Анатолій Балуценка
4038 АРЫГIНАЛЬНАЯ КРАСА
Прыемна прыгажосцю
любавацца,
Снягамi гор i зеленню далiн,
Ды лепшае, што
можа спадабацца –
Краса арыгiнальная
жанчын.
Але красы ёсць вельмi небагата,
За рэдкасць значна больш яе
цана,
Ад ўзнёсласцi ў душу прыходзiць свята,
Удзячны, што спаткалася
яна.
1.08.2000
4171 АЗНАКА
МАЛАДОСЦI
Прыемна вабiць
позiрк малады,
Краса – адзнака ранняй маладосцi,
Але бягуць, як плынь вады, гады,
I ў сталасцi – нястача прыгажосцi.
Калi патрэбна, то яе няма,
Краса тавар, што хутка сапсуецца,
Ў дзяцiнстве
прападае ён дарма,
Да сталасцi
ўтрымаць не удаецца.
10.09.2000
4301 ДОБРАЯ
ДУША
Вялi гаворку агрэст
i шыпшына,
Чый выгляд лепей,
чый прыемней смак,
Спытала iх
чырвоная калiна:
«Сярод калючак
вас збiраюць як?»
Красы, каб пакахалi, вельмi мала,
Калючкi могуць утварыць
мяжу,
Каб шчасце на шляху жыцця спаткала,
Мець трэба яшчэ добрую душу.
10.10.2000
4345 ЦУДОЎНЫ
СМАК
Характар у красунi
жорсткi,
Любiлi iх ва
ўсе часы,
У ружы ссыпалiсь пялёсткi,
Знiк водар, i
няма красы.
Благiя кветкi у малiны,
Да iх
адносяцца нiяк,
Ды ягад пахкiя рубiны
Шануюць за цудоўны смак.
19.10.2000
4518
САПРАЎДНАЯ КРАСА
Свiдруюць вочы постацi
упарта,
I позiрк
то цямнее, то гарыць,
Такiя дзеi робяцца
для жартаў,
Каб воку на прыгожым
адпачыць.
Чапаць хай толькi iншы мае права,
Ды мова не аб
тым iдзе
зусiм,
Красы сапраўднай ў свеце вельмi
мала,
Таму яна належыць,
пэўна, ўсiм.
12.11.2000
4606 ЗАЛАТАЯ
ЗОРКА
Сукi крывыя мела крона,
Ды лiст
ў вясновай ззяў красе,
Упала восенню заслона,
I сталi
бачны вады ўсе.
Ад тушы, пудры i памады
Здавалась зоркай залатой,
Ды выйшлi
на паверхню вады,
Як дождж палiў красу вадой.
21.11.2000
4906 БIЯЛАГIЧНЫЯ ХВАЛI
Позiрк мае сiлу
або не?
Як ў спiну
упарта глянуць кралi,
I яна галоўку
павярне,
То дайшлi
па прызначэнню хвалi.
Шмат iдзе
бiялагiчных хваль,
Але у другiм
дыяпазоне,
Позiрк пiльна аглядае
даль
За сваёю краляю ў пагонi.
10.01.2001
4947
НЯСКОНЧАНЫ РАДОК
Ўсё спала лiсце
залатое,
Ў галлi
завiс адзiн лiсток,
Удзячны золату за
тое,
Адзначыў я яго здалёк.
Ў натоўпе кожнага не бачыў,
Але мiжвольна
сцiшыў крок,
Бо поруч золата
адзначыў,
Нiбы няскончаны радок.
17.01.2001
4983 ЗIМОВАЕ НЕБА
Зiмовае неба, такое ж, як летам,
Але – як няпрошаны госць,
Быць трэба ў
душы рамантычным паэтам,
Каб бачыць яго
прыгажосць.
Красунi зiмой – як без лiсця бярозы,
Ды трэба заглянуць
ў душу,
Хоць робяць гады прыгажосцi пагрозы,
Ў зiмовае
неба гляджу.
22.01.2001
Апошні
верш тэмы Home Page Змест