пакутуюць,

Каб чыстае каханне перажыць,

Замест кахання ненавiсць адчуюць,

А з ёй не вельмi проста потым жыць.

 

Паўторыцца кахання нагарода,

Ды каб не адчуваць адмовы боль,

На непрыгожых спее ў сэрцы мода,

Не сыпаць каб сабе на раны соль.

 

Жывуць з аднымi, ды пра iншых мары,

Таму ў жыццi шмат месца для бяды,

З каханым першым лепей быць у пары,

Каханне будзе чыстае заўжды.

 

26.05.1995

 

Home Page     Змест

 

841     ЦУД КАХАННЯ

 

Цудоўны, як вясна, жыццёвы шлях,

Прыемней для душы няма падарка,

Калi агонь кахання у грудзях,

Цудоўны шлях ён асвятляе ярка.

 

Як залатая надыдзе пара,

Лёс пазалоцiць, нiбы спелы колас,

Зрабiць багата хочацца дабра,

I глухне ў сэрцы рыс адмоўных голас.

 

Каханне здатна шчасце шчодра даць,

I лепей сродкаў болей не iснуе,

Не трэба птушку сiнюю шукаць,

Яна сама кахання поклiч чуе.

 

Калi ў душу каханне не прыйшло,

Заўсёды шчасця будзе недаволi,

Бо не гарыць зусiм ў душы святло,

А ў цемры шчасця не знайсцi нiколi.

 

Спаткаць каб шчасце, трэба пакахаць,

Цудоўным свет абавязкова будзе,

Не прыйдзецца у прыцемках блукаць,

Агонь кахання абагрэе грудзi.

 

Бо непрыемна цемрадзь адчуваць,

Як халады душу гнятуць заўсёды,

Пакут каб у жыццi не сустракаць,

Кахання цуд iснуе у прыроды.

 

28.05.1995

 

Home Page     Змест

 

846     ДЗВЕ ЧАСТКI

 

Здаецца, шлях сумесны непадзельны,

Каханне толькi цэлае адно,

Як прыйдзе холад у душу пякельны,

Адчуецца, што з дзвюх часцiн яно.

 

Па выгляду каханых выбiраюць,

Ды выбар не каштуе i граша,

Як толькi цела грэшнае кахаюць,

Калi не спадабаецца душа.

 

Як роднасць душ, ды не па густу цела,

Мiне каханне хутка, нiбы дым,

Патрэбна, каб заўжды каханне мела

Задавальненне першым i другiм.

 

Каб доўгi час каханне не згасала,

Кахаць патрэбна цела i душу,

Бо кожнага складальнiка замала,

Мiж iмi трэба размываць мяжу.

 

Не толькi поклiч цела слухаць трэба,

Цiхуткi голас у душы заўжды,

Радзючай будзе у кахання глеба,

Каханне зберажэцца праз гады.

 

Прыгожы твар i стан красой адметны,

Ды пра душу патрэбна ўспамiнаць,

Зусiм душы складальнiк непрыметны,

Ды немажлiва без яго кахаць.

 

30.05.1995

 

Home Page     Змест

 

853     НЕ ТРЭБА АРГУМЕНТАЎ

 

Бязлiтасна нас доля раскiдала,

Сустрэчы вабнай прычакаць магу,

Разлука наша колькi б не трывала,

Каханне непарушным зберагу.

 

Ўраз захапляе у палон каханне,

Не зразумець выток i цуд яго,

Ўзнiкае, як маланка, адчуванне,

I выбiрае толькi аднаго.

 

Не разумее логiкi каханне,

Не дапаможа аргументаў нiць,

Неверагодна цяжкае заданне

Ў час расквiту каханне разбурыць.

 

Здараюцца жыццёвыя нягоды,

Але парыў каханых не стрымаць,

Няма мацней пачуцця у прыроды,

Не трэба аргументаў, каб кахаць.

 

Каханне расцвiтае нечакана,

Нiбы вiшнёвы дзiўны цвет вясной,

Няшчадна будзе мучыць сэрца рана,

Як разбурыць любоў любой цаной.

 

Каханне мудра утварае пары,

Душой душу цудоўна пакахаць,

Ўлюбёныя гатовы да ахвяры,

Каб цяжкасцi жыццёвыя стрываць.

 

3.06.1995

 

Home Page     Змест

 

857     ЧАРОЎНАСЦЬ КАХАННЯ

 

Калi ад сну прачнешся дзiўным ранкам,

А думка аб каханнi ўжо не спiць,

Ў юнацтва расчыняецца фiранка,

А з маладосцю ў сэрцы люба жыць.

 

Калi душа i цела маладыя,

I плынь цудоўных мар бяжыць ракой,

I ў сталасцi днi вабяць залатыя,

Каханне не дае знайсцi спакой.

 

Цудоўна быць заўсёды ў маладосці,

Пачуццяў гоман ў сэрцы адчуваць,

Яно не разбiраецца ва ўзросце

I заклiкае радасна кахаць.

 

Калi не згасла палкае каханне,

Хаця гадамi i немалады,

Не адбылось з юнацтвам развiтанне,

Не замiнаюць шчасце мець гады.

 

Жыве ў душы каханне, не згасае,

Ператварае ў радасць мне жыццё,

Няхай яно нiколi не знiкае,

Даруе мора шчасця пачуццё.

 

Хачу заўсёды ранкам прасынацца,

Каб думка аб каханнi ўжо была,

Цудоўна ў маладосцi закахацца,

Нiколi каб чароўнасць не прайшла.

 

5.06.1995

 

Home Page     Змест

 

858     НАЙЛЕПШЫЯ ШЛЯХI

 

Калi каханне запалiла

Святло магутнае ў грудзях,

Яно цудоўна асвятлiла

Далейшы мой жыццёвы шлях.

 

Палае полымя кахання,

Святло даруе i цяпло,

Чаруе шчасця адчуванне,

Цудоўна, што яно прыйшло.

 

Каханне зместам напаўняе,

Цiкавым робiцца жыццё,

Шчаслiвы, хто заўжды кахае,

Хто зведаў ўзлёту пачуццё.

 

I сэнс жыцця шукаць не трэба,

Кахаць i азначае жыць,

Душы духоўнага даць хлеба –

Каханне любае здабыць.

 

У адзiноце жыць трывожна,

Не след шанц дзiўны прапускаць,

Калi кахаць пяшчотна можна,

Абавязкова след кахаць.

 

Прыемна вельмi i прыгожа

З каханнем па жыццю iсцi,

Каханне шчыра дапаможа

Шляхi найлепшыя знайсцi.

 

5.06.1995

 

Home Page     Змест

 

859     ПРА КАХАННЕ ПIШУ

 

Пра каханне я песнi спяваю,

Аб каханнi складаю вершы,

Цуд дзiвосны яго адчуваю,

Бо ён стала жыве у душы.

 

Адчуваю пяшчотныя хвалi,

Часам нават магутны прыбой,

Зрэдку штылi таксама гайдалi,

Ўсё каханне прыносiць з сабой.

 

Непатрэбны жахлiвы цунамi,

Што з кахання зрабiць здатны тло,

Лепш з каханнем застацца сябрамi,

Каб нiколi яно не прайшло.

 

Гучаць песнi ў душы пра каханне,

Музы голас чароўны не згас,

Складаць вершы вiруе жаданне,

Пра каханне пiшу доўгi час.

 

Пiсаць вершы збiраюсь бясконца,

Пакуль буду пяшчотна кахаць,

Як кахання закацiцца сонца,

Вершы iншыя буду складаць.

 

Пра каханне я песнi складаю,

Тэм багата каханне дае,

Вершаў безлiч яшчэ наскладаю,

Бо пiшу пра пачуццi свае.

 

5.06.1995

 

Home Page     Змест

 

860     ЛЕПШ НЕ ЗАЛIВАЦЬ

 

Агонь кахання радасна палае,

Ды ёсць альтэрнатыва i агню,

Яна касцёр вадою залiвае,

Хаця пашкадаваць агонь малю.

 

Душу няшчадна полымя палiла,

Але магутней быў струмень вады,

Яна касцёр амаль што затапiла,

Ад полымя засталiся сляды.

 

Каханне, як касцёр, гарыць заўсёды,

Сухiя дровы лепей падкiдаць,

Каб полымю палаць без перашкоды,

Яго вадой не трэба залiваць.

 

Каханне ад абраз заўжды згасае,

Душа тугой напоўнiцца да дна,

Пяшчота, нiбы дым кастра, знiкае,

I застаецца ненавiсць адна.

 

Не след ўраз залiваць агонь кахання,

Каб ён паволi прагарэў i сцiх,

Бо горкае заўсёды адчуванне

Ад галавешак. Трэба дроў сухiх.

 

Хаця заўжды душа цяпла жадае,

Ды галавешкi добра не гараць,

Калi касцёр кахання запалае,

То лепш яго вадой не залiваць.

 

6.06.1995

 

Home Page     Змест

 

862     ЛЕПШАЕ ДЗIВА

 

Як прага ёсць i палкае жаданне,

Калi бясконцы у душы агонь,

З табой не развiтаецца каханне,

Хоць ззяе белы снег даўно са скронь.

 

Як без кахання жыць, я не ўяўляю,

Натхняе шчодра шчасцем пачуццё,

Мо, пройдзе з часам, i тады пазнаю,

Як без кахання доўжыцца жыццё.

 

Пакуль агонь у сэрцы адчуваю,

Нягледзячы на сталыя гады,

Душой i целам радасна кахаю,

Прыемна, як душою малады.

 

Хоць ад кахання не знайсцi спакою,

Няпроста надта горача кахаць,

Ды долю бачыць не хачу другою,

Прыемна стала шчасце адчуваць.

 

Каханнем доля як не абдзялiла,

Яго патрэбна пiльна зберагаць,

Бо не знайсцi на свеце лепей дзiва,

Няма з чым цуд прыроды параўнаць.

 

З каханнем жыць прыемна i цiкава,

Шлях радасны наперадзе ляжыць,

Ў жыццi на шчасце кожны мае права.

Так хораша з каханнем ў сэрцы жыць!

 

7.06.1995

 

Home Page     Змест

 

898     ДАРУНАК АД ПРЫРОДЫ

 

Як малады душою, ўзрост не перашкода,

Яго няварта да увагi браць,

Кахання прага – не шчаслiвая нагода,

Бо маладосцi хочацца кахаць.

 

Стварыла так людзей вялiкая прырода,

Не толькi род маглi каб падтрымаць,

Натхняла каб душу кахання асалода,

Каб радасць ад кахання атрымаць.

 

Але душу не кожны мае маладую,

Хаця па ўзросту надта малады,

Бо малады ўзрост у каханнi не ўратуе,

Душы патрэбна маладосць заўжды.

 

Таму не ўзрост галоўны стымул у каханнi,

Бо ўзрост паважны – знешняя мяжа,

Патрэбна ў целе маладосцi адчуванне

I шчодрая пачуццямi душа.

 

Душа гарачая – дарунак ад прыроды,

Не перашкода, што iдуць гады,

Калi жаданне у душы гарыць заўсёды,

Адвечна у каханнi малады.

 

Прыемна жыць, як малады ўвесь час душою,

Чароўна ў жыццi радасць адчуваць,

Бясконца хораша быць з доляю такою,

Каб ўсё жыццё з пяшчотаю кахаць.

 

25.06.1995

 

Home Page     Змест

 

907     РАДАСЦЬ I ГОРА

 

Радасць кахання! Вясною яна

Ў сэрцы з'яўляецца без папытання,

П'яны ад радасцi, як ад вiна,

Ў неба ўзлятае душа ад кахання.

 

Радасна жыць, цуд цвiцення вакол,

Бо без кахання душа знемагае,

Хочацца чуць вабных некалькi слоў,

Што i яна мяне палка кахае.

 

Шчасце кахання знаходзiць усiх,

Радасны час, калi душы спяваюць,

Але не ўсе ад пачуццяў сваiх

Верных каханых сабе набываюць.

 

Бо i пачуццi зусiм не заўжды

Сэрцу дзявочаму адпавядаюць,

I застаюцца ад шчасця сляды:

Як ты кахаеш, цябе не кахаюць.

 

Хутка каханне згарае ў агнi,

Згасне касцёр i застанецца прысак,

Цяжка душы у журботныя днi,

Як ад надзеi застаўся агрызак.

 

Радасць кахання i гора нясе,

Бо жураўля ў небе палка кахаюць,

Шчасце кахаць, ды няшчасныя ўсе,

Бо недаступнага толькi жадаюць.

 

30.06.1995

 

Home Page     Змест

 

918     КАХАННЕ НЕ ЗГАСАЕ

 

Цудоўна, як каханне не згасае

I ў сэрцы моцным полымем гарыць,

Калi душа патрэбнасць адчувае

Другой душы каханне падарыць.

 

Калi каханне сэрца напаўняе,

Для радасцi мяжы зусiм няма,

Рука руку з пяшчотаю трымае,

Жывеш на белым свеце недарма.

 

Прыемна адчуваць пяшчоту цела

I словы аб каханнi гаварыць,

Таксама ты нязграбна i нясмела

Мне шчыра ласку хочаш падарыць.

 

Жыццё нiколi сэнсу не страчае,

Калi душу пячэ гарачыня,

Кахаеш палка, i яна кахае,

Наперадзе блакiт i вышыня.

 

Каханне – шчасця чыстая крынiца,

I каб яно нiколi не прайшло,

Павiнна сэрца палымяна бiцца,

Як у юнацтве стала з ім было.

 

Чароўна, як каханне не згасае,

I хоць бягуць няўмольныя гады,

Шчаслiвы той, хто горача кахае,

Бо шчасце з тым, кахае хто заўжды.

 

6.07.1995

 

Home Page     Змест

 

921     КАХАННЕ I ЎЗРОСТ

 

Здаецца маладым, што прывiлея

Кахаць належыць толькi iм заўжды,

Ды маладосць знiкае, як надзея,

Калi да ўзросту час дадасць гады.

 

Каханне – надта мудрая навука,

Вучыцца добра трэба маладым,

Выдатны вучань – моцная парука,

Не прагарыць касцёр кахання ў дым.

 

Агонь у сэрцы, скронi хоць сiвыя,

Каму кахаць на ўсё жыццё дано,

Ў каханнi значна лепш, чым маладыя,

Ад ўзросту значна лепшае вiно.

 

Ў iм смак i водар, ад яго натхненне,

Яго патрошку трэба адпiваць,

Ў каханнi вопыт трэба i уменне,

Каб стала асалоду адчуваць.

 

Гады кахаць нiяк не замiнаюць,

Не можа быць каханне ў забыццi,

I здатныя усё жыццё кахаюць,

Шчаслiва каб жыццёвы шлях прайсцi.

 

Каханне людзям назаўжды даецца,

Яго патрэбна пiльна зберагаць,

Калi ласкава доля усмiхнецца,

Не прыйдзецца кахання забываць.

 

8.07.1995

 

Home Page     Змест

 

927     ЗОРНАЕ ПАЧУЦЦЕ

 

Калi душу каханне разрывае,

Яе парывы воляй не стрымаць,

Калi каханы i не прымячае,

Нялёгка боль кахання адчуваць.

 

Амаль заўсёды толькi так бывае,

Чаму складаны у кахання шлях?

Чаму душа каханых выбiрае,

Каб смутак быў у згаснуўшых вачах?

 

Чаму ў каханнi зоркi ззяннем вабяць?

Не трэба iншых, зоркi дай адны!

Але на ўсiх не хопiць зорак, мабыць,

Бо амаль кожны чалавек зямны.

 

Ды боль жыве ад першага кахання,

У кожнага яе след у душы,

Не хоча розум слухаць адчування,

Не перайсцi даступнай каб мяжы.

 

На шчасце, ўсё ў жыццi заўжды мiнае,

Паўторна калi прыйдзецца кахаць,

Адмоўны вопыт хiбы не шукае,

Душа зноў зорку хоча выбiраць.

 

Каханне толькi зорнае бывае,

Iнакш яно не можа iснаваць,

Магутна крылы шчася распраўляе,

Каб мець магчымасць к зоркам далятаць.

 

12.07.1997

 

Home Page     Змест

 

959     ЗБЕРАГАЦЬ КАХАННЕ

 

Навошта восень завiтала зноў,

Ды змоўклi хутка радасныя песнi?

Прапала спадзяванне на любоў,

Не надышло чаканае прадвесне.

 

Час радасны чамусьцi не прыйшоў,

Душа сумуе цяжка без кахання,

Яна – нiбы рака без берагоў,

Няма магутнай плынi адчування.

 

Як быццам супынiлася жыццё,

Ды сэрца неспакойнае чакае,

Яму не да спадобы забыццё,

Калi нiхто пяшчотна не кахае.

 

Гасцюе толькi шэрасць на душы,

Бо непагадзь даруе шчодра восень,

Чароўныя ўзнiкаюць мiражы:

Прадвесне, на нябёсах ззяе просiнь.

 

Душа – чуллiвы надта iнструмент,

Яна гiмн трубiць, як яе кахаюць,

А не, то струны хутка рвуцца ўшчэнт

Або цiхутка рэквiем спяваюць.

 

Каханне пiльна трэба зберагаць,

Каб радасць у жыццi не абарвалась,

Паўторна вельмi цяжка пакахаць,

Хоць многiм i па-iншаму здавалась.

 

27.07.1995

 

Home Page     Змест

 

961     СЭНС КАХАННЯ

 

Прыемна у каханай песцiць цела,

Чаму прырода так стварыла нас?

Мажлiва, штосьцi i не даглядзела,

Што цела моцна вабiць доўгi час.

 

Кахаць без сексу дурасць, безумоўна,

Кахаць ўпрыглядку – нiбы мiражы,

Бо секс ў каханнi – сэнс яго галоўны,

Хаця iмпэт ўтвараецца ў душы.

 

Каханне – рэч духоўная заўсёды,

Але без цела можна як кахаць?

Душа iмкнецца стала да нагоды

Пяшчотна цела любай абдымаць.

 

Падзякуем вялiкую прыроду,

Што кожны асалоду адчуваў,

Каб доўжылась хада людскога роду,

З iмпэтам песцiў, ў вусны цалаваў.

 

Абдымкi, пацалункi i пяшчота!

Як можна перад радасцю ўстаяць?

Шлях любы да канца прайсцi ахвота,

Каб шчасце асалоды атрымаць.

 

Таму бясконца моцна вабiць цела,

I вуснам вусны хочацца шукаць,

Каханне каб сэнс велiчэзны мела,

Ў адно два целы хочацца злiваць.

 

28.07.1995

 

Home Page     Змест

 

975     ПЕСНI ПРА КАХАННЕ

 

Любоў адна, ды можна песень многа

Чароўных, вельмi ўзнёслых, ёй спяваць,

Душу не можа так натхняць нiчога,

Як стан, калi каханне адуваць.

 

Не абмiнуць нiяк любоў паэту,

Каб песень пра каханне не спяваў,

Бо кожны пра Рамэо i Джульету

Ў свой час радкi прыгожыя складаў.

 

Калi няма цi не было кахання,

Як не палаў ў душы яго пажар,

Калi не зведаў шчасця адчування,

Не адгукнецца паэтычны дар.

 

Каб шэраг песень праспяваць каханню,

Палёт душы ў нябёсы апiсаць,

Належнае аддаць пакутаванню,

Любоў самому трэба паспытаць.

 

Калi любоў бязмежная, то песнi

Аб ёй бясконца у душы гучаць,

Калi ў душы трывалае прадвесне,

Пачуцце ў вершах можна адбiваць.

 

Прадвесня сэрцу любыя прыметы,

Бо пра каханне пiшуцца вершы,

Тысячагоддзi пiшуць iх паэты,

Ды тэма, нiбы мора, без мяжы.

 

1.08.1995

 

Home Page     Змест

 

978     ЧАС ДЗЯВОЦТВА

 

Хаця каханне дорыць асалоду,

Але яно дае пякучы боль,

Як на шляху сустрэне перашкоду,

Ў нянавiсць перетворыцца любоў.

 

Як можа ў антыпод ператварыцца?

Здавалась, без каханай нельга жыць,

Як прыгажуня вельмi ганарыцца,

Жыццёвы шлях у iншы бок бяжыць.

 

Кахання хутка разарвуцца путы,

Калi зусiм ўзаемнасцi няма,

Сканчаюцца нязгасныя пакуты,

Лёс выбрала каханая сама.

 

Бо ў вабных марах лепшы пакахае,

Але не хопiць лепшых лёсаў ўсiм,

Красунi, што ўвесь час перабiрае,

Любы здаецца трошкi не такiм.

 

Бягуць гады, i горкiя часiны

Пара прыйдзе самой перажываць,

Жаданы не знайшоўся i адзiны,

Хоць плач, зусiм няма каго кахаць.

 

Каханне каб давала асалоду,

Каб векавухай не застацца ўраз,

Кахаючым рабiць не трэба шкоду,

Бо, нiбы дым, мiне дзявоцтва час.

 

5.08.1995

 

Home Page     Змест

 

979     ДАР ПРЫРОДЫ

 

Калi гарачая бяжыць у жылах кроў,

То закiпае з часам, безумоўна,

Бо неабходнага цяпла дадасць любоў,

I кроў кiпiць бурлiва i чароўна.

 

Каханне прыйдзе нечакана, нiбы гром,

I грудзi ад пачуццяў падымае,

У скронях кроў грукочыць, нiбы метраном,

Турбуе i спакою пазбаўляе.

 

Мiнулi хутка цiхамiрныя гады,

Iнакшыя пачалiся працэсы,

Бо ў вабны час або стары, цi малады

Становяцца адразу, як гарэзы.

 

Гармоны кроў бунтуюць моцна ў любы час,

Ад iх каханню людзi падуладны,

Пакуль ў душы агонь палаючы не згас,

Гасiць яго нiчым нiяк няздатны.

 

Запал жадання не згасiць нiяк здалёк,

I на душы тужлiва i трывожна,

Агонь кахання цяжка каб душу не пёк,

Яго гасiць каханнем толькi можна.

 

Час пройдзе, зноўку разгараецца пажар,

Душу ён асвятляе, нiбы сонца,

Мець людзям добра ад прыроды цэнны дар,

Мажлiва карыстацца iм бясконца.

 

5.08.1995

 

Home Page     Змест

 

989     КАХАННЕ НЕ МIНЕ

 

Душа ў пакутах, выйсце дзе знаходзiць?

Неверагодна, як мог раскахаць?

Здавалась, сонцу не пара заходзiць,

Ды ноч прыйшла, i зорачкi гараць.

 

Ды болей ў iх няма былога бляску,

I зоркам сонца цуд не замянiць,

Забыць патрэбна пра любоў i ласку,

Душа стамiлась цяжка i балiць.

 

Бо вельмi светлай будучыня была,

Мо надта кепска любасць берагла?

Дзе на шляху жыцця яе згубiла,

А страту, пэўна, iншая знайшла?

 

Не ўзяць каханне ў рукi, не пабачыць,

Нябачнае, ды даражэй ўсяго,

Жыццё каханне здатна перайначыць,

Знiкае шчасце, i няма яго.

 

Для шчасця неабходна мець каханне,

Яно, як птушка, здольна адлятаць,

Каб не астыла палкае жаданне,

Каханне пiльна трэба зберагаць.

 

Нi смачны борш, нi чыстыя кашулi

Каханага няздатны утрымаць,

Патрэбна, каб пяшчотна прыгарнулi,

Каханне не мiне, калi кахаць.

 

11.08.1995

 

Home Page     Змест

 

996     НЕЗАБЫЎНЫ ВАЛЬС

 

Вальс гучыць у душы, не змаўкае,

Мне з табою прыемна кружыць,

Бо цябе я пяшчотна кахаю,

А з каханнем так хораша жыць!

 

Ты з даверай ка мне прытулiлась,

Сэрца птушкаю рвецца з грудзей,

Хоць прызнанне яшчэ не здарылась,

Ды скажу, што кахаю, хутчэй.

 

Бо аддана i ты пакахала,

Маё шчасце, нарэшце, прыйшло,

Хаця доўга адказ не давала,

Але смутку ўжо як не было.

 

Ты на танец сама запрасiла,

Хоць не верыў, што цуд можа быць,

Ды мелодыя нас закружыла,

Белы вальс здатны шчасце дарыць.

 

Вальс чароўны заўжды помнiць буду,

Танцпляцоўку у коле бяроз,

Дзiўны момант жыцця не забуду,

Ён мне шчасце кахання прынёс.

 

Па жыццю назаўжды пойдзем разам,

Час дзiвосны – пяшчотна кахаць,

Хай гады бягуць, вальс белы часам

Будзем з радасцю мы ўспамiнаць.

 

13.08.1995

 

Home Page     Змест

 

999     НЕ МАГУ КАХАЦЬ

 

Не клiч мяне, цяпер не адгукнуся,

Ты боль пякучы ў сэрца мне прынёс,

Здавалась, што прымiрымся, зжывуся,

Але пралiла безлiч горкiх слёз.

 

Што будзе так, не думала нiколi,

Пяшчотна ты любiць не пажадаў,

Ўсё горшым станавiўся, i паволi

Знаходзiць у гарэлцы ўцеху стаў.

 

Цяпер ахвяра я няшчаснай долi,

Чаму няўдала склалася яна?

Табе зноў не хапiла сiлы волi,

Адмовiцца не здолеў ад вiна.

 

I знiкла маладосцi спадзяванне,

Мы шчасце не змаглi пабудаваць,

Было прыгожым ўзнёслае каханне,

Не думала, што буду бедаваць.

 

Надзея тлела: яшчэ раз праверу

I шанц чарговы ў нагароду дам,

Ты iншым стаў, i больш табе не веру,

Нiяк застацца разам нельга нам.

 

Ты не прыходзь, я жудасна стамiлась,

I болей не магу цябе кахаць,

Ушчэнт каханне цалкам разбурылась.

Не ведаю, ад лёсу што чакаць?

 

14.08.1995

 

Апошні верш тэмы     Home Page     Змест